Wikipedia

Hanni Wenzel

lichtensteińska narciarka alpejska

Hannelore "Hanni" Weirather z d. Wenzel (ur. 14 grudnia 1956 w Straubing, RFN) – reprezentantka Liechtensteinu w narciarstwie alpejskim, czterokrotna medalistka olimpijska, wielokrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z najbardziej utytułowanych zawodniczek w historii, wygrywała zawody we wszystkich konkurencjach[1].

Hanni Wenzel
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1956
Straubing

Klub

Skiclub Schaan

Debiut w PŚ

Sezon 1971/1972

Pierwsze punkty w PŚ

1.03 1972, Heavenly Valley (10. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

20.12 1972, Saalbach
(3. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Liechtenstein
Igrzyska olimpijskie
złoto Lake Placid 1980 Gigant
złoto Lake Placid 1980 Slalom
srebro Lake Placid 1980 Zjazd
brąz Innsbruck 1976 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Sankt Moritz 1974 Slalom
złoto Lake Placid 1980 Slalom
złoto Lake Placid 1980 Gigant
złoto Lake Placid 1980 Kombinacja
srebro Sankt Moritz 1974 Kombinacja
srebro Ga-Pa 1978 Kombinacja
srebro Lake Placid 1980 Zjazd
brąz Innsbruck 1976 Slalom
brąz Innsbruck 1976 Kombinacja
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1977/1978
Kryształowa Kula
1979/1980
2. miejsce
1974/1975
2. miejsce
1978/1979
2. miejsce
1982/1983
2. miejsce
1983/1984
3. miejsce
1973/1974
3. miejsce
1980/1981
Puchar Świata (Zjazd)
3. miejsce
1979/1980
3. miejsce
1983/1984
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1977/1978
2. miejsce
1974/1975
2. miejsce
1979/1980
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1973/1974
Mała Kryształowa Kula
1979/1980
2. miejsce
1977/1978
2. miejsce
1978/1979
3. miejsce
1972/1973
3. miejsce
1980/1981
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1979/1980
Mała Kryształowa Kula
1982/1983
2. miejsce
1980/1981

Kariera edytuj

Hanni Wenzel urodziła się w Niemczech Zachodnich, jednak rok po jej urodzinach rodzina przeprowadziła się do Liechtensteinu[2][3]. Jej pierwszym trenerem był jej ojciec, Hubert Wenzel[4]. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała w sezonie 1971/1972, pierwsze punkty zdobywając 1 marca 1972 roku w Heavenly Valley, gdzie zajęła 10. miejsce w slalomie gigancie. Były to jej jedyne punkty w tym sezonie, w klasyfikacji generalnej zajęła 40. miejsce.

Już na początku kolejnego sezonu po raz pierwszy stanęła na podium, 20 grudnia 1972 roku w Saalbach zajmując trzecie miejsce w gigancie. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie dwie Austriaczki: Annemarie Moser-Pröll i Monika Kaserer. Została tym samym pierwszą w historii narciarką z Liechtensteinu, która stanęła na podium zawodów tego cyklu. W kolejnych startach wielokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, w tym jeszcze raz stanęła na podium: 13 marca 1973 roku w Naeba była druga w slalomie. Sezon ten ukończyła na piątej pozycji w klasyfikacji generalnej, trzeciej w klasyfikacji giganta i szóstej w slalomie. Sezon 1973/1974 zaczęła od zajęcia drugiego miejsca w slalomie 7 grudnia 1973 roku w Val d’Isère. Trzynaście dni później w Zell am See odniosła pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając giganta. Na podium stawała także 9 stycznia Les Gets i 14 stycznia w Grindelwald, gdzie była odpowiednio trzecia i druga w gigancie oraz 8 marca 1974 roku w Wysokich Tatrach, gdzie była trzecia w slalomie. W klasyfikacji generalnej była trzecia za Pröll i Kaserer, a w klasyfikacji giganta wywalczyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W 1974 roku wystartowała także na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie zdobyła swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie. Zwyciężyła tam w slalomie, wyprzedzając bezpośrednio Francuzkę Michèle Jacot oraz Lise-Marie Morerod ze Szwajcarii. Na tej samej imprezie była też druga w kombinacji, rozdzielając Fabienne Serrat z Francji i Monikę Kaserer.

W sezonie 1974/1975 zajęła drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, ulegając tylko Pröll. Drugie miejsce zajęła także w klasyfikacji slalomu, w której lepsza była Morerod. Wenzel na podium stawała dziewięciokrotnie, odnosząc dwa zwycięstwa: 21 lutego w Naeba oraz 14 marca 1975 roku w Sun Valley wygrywała slalom. W następnym sezonie nie odniosła jednak żadnego zwycięstwa. Na podium znalazła się tylko dwa razy: 9 stycznia w Meiringen była trzecia w kombinacji, a 17 stycznia 1976 roku w Berchtesgaden była trzecia w slalomie. W klasyfikacji generalnej była tym razem dziewiąta, a w poszczególnych konkurencjach najlepiej wypadła w kombinacji, zajmując szóstą pozycję. W lutym 1976 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, zdobywając brązowy medal w slalomie. Po pierwszym przejeździe zajmowała szóste miejsce, tracąc do prowadzącej Pameli Behr z RFN 1,07 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła trzeci czas, co dało jej trzeci łączny wynik. Wyprzedziły ją tylko Niemka Rosi Mittermaier oraz Włoszka Claudia Giordani. Zajęła tam także jedenaste miejsce w zjeździe i dwudzieste w gigancie. Igrzyska w Innsbrucku były równocześnie mistrzostwami świata, jednak kombinację rozegrano tylko w ramach drugiej z tych imprez. W konkurencji tej Wenzel także zajęła trzecie miejsce, ustępując jedynie Mittermaier i Francuzce Danièle Debernard.

Kolejne zwycięstwo odniosła 19 stycznia 1977 roku w Schruns, gdzie okazała się najlepsza w kombinacji. W sezonie 1976/1977 na podium stawała jeszcze pięciokrotnie: 11 grudnia w Courmayeur była trzecia w gigancie, 16 grudnia w Cortinie d’Ampezzo była druga w slalomie i trzecia w kombinacji, 3 stycznia w Oberstaufen zajęła drugie miejsce w slalomie, a 26 stycznia 1977 roku w Crans-Montana ponownie była trzecia w kombinacji. Sezon ten ukończyła na piątej pozycji w klasyfikacji generalnej i klasyfikacji slalomu, a w gigancie była ósma. W kombinacji jako jedyna zawodniczka stanęła na podium wszystkich trzech zawodów, jednak nie wywalczyła Małej Kryształowej Kuli, gdyż w sezonie 1976/1977 nie prowadzono oficjalnej klasyfikacji kombinacji.

W sezonie 1977/1978 Wenzel odniosła więcej zwycięstw niż we wszystkich poprzednich sezonach razem wziętych. Do tej pory odniosła cztery zwycięstwa, w tym sezonie jednak najlepsza była sześciokrotnie: 15 grudnia w Madonna di Campiglio, 10 stycznia w Les Mosses i 2 marca w Stratton Mountain wygrywała giganta, a 22 stycznia w Mariborze oraz 24 i 25 stycznia 1978 roku w Berchtesgaden była najlepsza w slalomie. Zajęła także trzecie miejsce w slalomie 10 grudnia w Cervinii i 5 marca w Stratton Mountain, drugie w tej konkurencji 19 stycznia w Bad Gastein oraz drugie w gigancie 9 stycznia w Les Mosses. Dało jej to zwycięstwo w klasyfikacji generalnej, pierwsze w historii wywalczone przez narciarza z tego kraju. Wenzel zwyciężyła także w klasyfikacji slalomu, a w gigancie była druga, za Lise-Marie Morerod. W 1978 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen, zdobywając srebrny medal w kombinacji. Uplasowała się tam o nieco ponad 16 pkt za Annemarie Moser-Pröll, a o 1,64 punktu przed Fabienne Serrat. W pozostałych konkurencjach była piąta w gigancie, szósta w slalomie, a w zjeździe zajęła 29. miejsce. W sezonie 1978/1979 jedenaście razy stawała na podium, w tym cztery razy na najwyższym stopniu: 12 grudnia w Piancavallo wygrała giganta, 3 i 4 grudnia w Pfronten była najlepsza w slalomie i kombinacji, a 8 lutego 1979 roku w Mariborze ponownie zwyciężyła w slalomie. W klasyfikacji generalnej jednak nie zwyciężyła, przegrywając o 3 punkty z Moser-Pröll. Była ponadto druga w klasyfikacji giganta za Christą Kinshofer z RFN, piąta w klasyfikacji slalomu oraz dziesiąta w klasyfikacji zjazdu.

Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 1979/1980, kiedy zgromadziła 318 punktów i po raz drugi zdobyła Kryształową Kulę. W najlepszej trójce zawodów plasowała się osiemnastokrotnie, przy czym dziewięć razy zwyciężała: 8 i 14 grudnia w Limone Piemonte wygrywała giganta i kombinację, 10 stycznia w Berchtesgaden i 16 stycznia w Arosa wygrała dwa kolejne giganty, 21 i 23 stycznia była najlepsza w slalomie i kombinacji, 23 stycznia w Mariborze zwyciężyła w slalomie, a 26 stycznia w Saint-Gervais i 28 lutego 1980 roku w Waterville Valley po raz kolejny triumfowała w slalomie gigancie. W efekcie wygrała klasyfikacje giganta i kombinacji, w slalomie była druga, a w klasyfikacji zjazdu zajęła trzecie miejsce. W lutym 1980 roku startowała na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie w trzech startach zdobyła trzy medale. Najpierw wywalczyła srebro w zjeździe, rozdzielając na podium Annemarie Moser-Pröll oraz Marie-Theres Nadig ze Szwajcarii. Cztery dni później zwyciężyła w gigancie, osiągając najlepszy czas pierwszego przejazdu i trzeci czas w drugim przejeździe. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski wywalczony przez sportowca z Liechtensteinu[5]. Następnie Wenzel zwyciężyła w slalomie, osiągając najlepsze czasy w obu przejazdach. Jej łączny wynik był lepszy od srebrnej medalistki, Christy Kinshofer o 1,41 sekundy. Zwyciężyła także w kombinacji, ponownie rozgrywanej tylko w ramach mistrzostw świata. W konkurencji tej o blisko 90 punktów wyprzedziła Cindy Nelson z USA, a o blisko 97 punktów pokonała Austriaczkę Ingrid Eberle.

Na podium klasyfikacji generalnej stanęła także w sezonie 1980/1981, zajmując trzecie miejsce. Tym razem wyprzedziły ją jedynie dwie Szwajcarki: Marie-Theres Nadig oraz Erika Hess. Była także druga w klasyfikacji kombinacji, trzecia w gigancie, szósta w slalomie i dziewiąta w klasyfikacji biegu zjazdowego. Na podium znalazła się siedem razy, dwukrotnie wygrywając: 27 stycznia w Les Gets oraz 8 lutego 1981 roku w Zwiesel była najlepsza w kombinacji. Sezon 1981/1982 zaczęła od dziewiątego miejsca w gigancie w Val d’Isère. Następnie była druga w gigancie 10 grudnia we włoskiej miejscowości Pila, a 12 i 13 grudnia w Piancavallo była pierwsza i druga w slalomie. Sezon zakończyła jednak przedwcześnie, z powodu kontuzji kolana[6]. Kontuzja ta wykluczyła ją również ze startów podczas rozgrywanych na początku 1982 roku mistrzostw świata w Schladming.

Przez dwa kolejne sezony zajmowała drugie miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie szesnaście razy stawała na podium, z czego siedem razy wygrywała: 30 stycznia w Les Diablerets była najlepsza w kombinacji, 18 marca 1983 roku w Furano wygrała giganta, 21 i 22 grudnia w Haus oraz 13 i 14 stycznia w Bad Gastein zwyciężała w zjeździe i gigancie, a 20 marca 1984 roku w Zwiesel była najlepsza w slalomie. Triumf w Zwiesel był jej ostatnim pucharowym zwycięstwem oraz ostatnim miejscem na podium. W sezonie 1982/1983 zwyciężyła w klasyfikacji kombinacji, a w sezonie 1983/1984 była trzecia w klasyfikacji zjazdu. Wywalczonych w Lake Placid tytułów nie mogła obronić na rozgrywanych w 1984 roku igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, ponieważ Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznał ją za profesjonalistkę po tym, jak podpisała kontrakty sponsorskie z firmami, które nie były sponsorami reprezentacji narodowej[7][8]. Z tego samego powodu na igrzyskach w 1984 roku nie wystartował reprezentant Szwecji Ingemar Stenmark. W 1984 roku zakończyła karierę.

W 1980 roku otrzymała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[9]. W 1980 roku otrzymała także nagrodę sportsmenki roku, przyznawaną przez United Press International[10]. W latach 1971, 1973, 1975, 1976, 1978, 1979, 1980, 1983 i 1984 była wybierana sportsmenką roku w Liechtensteinie. Z ośmioma triumfami Wenzel jest rekordzistką pod względem wygranych zawodów Pucharu Świata w kombinacji[11]. Jest także szósta w klasyfikacji wszech czasów pod względem miejsc na podium wywalczonych w zawodach pucharowych[12].

Jej siostra: Petra Wenzel, brat Andreas Wenzel, mąż Harti Weirather i siostrzenica Jessica Walter również uprawiali narciarstwo alpejskie. Ponadto córka Hanni Wenzel i Hartiego Weirathera, Tina Weirather także reprezentuje Liechtenstein w narciarstwie alpejskim.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
11. 8 lutego 1976   Innsbruck Zjazd 1:46,16 +3,01   Rosi Mittermaier
3.  11 lutego 1976   Innsbruck Slalom 1:30,54 +1,66   Rosi Mittermaier
20. 13 lutego 1976   Innsbruck Gigant 1:29,13 +2,70   Kathy Kreiner
2.  17 lutego 1980   Lake Placid Zjazd 1:37,52 +0,70   Annemarie Moser-Pröll
1.  21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 - -
1.  23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 - -

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
7. 3 lutego 1974   Sankt Moritz Gigant 1:43,18 +2,37   Fabienne Serrat
13.[13] 7 lutego 1974   Sankt Moritz Zjazd 1:50,84 +2,96   Annemarie Moser-Pröll
1.  8 lutego 1974   Sankt Moritz Slalom 1:34,63 - -
2.  8 lutego 1974   Sankt Moritz Kombinacja 20,14 pkt +5,17 pkt   Fabienne Serrat
11. 8 lutego 1976   Innsbruck Zjazd 1:46,16 +3,01   Rosi Mittermaier
3.  11 lutego 1976   Innsbruck Slalom 1:30,54 +1,66   Rosi Mittermaier
20. 13 lutego 1976   Innsbruck Gigant 1:29,13 +2,70   Kathy Kreiner
3.  13 lutego 1976   Innsbruck Kombinacja 0,84 pkt +45,16 pkt   Rosi Mittermaier
29.[14] 1 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Zjazd 1:48,31 +8,43   Annemarie Moser-Pröll
6. 3 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:24,85 +1,24   Lea Sölkner
5. 4 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:41,15 +1,28   Maria Epple
2.  4 lutego 1978   Garmisch-Partenkirchen Kombinacja 2460,39 pkt +16,41 pkt   Annemarie Moser-Pröll
2.  17 lutego 1980   Lake Placid Zjazd 1:37,52 +0,70   Annemarie Moser-Pröll
1.  21 lutego 1980   Lake Placid Gigant 2:41,66 - -
1.  23 lutego 1980   Lake Placid Slalom 1:25,09 - -
1.  23 lutego 1980   Lake Placid Kombinacja 5,57 pkt - -

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Miejsca na podium edytuj

Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
1971/1972 - - - -
1972/1973 - 1 1 2
1973/1974 1 2 2 5
1974/1975 2 4 3 9
1975/1976 - - 2 2
1976/1977 1 2 3 6
1977/1978 6 2 2 10
1978/1979 4 4 3 11
1979/1980 9 3 6 18
1980/1981 2 2 3 7
1981/1982 1 2 0 3
1982/1983 2 3 4 9
1983/1984 5 - 2 7
suma 33 25 31 89

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Zell am See – 20 grudnia 1973 (gigant)
  2.   Naeba – 21 lutego 1975 (slalom)
  3.   Sun Valley – 14 marca 1975 (slalom)
  4.   Schruns – 19 stycznia 1977 (kombinacja)
  5.   Madonna di Campiglio – 15 grudnia 1977 (gigant)
  6.   Les Mosses – 10 stycznia 1978 (gigant)
  7.   Maribor – 22 stycznia 1978 (slalom)
  8.   Berchtesgaden – 24 stycznia 1978 (slalom)
  9.   Berchtesgaden – 25 stycznia 1978 (slalom)
  10.   Stratton Mountain – 2 marca 1978 (gigant)
  11.   Piancavallo – 12 grudnia 1978 (gigant)
  12.   Pfronten – 3 lutego 1979 (slalom)
  13.   Pfronten – 4 lutego 1979 (kombinacja)
  14.   Maribor – 8 lutego 1979 (slalom)
  15.   Limone Piemonte – 8 grudnia 1979 (gigant)
  16.   Limone Piemonte – 14 grudnia 1979 (kombinacja)
  17.   Berchtesgaden – 10 stycznia 1980 (gigant)
  18.   Arosa – 16 stycznia 1980 (gigant)
  19.   Bad Gastein – 21 stycznia 1980 (slalom)
  20.   Bad Gastein – 21 stycznia 1980 (kombinacja)
  21.   Maribor – 23 stycznia 1980 (slalom)
  22.   Saint-Gervais – 26 stycznia 1980 (gigant)
  23.   Waterville Valley – 28 lutego 1980 (gigant)
  24.   Les Gets – 27 stycznia 1981 (kombinacja)
  25.   Zwiesel – 8 lutego 1981 (kombinacja)
  26.   Piancavallo – 12 grudnia 1981 (slalom)
  27.   Les Diablerets – 30 stycznia 1983 (kombinacja)
  28.   Furano – 18 marca 1983 (gigant)
  29.   Haus – 21 grudnia 1983 (zjazd)
  30.   Haus – 22 grudnia 1983 (gigant)
  31.   Bad Gastein – 13 stycznia 1984 (zjazd)
  32.   Bad Gastein – 14 stycznia 1984 (kombinacja)
  33.   Zwiesel – 20 marca 1984 (slalom)
  • 33 zwycięstwa (12 gigantów, 11 slalomów, 8 kombinacji i 2 zjazdy)

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Saalbach – 20 grudnia 1972 (gigant) – 3. miejsce
  2.   Naeba – 13 marca 1973 (slalom) – 2. miejsce
  3.   Val d’Isère – 7 grudnia 1973 (slalom) – 2. miejsce
  4.   Les Gets – 9 stycznia 1974 (gigant) – 3. miejsce
  5.   Grindelwald – 14 stycznia 1974 (gigant) – 2. miejsce
  6.   Wysokie Tatry – 8 marca 1974 (slalom) – 3. miejsce
  7.   Grindelwald – 9 stycznia 1975 (gigant) – 2. miejsce
  8.   Grindelwald – 10 stycznia 1975 (kombinacja) – 3. miejsce
  9.   Grindelwald – 11 stycznia 1975 (gigant) – 3. miejsce
  10.   Schruns – 15 stycznia 1975 (kombinacja) – 2. miejsce
  11.   Schruns – 16 stycznia 1975 (slalom) – 3. miejsce
  12.   Saint-Gervais – 29 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
  13.   Chamonix – 31 stycznia 1975 (kombinacja) – 2. miejsce
  14.   Meiringen – 9 stycznia 1976 (kombinacja) – 3. miejsce
  15.   Berchtesgaden – 17 stycznia 1976 (slalom) – 3. miejsce
  16.   Courmayeur – 11 grudnia 1976 (gigant) – 3. miejsce
  17.   Cortina d’Ampezzo – 16 grudnia 1976 (slalom) – 2. miejsce
  18.   Cortina d’Ampezzo – 16 grudnia 1976 (kombinacja) – 3. miejsce
  19.   Oberstaufen – 3 stycznia 1977 (slalom) – 2. miejsce
  20.   Crans-Montana – 26 stycznia 1977 (kombinacja) – 3. miejsce
  21.   Cervinia – 10 grudnia 1977 (slalom) – 3. miejsce
  22.   Les Mosses – 9 stycznia 1978 (gigant) – 2. miejsce
  23.   Bad Gastein – 19 stycznia 1978 (slalom) – 2. miejsce
  24.   Stratton Mountain – 5 marca 1978 (slalom) – 3. miejsce
  25.   Val d’Isère – 18 grudnia 1978 (kombinacja) – 3. miejsce
  26.   Val d’Isère – 18 grudnia 1978 (gigant) – 2. miejsce
  27.   Les Gets – 7 stycznia 1979 (gigant) – 2. miejsce
  28.   Meiringen – 19 stycznia 1979 (kombinacja) – 3. miejsce
  29.   Schruns – 26 stycznia 1979 (kombinacja) – 3. miejsce
  30.   Heavenly Valley – 11 marca 1979 (gigant) – 2. miejsce
  31.   Furano – 18 marca 1979 (slalom) – 2. miejsce
  32.   Val d’Isère – 6 grudnia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce
  33.   Pfronten – 6 stycznia 1980 (zjazd) – 3. miejsce
  34.   Arosa – 15 stycznia 1980 (zjazd) – 3. miejsce
  35.   Arosa – 16 stycznia 1980 (kombinacja) – 2. miejsce
  36.   Bad Gastein – 20 stycznia 1980 (zjazd) – 3. miejsce
  37.   Waterville Valley – 29 lutego 1980 (slalom) – 3. miejsce
  38.   Mont-Sainte-Anne – 2 marca 1980 (gigant) – 3. miejsce
  39.   Wysokie Tatry – 9 marca 1980 (slalom) – 2. miejsce
  40.   Saalbach – 11 marca 1980 (slalom) – 3. miejsce
  41.   Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (slalom) – 3. miejsce
  42.   Nendaz – 22 stycznia 1981 (gigant) – 2. miejsce
  43.   Les Gets – 24 stycznia 1981 (gigant) – 3. miejsce
  44.   Furano – 13 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
  45.   Wangs – 25 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
  46.   Pila – 10 grudnia 1981 (gigant) – 2. miejsce
  47.   Piancavallo – 13 grudnia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  48.   Val d’Isère – 8 grudnia 1982 (gigant) – 3. miejsce
  49.   Limone Piemonte – 10 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
  50.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 3. miejsce
  51.   Verbier – 9 stycznia 1983 (supergigant) – 2. miejsce
  52.   Les Diablerets – 30 stycznia 1983 (slalom) – 2. miejsce
  53.   Maribor – 9 lutego 1983 (slalom) – 2. miejsce
  54.   Waterville Valley – 8 marca 1983 (slalom) – 3. miejsce
  55.   Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (gigant) – 3. miejsce
  56.   Val d’Isère – 11 grudnia 1983 (kombinacja) – 3. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Wenzel nigdy nie zwyciężyła tylko w supergigancie, który wprowadzono do kalendarza Pucharu Świata dopiero rok po zakończeniu przez nią kariery
  2. ↑ Hanni Wenzel, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] (ang.).
  3. ↑ Olympic.org: Hanni Wenzel (ang.)
  4. ↑ Wayback Machine, fisalpine.com: Hanni Wenzel. fisalpine.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-03)]. (ang.).
  5. ↑ Olympic.org: Hanni Wenzel - Alpine Sking (ang.)
  6. ↑ New Yrok Times: Erika Hess Captures Her 2d Alpine Ski Title (ang.)
  7. ↑ Ottawa Citizen: Ski stars banned from olympics, 26 listopada 1983, str. 71 (ang.)
  8. ↑ New York Tiomes: Winter Sports; Hanni Wenzel Wins Downhill (ang.)
  9. ↑ Skieur d'Or Award (ang.)
  10. ↑ United Press International Female Athlete of the Year (ang.)
  11. ↑ Fis-ski.com: Competitors having more than one Victory (ang.)
  12. ↑ Fis-ski.com: Competitors having more than one Podium (ang.)
  13. ↑ alpineskiworld.net: 07.02.1974. St.Moritz Downhill, women (ang.)
  14. ↑ alpineskiworld.net: 01.02.1978. Garmisch Downhill, women (ang.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hanni_Wenzel&oldid=71591186”