Hołownia II
Hołownia II – polski herb książęcy, odmiana herbu Hołownia I. Herb własny rodziny Hołowniów[1].
 Herb Hołownia II | |
| Typ herbu |
książęcy |
|---|---|
Opis herbu edytuj
Opis historyczny edytuj
Juliusz Ostrowski blazonuje herb następująco[1]:
W polu czerwonem – srebrny znak æ. Nad tarczą mitra książęca.
Opis współczesny edytuj
Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:
Na tarczy w polu czerwonym, trzy srebrne łękawice, połączone ze sobą w słup srebrną belką – gdzie górna ustawiona jak litera M, a środkowa i dolna jak litera W.
Nad tarczą mitra książęca.
Geneza edytuj
Według Juliusza Ostrowskiego, herb Hołownia II przysługujące niektórym Hołowniom, a dokładniej – rodzinie ze szczepu książąt Rurykowiczów. Jest też odmianą herbu Hołownia I[1].
Józef Wolff uważa, że Hołowniowie są potomkami kniaziów pińsko-turowskich ze strony książąt Ostrożeckich[2]. Protoplastą rodu miał był kniaź Iwan Dymitrowicz-Hołownia (syn Dymitra), który według Jana Tęgowskiego jest tożsamy z Dymitrem Koriatowiczem (synem Koriata), co wskazywałoby na wywód Hołowniów od kniazia Giedymina[3].
Herbowni edytuj
Informacje na temat herbownych w artykule sporządzone zostały na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.
Pełne listy herbownych nie są dziś możliwe do odtworzenia, także ze względu na zniszczenie i zaginięcie wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (m.in. w czasie powstania warszawskiego w 1944 spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego w Warszawie, gdzie przechowywana była większość dokumentów staropolskich)[4]. Nazwisko znajdujące się w artykule pochodzi z Księgi herbowej rodów polskich, Juliusza Ostrowskiego. Występowanie danego nazwiska w artykule nie musi oznaczać, że konkretna rodzina pieczętowała się herbem Hołownia II. Często te same nazwiska są własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę. Herb Hołownia II jest herbem własnym, wiec do jego używania uprawniona jest zaledwie jedna rodzina: Hołowniowie[1].
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Ostrowski 1906 ↓, s. 109.
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. XXIII.
- ↑ Tęgowski 1999 ↓.
- ↑ Dzieje zasobu ↓, Linki zewnętrzne.
Bibliografia edytuj
- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Feberthner i Wolff, 1895, s. 698.
- Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, cz. II, Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 388.
- Jan Tęgowski, Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań-Wrocław: Wydawnictwo Historyczne, 1999, s. 319, ISBN 83-913563-1-0.
Linki zewnętrzne edytuj
- Dzieje zasobu. agad.gov.pl. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).