Jacek Zieliński (ur. 1967)

Jacek Marek Zieliński (ur. 10 października 1967 w Wierzbicy) – polski piłkarz i trener. Jako piłkarz reprezentant Polski, uczestnik Mundialu 2002, w barwach Legii Warszawa trzykrotny Mistrz Polski i trzykrotny zdobywca Pucharu Polski. Uczestnik Ligi Mistrzów. W latach 2010–2012 asystent selekcjonera reprezentacji Polski. Od 2021 roku dyrektor sportowy Legii Warszawa.

Jacek Zieliński

Pełne imię i nazwisko	Jacek Marek Zieliński
Data i miejsce urodzenia	10 października 1967 Wierzbica
Pozycja	obrońca
Informacje klubowe
Klub	Legia Warszawa (dyrektor sportowy)
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1979–1985 Orzeł Wierzbica ? (?) 1985–1991 Igloopol Dębica 34 (1) 1992–2005 Legia Warszawa 329 (7)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1995–2003 Polska 60 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2004–2005 Legia Warszawa 2005–2007 Legia Warszawa (asystent) 2007 Legia Warszawa 2007–2008 Korona Kielce 2008–2009 Lechia Gdańsk 2010–2012 Polska (asystent) 2013–2014 Polska U-20 2014 Polska U-21 (asystent)

Kariera piłkarska

Występował na pozycji obrońcy, najczęściej jako stoper. Karierę piłkarską rozpoczął w 1979 w drużynie juniorów Orła Wierzbica. W latach 1983–1985 był zawodnikiem pierwszego zespołu Orła, który występował wówczas w lidze okręgowej.

Występy klubowe

Sezon	Klub	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1984/85	Orzeł Wierzbica	?	?	?
1985/86	Igloopol Dębica	I Liga	?	?
1986/87
1987/88
1988/89
1989/90
1990/91		Ekstraklasa	21	1
1991/92			13	0
1991/92	Legia Warszawa		17
1992/93			28
1993/94			29	1
1994/95			30	0
1995/96			29
1996/97			29	3
1997/98			33	0
1998/99			27
1999/00			28	1
2000/01			20	1
2001/02			12	0
2002/03			25	1
2003/04			22	0
2004/05			0

Igloopol Dębica

W 1985 został zawodnikiem Igloopolu Dębica, grającego w II lidze i aspirującego do awansu do ekstraklasy. Spełnienie tych ambicji nastąpiło w sezonie 1989–1990. Zieliński zaliczał się już wtedy do najważniejszych graczy dębickiej drużyny. 28 lipca 1990, zremisowanym 0:0 meczem z Zagłębiem Lubin Igloopol rozpoczął występy w I lidze. Był to także pierwszoligowy debiut Zielińskiego, który przez niemal cały sezon 1990–1991 był podstawowym graczem obrony dębickiego zespołu. Pierwszą bramkę w ekstraklasie strzelił 23 marca 1991 w zremisowanym 2:2 wyjazdowym meczu z Olimpią Poznań. Strzelcem drugiej bramki był Jerzy Podbrożny, późniejszy partner Zielińskiego w Legii.

Występy w zespole z Dębicy, który w międzyczasie zmienił nazwę na Pegrotour, Zieliński kontynuował w rundzie jesiennej sezonu 1991–1992. Sezon ten, znacznie mniej udany dla dębickiego klubu, zakończył się zajęciem ostatniego miejsca w tabeli i degradacją do II ligi. Zieliński uniknął jednak spadku z ekstraklasy – solidną postawą w rundzie jesiennej zwrócił na siebie uwagę warszawskiej Legii, do której przeniósł się w połowie sezonu. W barwach Igloopolu zaliczył ogółem 34 mecze pierwszoligowe i 1 bramkę.

Legia Warszawa

W przerwie zimowej sezonu 1991–1992 Zieliński dołączył do przeżywającego kryzys zespołu Legii. Warszawska drużyna, mająca za sobą udział w półfinale Pucharu Zdobywców Pucharów rok wcześniej, tym razem walczyła o miejsce w środku tabeli. Zieliński pierwszy raz w koszulce Legii wystąpił 14 marca 1992 w wygranym 2:1 wyjazdowym meczu z Hutnikiem Kraków. Szybko zdobył zaufanie trenera Krzysztofa Etmanowicza i stał się podstawowym graczem zespołu.

Na początku sezonu 1992–1993 Etmanowicza zastąpił były trener olimpijskiej reprezentacji Polski i zdobywca srebrnego medalu na Igrzyskach w Barcelonie Janusz Wójcik, który również zaufał Zielińskiemu. W warszawskim zespole spotkał także Leszka Pisza, z którym kilka lat wcześniej występował w Igloopolu. Sezon 1992–1993 zakończył się dla Legii nieszczęśliwie – drużyna zajęła pierwsze miejsce, jednak po weryfikacji wyników ostatniej kolejki władze PZPN postanowiły odebrać jej tytuł mistrzowski.

Bardziej udane były dla Zielińskiego dwa kolejne sezony, w których zespół wojskowych prowadzony był przez Pawła Janasa. Pozostając przez cały czas filarem obrony zdobył dwa tytuły Mistrza Polski oraz dwukrotnie sięgnął po Puchar Polski. W rozgrywanym 27 marca 1994 meczu z Siarką Tarnobrzeg strzelił swą pierwszą bramkę w Legii. W sezonie 1995–1996 zdobył Wicemistrzostwo Polski i osiągnął ćwierćfinał Ligi Mistrzów. W kolejnym sezonie raz jeszcze wywalczył Wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski.

W późniejszych latach warszawskiej drużynie, mimo mistrzowskich ambicji, nie udawało się zająć pierwszego miejsca w lidze. Kilkakrotnie zmieniali się trenerzy, a skład Legii był wiele razy przebudowywany. Mimo to Zieliński przez cały czas był podstawowym zawodnikiem drużyny, obdarzanym zaufaniem przez szkoleniowców. Cieszył się także dużym szacunkiem kolegów z drużyny i kibiców. Wielokrotnie zakładał opaskę kapitańską. Kolejny tytuł Mistrza Polski zdobył dopiero w sezonie 2001–2002, w którym z powodu kontuzji rozegrał zaledwie 12 meczów. Przez cały okres gry w Legii konsekwentnie odrzucał także oferty transferów do klubów zagranicznych. W latach 2003–2004 był jeszcze podstawowym graczem obrony, ale problemy zdrowotne zmusiły go do ograniczenia występów. Karierę zawodniczą zakończył z powodu kontuzji na początku sezonu 2004–2005.

Reprezentacja

Bardzo dobrą grę w drużynie Legii łączył z występami w reprezentacji Polski. W drużynie narodowej zadebiutował 7 czerwca 1995 w meczu ze Słowacją. Ostatnim występem w reprezentacji był mecz z Włochami rozegrany 12 listopada 2003. Ogółem w reprezentacji Polski rozegrał 60 meczów. Jedyną bramkę strzelił w meczu z Czechami rozegranym 12 marca 1997. Wielokrotnie pełnił również funkcję kapitana drużyny narodowej. W 2002 uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Japonii i Korei Południowej (zagrał w ostatnim meczu z reprezentacją USA wygranym przez Polskę 3:1).

Sukcesy

• awans do I ligi w 1990 z Igloopolem Dębica
• Mistrzostwo Polski w 1994, 1995 i 2002 z Legią Warszawa
• Puchar Polski w 1994, 1995 i 1997 z Legią

Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany (m.in. Piłkarz Roku według Piłki Nożnej w 1999). Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta.

Kariera trenerska

Po zwolnieniu Dariusza Kubickiego jesienią 2004 wszedł, obok Lucjana Brychczego i Krzysztofa Gawary, w skład tymczasowego zespołu trenerów Legii. Następnie, kiedy nie udało się zatrudnić w Legii czeskiego szkoleniowca Jozefa Chovanca, na stałe objął obowiązki trenera, które pełnił do września 2005. W pierwszym sezonie pracy z Legią zajął z nią 3. miejsce w lidze oraz dotarł do półfinału Pucharu Polski. Później był asystentem trenera Legii Dariusza Wdowczyka. 13 kwietnia 2007 po dymisji Wdowczyka ponownie objął funkcję pierwszego trenera Legii. Łącznie poprowadził Legię w 50 oficjalnych meczach, 22 wygrał, 13 zremisował, a 15 przegrał. 3 czerwca 2007 został zastąpiony przez Jana Urbana. W kolejnym sezonie prowadził drużynę Korony Kielce. Od 23 lipca 2008 do 5 kwietnia 2009 był trenerem Lechii Gdańsk. 5 stycznia 2010 został asystentem selekcjonera reprezentacji Polski Franciszka Smudy. Od kwietnia 2014 pracował jako dyrektor sportowy w Wigrach Suwałki, po czym w lutym 2017 przeniósł się do Legii Warszawa, aby odpowiadać za skauting młodzieżowy.

Od sierpnia 2012 do 26 lutego 2014 był trenerem Reprezentacji Polski U-20.

Działacz piłkarski

27 marca 2017 objął stanowisko dyrektora Akademii Piłkarskiej Legii Warszawa. Do jego obowiązków należy dbanie o kompleksowy rozwój akademii.

27 grudnia 2021 roku został dyrektorem sportowym Legii Warszawa.

Linki zewnętrzne

• Jacek Zieliński (ur. 1967) w bazie 90minut.pl
• Jacek Zieliński (ur. 1967) na stronie Legia.Net