Wikipedia

Erika Hess

szwajcarska narciarka alpejska

Erika Hess (ur. 6 marca 1962 w Engelbergu) – szwajcarska narciarka alpejska, brązowa medalistka olimpijska, sześciokrotna mistrzyni świata oraz dwukrotna zdobywczyni Pucharu Świata.

Erika Hess
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 marca 1962
Engelberg

Klub

Oberreichenbach Bannalp

Debiut w PŚ

25.01 1978, Berchtesgaden (6. miejsce – slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

25.01 1978, Berchtesgaden (6. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

6.12 1979, Val d’Isère
(3. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
brąz Lake Placid 1980 Slalom
Mistrzostwa świata
złoto Schladming 1982 Slalom
złoto Schladming 1982 Gigant
złoto Schladming 1982 Kombinacja
złoto Bormio 1985 Kombinacja
złoto Crans-Montana 1987 Slalom
złoto Crans-Montana 1987 Kombinacja
brąz Lake Placid 1980 Slalom
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1981/1982
Kryształowa Kula
1983/1984
2. miejsce
1980/1981
2. miejsce
1985/1986
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1980/1981
Mała Kryształowa Kula
1981/1982
Mała Kryształowa Kula
1982/1983
Mała Kryształowa Kula
1984/1985
Mała Kryształowa Kula
1985/1986
3. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1983/1984
2. miejsce
1981/1982
2. miejsce
1985/1986
3. miejsce
1986/1987

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Erika Hess pojawiła się w sezonie 1977/1978. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 25 stycznia 1978 roku w Berchtesgaden, zajmując szóste miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie zdobyła pierwsze pucharowe punkty. W kolejnych startach jeszcze dwukrotnie uplasowała się w najlepszej dziesiątce, jednak wyniku z debiutu nie poprawiła. W klasyfikacji generalnej zajęła 28. miejsce. W lutym 1978 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, gdzie w gigancie była dziewiąta, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. W kolejnym sezonie punktowała pięciokrotnie, najlepszy wynik uzyskując 11 marca 1979 roku w Heavenly Valley, gdzie była czwarta w gigancie. Walkę o podium przegrała tam z Irene Epple z RFN o 0,38 sekundy. W klasyfikacji generalnej dało jej to piętnaste miejsce, a w klasyfikacji giganta była dziesiąta.

Już w drugich zawodach sezonu 1979/1980, 6 grudnia 1979 roku w Val d’Isère, Szwajcarka po raz pierwszy w karierze stanęła na podium. Zajęła tam trzecie miejsce w gigancie, przegrywając jedynie ze swą rodaczką Marie-Theres Nadig oraz Francuzką Perrine Pelen. Później była też między innymi druga w gigancie 8 grudnia w Limone Piemonte oraz trzecia w slalomie 21 stycznia 1980 roku w Bad Gastein i 9 marca w Wysokich Tatrach. Wielokrotnie zajmowała miejsca w czołowej dziesiątce, dzięki czemu uplasowała się na siódmej pozycji w klasyfikacji generalnej, piątej w klasyfikacji giganta i szóstej w slalomie. Wzięła także udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie wywalczyła swój jedyny medal olimpijski. Po pierwszym przejeździe slalomu Hess zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Hanni Wenzel z Liechtensteinu jedną sekundę. W drugim przejeździe również osiągnęła piąty czas, dało to jej jednak trzeci łączny wynik i miejsce na najniższym stopniu podium. Ostatecznie straciła 2,80 sekundy do Wenzel i 1,39 sekundy do Christy Kinshofer z RFN. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w gigancie, ale nie ukończyła rywalizacji.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata odniosła 13 stycznia 1981 roku w Schruns, gdzie była najlepsza w slalomie. Poza tym jeszcze jedenaście razy stawała na podium, odnosząc sześć zwycięstw: 18 stycznia w Crans-Montana, 31 stycznia w Les Diablerets, 3 lutego w Zwiesel, 15 marca w Furano i 25 marca w Wangs zwyciężała w slalomie, a 24 marca w Wangs była najlepsza w gigancie. Dzięki temu Szwajcarka zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji slalomu, a w gigancie była trzecia. Zajęła także drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, ulegając tylko Marie-Theres Nadig. W dwóch kolejnych sezonach wygrywała klasyfikację slalomu, wielokrotnie stając na podium i odnosząc dziesięć zwycięstw. Wygrywała kolejno slalomy 13 grudnia w Piancavallo, 21 grudnia 1981 roku w Saint-Gervais i 3 stycznia 1982 roku w Mariborze, slalom i kombinację 20 stycznia w Bad Gastein, giganta i slalom w dniach 20-21 marca 1982 roku w L’Alpe d’Huez, giganta 9 grudnia w Val d’Isère oraz slalomy 16 grudnia 1982 roku w San Sicario i 9 lutego 1983 roku w Mariborze. Wyniki te dały jej Kryształową Kulę i zwycięstwo w klasyfikacji generalnej sezonu 1981/1982, a także trzecie miejsce w gigancie i drugie w klasyfikacji kombinacji. Sezon 1982/1983 ukończyła na trzecim miejscu, ulegając jedynie Tamarze McKinney z USA i Hanni Wenzel. W lutym 1982 roku brała udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zwyciężyła kolejno w kombinacji, gigancie i slalomie. W zjeździe nie wzięła udziału.

Drugą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę Szwajcarka wywalczyła w sezonie 1983/1984. W najlepszej trójce plasowała się jedenaście razy, w tym siedmiokrotnie zwyciężając: w slalomie 1 grudnia 1983 roku w Kranjskiej Gorze i 15 stycznia 1984 roku w Mariborze, w gigancie 11 grudnia 1983 roku w Val d’Isère i 17 marca 1984 roku w Jasnej oraz kombinacji 14 grudnia 1983 roku w Sestriere, 22 stycznia w Verbier i 29 stycznia 1984 roku w Saint-Gervais. W lutym 1984 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, jednak nie zdobyła medalu. Rywalizację w gigancie zakończyła na siódmej pozycji, a w slalomie zajęła piąte miejsce. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Bormio była jedenasta w gigancie, a slalomu nie ukończyła. Wywalczyła za to złoty medal w kombinacji, uzyskując szesnasty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. W Pucharze Świata sześciokrotnie stawała na podium, wygrywając przy tym slalomy 19 marca w Park City i trzy dni później w Heavenly Valley. W klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 była czwarta, a w klasyfikacji slalomu zdobyła kolejną Małą Kryształową Kulę.

Ostatni raz na podium klasyfikacji generalnej PŚ stanęła w sezonie 1985/1986, zajmując drugie miejsce za swą rodaczką, Marią Walliser. Na podium zawodów znalazła się dziewięć razy, z czego trzy razy wygrywała: kombinację 12 grudnia w Val d’Isère oraz slalom 15 grudnia w Savognin i 8 marca 1986 roku w Park City. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji generalnej wygrała także klasyfikacji slalomu, a w kombinacji była druga. Ostatnie pucharowe zwycięstwa odniosła 30 listopada w Waterville Valley i 21 grudnia 1986 roku w Valzoldana, gdzie była najlepsza w slalomach. Ostatni raz na podium stanęła 28 lutego 1987 roku w Zwiesel, gdzie była druga w slalomie za Corinne Schmidhauser. Trzy tygodnie później, 22 marca 1987 roku w Sarajewie po raz ostatni wystąpiła w międzynarodowych zawodach, zajmując dziewiąte miejsce w gigancie. Na przełomie stycznia i lutego 1987 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Crans-Montana, zdobywając złoty medal w kombinacji. Parę dni później zwyciężyła także w slalomie, wyprzedzając Austriaczkę Roswithę Steiner i Mateję Svet z Jugosławii. W marcu 1987 roku zakończyła karierę.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwajcarii, w tym : w slalomie w latach 1980, 1981, 1982 i 1987, gigancie w latach 1981, 1983, 1984 i 1986 oraz kombinacji w latach 1979 i 1981. W 1982 roku otrzymała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[1]. W tym samym roku otrzymała także nagrodę szwajcarskiej sportsmenki roku. W 1984 roku była chorążym reprezentacji Szwajcarii na igrzyskach w Sarajewie[2]. Po zakończeniu kariery wyszła za mąż za Jacques’a Reymonda, z którym ma trzech synów: Fabiana, Nicolasa i Marco[3]. Wraz z rodziną mieszka w miejscowości Saint-Légier-La Chiésaz w kantonie Vaud. Zajmuje się szkoleniem młodzieży i organizowaniem zawodów.

Jej siostra Monika Hess również uprawiała narciarstwo alpejskie[4].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 -   Hanni Wenzel
3.  23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 +2,80   Hanni Wenzel
7. 13 lutego 1984   Sarajewo Gigant 2:20,98 +1,53   Debbie Armstrong
5. 13 lutego 1984   Sarajewo Slalom 1:36,47 +1,44   Paoletta Magoni

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF1[5] 3 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:24,85 -   Lea Sölkner
9. 4 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:41,15 +3,10   Maria Epple
DNF 21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 -   Hanni Wenzel
3.  23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 +2,80   Hanni Wenzel
1.  31 stycznia 1982   Schladming Kombinacja 8,99 pkt - -
1.  2 lutego 1982   Schladming Gigant 2:37,17 - -
1.  6 lutego 1982   Schladming Slalom 1:41,60 - -
1.  4 lutego 1985   Bormio Kombinacja 18,72 pkt - -
11. 6 lutego 1985   Bormio Gigant 2:18,53 +2,26   Diann Roffe
DNF2[6] 9 lutego 1985   Bormio Slalom 1:29,58 -   Perrine Pelen
1.  30 stycznia 1987   Crans-Montana Kombinacja 15,32 pkt - -
7. 1 lutego 1987   Crans-Montana Zjazd 1:43,80 +1,64   Maria Walliser
1.  7 lutego 1987   Crans-Montana Slalom 1:33,30 - -

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata edytuj

  1.   Schruns – 13 stycznia 1981 (slalom)
  2.   Crans-Montana – 18 stycznia 1981 (slalom)
  3.   Les Diablerets – 31 stycznia 1981 (slalom)
  4.   Zwiesel – 3 lutego 1981 (slalom)
  5.   Furano – 15 marca 1981 (slalom)
  6.   Wangs-Pizol – 24 marca 1981 (gigant)
  7.   Wangs-Pizol – 25 marca 1981 (slalom)
  8.   Piancavallo – 13 grudnia 1981 (slalom)
  9.   Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (slalom)
  10.   Maribor – 3 stycznia 1982 (slalom)
  11.   Bad Gastein – 20 stycznia 1982 (slalom)
  12.   Bad Gastein – 20 stycznia 1982 (kombinacja)
  13.   L’Alpe d’Huez – 20 marca 1982 (gigant)
  14.   L’Alpe d’Huez – 21 marca 1982 (slalom)
  15.   Val d’Isère – 9 grudnia 1982 (gigant)
  16.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom)
  17.   Maribor – 9 lutego 1983 (slalom)
  18.   Kranjska Gora – 1 grudnia 1983 (slalom)
  19.   Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (gigant)
  20.   Sestriere – 14 grudnia 1983 (kombinacja)
  21.   Maribor – 15 stycznia 1984 (slalom)
  22.   Verbier – 22 stycznia 1984 (kombinacja)
  23.   Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (kombinacja)
  24.   Jasná – 17 marca 1984 (gigant)
  25.   Park City – 19 marca 1985 (slalom)
  26.   Heavenly Valley – 22 marca 1985 (slalom)
  27.   Val d’Isère – 12 grudnia 1985 (kombinacja)
  28.   Savognin – 15 grudnia 1985 (slalom)
  29.   Park City – 8 marca 1986 (slalom)
  30.   Waterville Valley – 30 listopada 1986 (slalom)
  31.   Valzoldana – 21 grudnia 1986 (slalom)
  • 31 zwycięstw (21 slalomów, 4 kombinacje i 6 gigantów)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Val d’Isère – 6 grudnia 1979 (gigant) – 3. miejsce
  2.   Limone Piemonte – 8 grudnia 1979 (gigant) – 2. miejsce
  3.   Bad Gastein – 21 stycznia 1980 (slalom) – 3. miejsce
  4.   Wysokie Tatry – 9 marca 1980 (slalom) – 3. miejsce
  5.   Limone Piemonte – 12 grudnia 1980 (kombinacja) – 3. miejsce
  6.   Piancavallo – 13 grudnia 1980 (slalom) – 2. miejsce
  7.   Bormio – 21 grudnia 1980 (slalom) – 3. miejsce
  8.   Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
  9.   Aspen – 8 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
  10.   Val d’Isère – 4 grudnia 1981 (gigant) – 2. miejsce
  11.   Piancavallo – 12 grudnia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  12.   Piancavallo – 18 grudnia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
  13.   Chamonix – 22 grudnia 1981 (gigant) – 3. miejsce
  14.   Pfronten – 8 stycznia 1982 (gigant) – 2. miejsce
  15.   Pfronten – 14 stycznia 1982 (kombinacja) – 2. miejsce
  16.   Lenggries – 22 stycznia 1982 (slalom) – 3. miejsce
  17.   Oberstaufen – 9 lutego 1982 (gigant) – 3. miejsce
  18.   Aspen – 27 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
  19.   San Sicario – 25 marca 1982 (gigant) – 2. miejsce
  20.   Val d’Isère – 8 grudnia 1982 (kombinacja) – 3. miejsce
  21.   Limone Piemonte – 10 grudnia 1982 (slalom) – 2. miejsce
  22.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 2. miejsce
  23.   Davos – 11 stycznia 1983 (slalom) – 2. miejsce
  24.   Wysokie Tatry – 12 lutego 1983 (slalom) – 2. miejsce
  25.   Mont Tremblant – 6 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
  26.   Vail – 12 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
  27.   Furano – 20 marca 1983 (slalom) – 2. miejsce
  28.   Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
  29.   Verbier – 22 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
  30.   Waterville Valley – 11 marca 1984 (gigant) – 2. miejsce
  31.   Zwiesel – 21 marca 1984 (gigant) – 2. miejsce
  32.   Davos – 9 grudnia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
  33.   Davos – 9 grudnia 1984 (slalom) – 2. miejsce
  34.   Bad Kleinkirchheim – 11 stycznia 1985 (slalom) – 3. miejsce
  35.   Arosa – 25 stycznia 1985 (slalom) – 3. miejsce
  36.   Sestriere – 8 grudnia 1985 (slalom) – 2. miejsce
  37.   Maribor – 5 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  38.   Bad Gastein – 12 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  39.   Bad Gastein – 12 stycznia 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
  40.   Wysokie Tatry – 9 lutego 1986 (slalom) – 3. miejsce
  41.   Waterville Valley – 18 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce
  42.   Mellau – 11 stycznia 1987 (kombinacja) – 3. miejsce
  43.   Flühli – 15 lutego 1987 (slalom) – 3. miejsce
  44.   Zwiesel – 27 lutego 1987 (gigant) – 2. miejsce
  45.   Zwiesel – 28 lutego 1987 (slalom) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Skieur d'Or Award (ang.)
  2. ↑ Switzerland | Olympics at Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-09)]. (ang.)
  3. ↑ Erika Hess Open. erikahessopen.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-15)]. (fr.).
  4. ↑ Monika Wicki-Hess leitet neu den Rubin Club – grösster Sponsor des Zentralschweizer Skiverbandes (niem.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1978. Garmisch Slalom, women (ang.)
  6. ↑ alpineskiworld.net: 09.02.1985. Bormio Slalom, women (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Erika_Hess&oldid=70323407”