Dhimitër Beratti lub Dhimitër Berati (wł. Demetrio Berati, ur. 15 października 1886 w Korczy, zm. 8 września 1970 w Rzymie) – albański polityk i dyplomata, jeden z sygnatariuszy Albańskiej Deklaracji Niepodległości.

Dhimitër Beratti
Ilustracja
Dhimitër Beratti (lata 30. XX w.)
Data i miejsce urodzenia

15 października 1886
Korcza

Data i miejsce śmierci

8 września 1970
Rzym

Minister finansów (Albania)
Okres

od 15 lipca 1934
do 9 listopada 1936

Poprzednik

Pandeli Evangjeli

Następca

Koço Kota

Minister edukacji (Albania)
Okres

od 30 sierpnia 1935
do 16 października 1935

Poprzednik

Mirash Ivanaj

Następca

Nush Bushati

Minister kultury (Albania)
Okres

od 3 grudnia 1941
do 4 listopada 1942

Poprzednik

urząd utworzony

Następca

Eqrem Vlora

Życiorys edytuj

Beratti był etnicznie Arumunem[1][2][3]. W dzieciństwie wraz z rodzicami wyjechał do Rumunii, gdzie Dhimitër ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Bukareszcie[1][2][3]. Na teren Albanii wrócił w 1907 roku, gdzie był dyrektorem szkoły wieczorowej oraz nauczycielem języka albańskiego[1].

W kwietniu 1910 roku wziął udział w drugim kongresie manastirskim, gdzie opracowywano zasady pisowni języka albańskiego[4].

W listopadzie 1912 roku zorganizował w Bukareszcie, gdzie został wybrany delegatem w zgromadzeniu Wlory[5]. Współpracował z Ismailem bej Qemalim[6].

W latach 1913-1914 był głównym koordynatorem albańskich szpitali[7][1][8].

Po I wojnie światowej był jednym z reprezentantów Albanii na konferencji pokojowej w Paryżu; sam w Paryżu przebywał do 1921 roku[9]. Następnie był związany z albańskim Ministerstwem Zdrowia; w 1922 roku był pierwszym sekretarzem tego ministerstwa, a w latach 1922-1924 pełnił funkcję jego departamentu politycznego[5][8].

W 1924 roku brał udział w pracach Międzynarodowej Komisji Granicznej na granicy albańsko-jugosłowiańskiej[5][8].

W latach 1932-1934 pełnił funkcję sekretarza stanu w albańskim rządzie[10][8]. Od 15 lipca 1934 do 7 listopada 1936 był ministrem finansów, jednocześnie od 30 sierpnia do 16 października 1935 roku pełnił funkcję ministra edukacji[10][8]. Jako minister finansów negocjował z Włochami porozumienie gospodarcze, które obie strony podpisały dnia 19 marca 1936 roku; wynikiem porozumienia było odprężenie w stosunkach włosko-albańskich i ożywienie albańskiej gospodarki z pomocą Włoch, w zamian za przejęcie przez Włochy portu w Durrës oraz za umożliwienie Włochom kontroli działalności finansowej i handlu zagranicznego Albanii[11][12].

W latach 1936-1937 był sekretarzem albańskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, następnie w latach 1937-1939 był pełnomocnikiem w albańskiej ambasadzie w Rzymie[10].

Gdy Albania stała się włoskim protektoratem, Beratti pracował początkowo w Urzędzie Upadłościowym, a w kwietniu 1940 brał udział w utworzeniu Królewskiego Instytutu Albanologii[13][14].

Od 3 grudnia 1941 do 4 stycznia 1943 pełnił funkcję ministra kultury[5][8]. Następnie w latach 1943-1944 na polecenie rządu Rexhepa Mitrovicy zbierał pieniądze dla potrzebujących Albańczyków mieszkających w Rzymie; pieniądze jednak zostały wykorzystane do utworzenia komunistycznej sekcji w Mediolanie[15]. Wycofał się z polityki, gdzie następnie zajmował wysokie stanowisko w zarządzie jednej ze spółdzielni handlowo-rolniczych[8].

W lutym 1944 opuścił Albanię i zamieszkał w Rzymie, gdzie pisał artykuły dla czasopisma Shejëzat[10][8].

Zmarł 8 września 1970 w Rzymie z powodu obrażeń poniesionych w wypadku samochodowym[15][4][8].

Książki edytuj

  • Albania and the Albanians (1920)[9]
  • La question Albanaise (1920)[9]
  • Shqipëria (1944, 2 tomy)[10][8]

Przypisy edytuj

  1. a b c d Dervishi 2012 ↓, s. 88.
  2. a b Elsie 2013 ↓, s. 36-37.
  3. a b Halimi 2014 ↓, s. 310-311.
  4. a b Dhimitër Berati – firmëtar, drejtori i parë i gazetës së qeverisë së Vlorës "Përlindja e Shqipërisë". gazetarepublika.al, 2012-09-19. [dostęp 2014-02-02]. (alb.).
  5. a b c d Dervishi 2012 ↓, s. 88-89.
  6. Vllamasi 2012 ↓, s. 65.
  7. Pearson 2004 ↓, s. 30.
  8. a b c d e f g h i j Elsie 2013 ↓, s. 37.
  9. a b c Elsie 2004 ↓, s. 67.
  10. a b c d e Dervishi 2012 ↓, s. 89.
  11. Pearson 2004 ↓, s. 378-379.
  12. Halimi 2014 ↓, s. 311, 315.
  13. Dervishi 2012 ↓, s. 26-27.
  14. Elsie 2013 ↓, s. 283.
  15. a b Këlcyra 2012 ↓, s. 458-459.

Bibliografia edytuj