Funkcje Czebyszewa są dwiema funkcjami wykorzystywanymi w teorii liczb. Swoją nazwę wzięły od nazwiska rosyjskiego matematyka, Pafnutija Czebyszewa[1].

Wartości drugiej funkcji Czebyszewa dla (niebieska), dla porównania funkcja

Pierwsza funkcja Czebyszewa, oznaczana przez lub jest zdefiniowana jako

dla dowolnej liczby rzeczywistej gdzie oznacza sumę po liczbach pierwszych mniejszych lub równych a jest logarytmem naturalnym.

Druga funkcja Czebyszewa, oznaczana przez jest zdefiniowana jako

dla gdzie jest funkcją von Mangoldta.

Funkcje i (zwłaszcza ) są wykorzystywane szczególnie często w analitycznej teorii liczb, ze względu na dobre wzory opisujące ich zachowanie w relacji z funkcją zeta Riemanna.

Relacje między funkcjami i edytuj

Niech   będzie funkcją liczącą liczby pierwsze. Korzystając z sumowania przez części Abela, możemy uzyskać[1]

 

i równoważnie

 

Relacja między pierwszą a drugą funkcją Czebyszewa jest opisana przez

 

przy czym druga równość zachodzi, ponieważ dla   zachodzi nierówność   a tym samym  

Dodatkowo, korzystając z powyższej równości można wykazać dla   prawdziwość ograniczenia

 

Twierdzenie o liczbach pierwszych edytuj

W swojej pierwotnej wersji, twierdzenie o liczbach pierwszych mówi, że

 

Korzystając z funkcji Czebyszewa, możemy równoważnie zapisać treść jako

 

lub

 

Wzór Selberga edytuj

Osobny artykuł: Tożsamość Selberga.

W 1948 r. Atle Selberg udowodnił zależność[2]

 

lub równoważnie[1]

 

lub[1]

 

Wzór Selberga odegrał kluczową rolę w elementarnych, niezależnych od siebie dowodach twierdzenia o liczbach pierwszych Selberga i Erdösa[2][3].

Związek z funkcją zeta Riemanna edytuj

W 1895 Hans von Mangoldt udowodnił[4], że

 

gdzie   oznacza sumę po wszystkich zerach funkcji zeta na   Funkcja   jest zdefiniowana jako

 

Wiadomo, że szeregiem Taylora równym funkcji   jest

 

dlatego   trzeba rozumieć jako sumę po nietrywialnych miejscach zerowych funkcji zeta, a powyższy szereg – jako sumę po miejscach trywialnych  

Funkcje Czebyszewa dla ciągów arytmetycznych edytuj

Na potrzebę zagadnień dot. liczb pierwszych w ciągach arytmetycznych (np. twierdzenia Dirichleta), definiuje się często funkcje pomocnicze[5]. Niech dana będzie liczba całkowita   oraz względnie pierwsza z nią liczba całkowita   Wówczas oznaczamy

 

oraz

 

Przypisy edytuj

  1. a b c d Tom M. Apostol, Introduction to Analytic Number Theory, „Undergraduate Texts in Mathematics”, 1976, DOI10.1007/978-1-4757-5579-4, ISSN 0172-6056.
  2. a b Atle Selberg, An Elementary Proof of the Prime-Number Theorem, „The Annals of Mathematics”, 50 (2), 1949, s. 305, DOI10.2307/1969455, JSTOR1969455.
  3. D. Goldfeld, The Elementary Proof of the Prime Number Theorem: An Historical Perspective, New York, NY: Springer New York, 2004, s. 179–192, DOI10.1007/978-1-4419-9060-0_10, ISBN 978-1-4612-6490-3.
  4. Harold Davenport, Hugh L. Montgomery, Multiplicative number theory, wyd. 3rd ed, Graduate texts in mathematics, New York Berlin Heidelberg: Springer, 2000, ISBN 978-0-387-95097-6 [dostęp 2023-12-10].
  5. Henryk Iwaniec, Emmanuel Kowalski, Analytic Number Theory, Colloquium Publications, Providence, Rhode Island: American Mathematical Society, 8 czerwca 2004, DOI10.1090/coll/053, ISBN 978-0-8218-3633-0.