Wikipedia

Perrine Pelen

francuska narciarka alpejska

Perrine Pelen (ur. 3 lipca 1960 w Boulogne-Billancourt) – francuska narciarka alpejska, trzykrotna medalistka igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata.

Perrine Pelen
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1960
Boulogne-Billancourt

Klub

GUC Grenoble

Debiut w PŚ

9.12 1976, Val d’Isère
(6. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

9.12 1976, Val d’Isère
(6. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

26.01 1977, Crans-Montana (1. miejsce – slalom)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Igrzyska olimpijskie
srebro Sarajewo 1984 Slalom
brąz Lake Placid 1980 Slalom
brąz Sarajewo 1984 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Bormio 1985 Slalom
srebro Schladming 1982 Kombinacja
brąz Lake Placid 1980 Slalom
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1979/1980
2. miejsce
1976/1977
2. miejsce
1977/1978
3. miejsce
1980/1981
3. miejsce
1983/1984
3. miejsce
1984/1985
3. miejsce
1985/1986
Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce
1979/1980

Kariera edytuj

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Perrine Pelen pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 9 grudnia 1976 roku w Val d’Isère, zajmując szóste miejsce w gigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobyła pierwsze pucharowe punkty. Już 26 stycznia 1977 roku w Crans-Montana po raz pierwszy stanęła na podium, wygrywając slalom. W zawodach tych wyprzedziła Lise-Marie Morerod ze Szwajcarii oraz swą rodaczkę, Fabienne Serrat. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie uplasowała się w najlepszej trójce slalomu: 28 stycznia w Saint-Gervais była pierwsza, 1 lutego w Mariborze zajęła trzecie miejsce, a 5 marca 1977 roku w Sun Valley ponownie była najlepsza. W klasyfikacji generalnej zajęła siódme miejsce, a w slalomie była druga, ulegając jedynie Morerod.

Podobne wyniki osiągała w sezonie 1977/1978, który ukończyła na szóstej pozycji. Na podium stawała pięciokrotnie, odnosząc trzy kolejne zwycięstwa: 10 grudnia 1977 roku w Cervinii, 8 lutego w Megève i 5 marca 1978 roku w Stratton Mountain wygrywała slalomy. Podobnie jak przed rokiem zajęła drugie miejsce w klasyfikacji slalomu. W lutym 1978 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, gdzie w gigancie zajęła ósme miejsce, a w slalomie była czwarta. Walkę o podium przegrała tam z Austriaczką Moniką Kaserer o 0,30 sekundy. Kolejne zwycięstwo odniosła 18 marca 1979 roku w Furano, wygrywając slalom. Poza tym jeszcze trzykrotnie plasowała się w najlepszej trójce i w efekcie zajęła dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej i czwarte w klasyfikacji slalomu.

Najlepsze wyniki Pelen osiągnęła w sezonie 1979/1980, który ukończyła na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. Wielokrotnie stawała na podium, przy czym cztery razy zwyciężała w slalomie: 9 stycznia w Berchtesgaden, 25 stycznia w Saint-Gervais, 29 stycznia w Waterville Valley oraz 8 marca 1980 roku w Wysokich Tatrach. W klasyfikacji slalomu wywalczyła jedyną a karierze Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji giganta była druga za Hanni Wenzel z Liechtensteinu. Wzięła także udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie wywalczyła swój pierwszy medal olimpijski. Po pierwszym przejeździe giganta Pelen zajmowała szóste miejsce, tracąc do prowadzącej Hanni Wenzel 1,12 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła najlepszy czas, co dało jej trzeci łączny wynik i miejsce na najniższym stopniu podium. Ostatecznie straciła 0,75 sekundy do Wenzel i 0,29 sekundy do Irene Epple z RFN. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w slalomie, ale nie ukończyła rywalizacji. W klasyfikacji generalnej kolejnego sezonu Francuzka zajęła szóste miejsce. Na podium stawała trzy razy, z czego dwukrotnie zwyciężała w slalomie: 18 grudnia w Altenmarkt i 21 grudnia 1980 roku w Bormio.

Sezon 1981/1982 był pierwszym w jej karierze, w którym nie odniosła żadnego pucharowego zwycięstwa. Jedyne podium wywalczyła 23 stycznia w Berchtesgaden, gdzie była druga w slalomie. Na przełomie stycznia i lutego wystąpiła na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie wywalczyła srebrny medal w kombinacji, uzyskując siedemnasty czas zjazdu i drugi czas slalomu. Na podium rozdzieliła Szwajcarkę Erikę Hess i Christin Cooper z USA. Wystartowała tam także w gigancie, jednak nie ukończyła rywalizacji. Mimo dwóch miejsc na podium w sezonie 1982/1983 osiągnęła najsłabsze wyniki w karierze. W klasyfikacji generalnej była szesnasta, w slalomie jedyny raz w karierze znalazła się poza dziesiątką, zajmując jedenastą pozycję.

Przez trzy kolejne sezony plasowała się na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki klasyfikacji generalnej, zajmując jednocześnie trzecie miejsce w klasyfikacji slalomu. W tym czasie łącznie dwanaście razy stawała na podium, jednak tylko dwa razy wygrywała: 14 stycznia 1984 roku w Bad Gastein i 1 grudnia 1984 roku w Courmayeur była najlepsza w slalomach. Ostatni raz w najlepszej trójce znalazła się 11 marca 1986 roku w Park City, gdzie była trzecia w slalomie. W lutym 1984 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie w dwóch startach zdobyła dwa medale. Po pierwszym przejeździe giganta była czwarta, ze stratą 0,77 sekundy do Christin Cooper z USA. W drugim przejeździe była druga, co dało jej trzeci łączny czas i brązowy medal. Uległa tylko Debbie Armstrong i Christin Cooper. Cztery dni później wystąpiła w slalomie, osiągając czwarte czasy obu przejazdów. W efekcie uzyskała jednak drugi łączny czas, o 0,91 sekundy za Włoszką Paolettą Magoni i o 0,12 sekundy przed Ursulą Konzett z Liechtensteinu. Największy sukces osiągnęła podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Bormio, gdzie zwyciężyła w swej koronnej konkurencji. O 0,35 sekundy pokonała tam swą rodaczkę, Christelle Guignard, a o 0,40 sekundy pokonała Paolettę Magoni. Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Francji, w tym dziesięć złotych: w slalomie w latach 1979-1983, 1985 i 1986 oraz gigancie w latach 1980, 1981 i 1986. W marcu 1987 roku zakończyła karierę.

Perrine Pelen ukończyła HEC Paris w 1988 roku[1].

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
3.  21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 +0,75   Hanni Wenzel
DNF 23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 -   Hanni Wenzel
3.  13 lutego 1984   Sarajewo Gigant 2:20,98 +0,42   Debbie Armstrong
2.  13 lutego 1984   Sarajewo Slalom 1:36,47 +0,91   Paoletta Magoni

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
8. 3 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:24,85 +2,23   Lea Sölkner
4. 4 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:41,15 +0,82   Maria Epple
3.  21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 +0,75   Hanni Wenzel
DNF 23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 -   Hanni Wenzel
2.  31 stycznia 1982   Schladming Kombinacja 8,99 pkt +18,96 pkt   Erika Hess
DNF 2 lutego 1982   Schladming Gigant 2:37,17 -   Erika Hess
DNF2[2] 6 lutego 1982   Schladming Slalom 1:41,60 -   Erika Hess
18.[3] 6 lutego 1985   Bormio Gigant 2:18,53 +3,69   Diann Roffe
1.  9 lutego 1985   Bormio Slalom 1:29,58 - -

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Crans-Montana – 26 stycznia 1977 (slalom)
  2.   Megève – 28 stycznia 1977 (slalom)
  3.   Sun Valley – 5 marca 1977 (slalom)
  4.   Cervinia – 10 grudnia 1977 (slalom)
  5.   Megève – 8 lutego 1978 (slalom)
  6.   Stratton Mountain – 5 marca 1978 (slalom)
  7.   Furano – 18 marca 1979 (slalom)
  8.   Berchtesgaden – 9 stycznia 1980 (slalom)
  9.   Saint-Gervais – 25 stycznia 1980 (slalom)
  10.   Waterville Valley – 29 stycznia 1980 (slalom)
  11.   Vysoké Tatry – 8 marca 1980 (slalom)
  12.   Altenmarkt – 18 grudnia 1980 (slalom)
  13.   Bormio – 21 grudnia 1980 (slalom)
  14.   Bad Gastein – 14 stycznia 1984 (slalom)
  15.   Courmayeur – 1 grudnia 1984 (slalom)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Maribor – 1 lutego 1977 (slalom) – 3. miejsce
  2.   Bad Gastein – 19 stycznia 1978 (slalom) – 3. miejsce
  3.   Berchtesgaden – 24 stycznia 1978 (slalom) – 3. miejsce
  4.   Piancavallo – 10 grudnia 1978 (slalom) – 2. miejsce
  5.   Les Gets – 8 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
  6.   Mellau – 27 stycznia 1979 (slalom) – 3. miejsce
  7.   Val d’Isère – 6 grudnia 1979 (gigant) – 2. miejsce
  8.   Piancavallo – 15 grudnia 1979 (slalom) – 2. miejsce
  9.   Berchtesgaden – 10 stycznia 1980 (gigant) – 2. miejsce
  10.   Arosa – 16 stycznia 1980 (gigant) – 3. miejsce
  11.   Bad Gastein – 21 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
  12.   Maribor – 23 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
  13.   Saint-Gervais – 26 stycznia 1980 (gigant) – 2. miejsce
  14.   Saalbach-Hinterglemm – 12 marca 1980 (gigant) – 2. miejsce
  15.   Val d’Isère – 4 grudnia 1980 (gigant) – 2. miejsce
  16.   Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 2. miejsce
  17.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 2. miejsce
  18.   Davos – 11 stycznia 1983 (slalom) – 3. miejsce
  19.   Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (gigant) – 2. miejsce
  20.   Waterville Valley – 10 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce
  21.   Jasná – 18 marca 1984 (slalom) – 2. miejsce
  22.   Zwiesel – 20 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce
  23.   Oslo – 24 marca 1984 (slalom) – 3. miejsce
  24.   Park City – 19 marca 1985 (slalom) – 2. miejsce
  25.   Heavenly Valley – 22 marca 1985 (slalom) – 2. miejsce
  26.   Saint-Gervais – 26 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
  27.   Piancavallo – 4 lutego 1986 (slalom) – 2. miejsce
  28.   Heavenly Valley – 11 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce

Przypisy edytuj

  1. ↑ Ils sont cadres et ont fait les JO : Perrine Pelen, triple médaillée et responsable marketing
  2. ↑ alpineskiworld.net: 05.02.1982. Schladming Slalom, women (ang.)
  3. ↑ alpineskiworld.net: 06.02.1985. Santa Catarina Giant Slalom, women (ang.)

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Perrine_Pelen&oldid=73505690”