Jerzy Jakubowski (lekarz)
Jerzy Jakubowski właśc. Moszek Hersz Muszkatenblit (ur. 13 grudnia 1887 w Warszawie, zm. 19 sierpnia 1967 we Wrocławiu) – polski lekarz kardiolog, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 sierpnia 1967 |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: kardiologia | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w żydowskiej mieszczańskiej rodzinie Jakuba Muszkatenblita (ur. 1863) i Szyfry z domu Wiatrak (ur. 1856). Naukę rozpoczął w 1899 w szkole handlowej im. Leopolda Kronenberga, a od 1900 kontynuował edukację w siedmioklasowym gimnazjum Zgromadzenia Kupców. Na początku 1906 wyjechał do Jekaterynosławia, gdzie w męskim gimnazjum handlowym 31 maja t.r. zdał eksternistycznie maturę. Jako uczeń uczęszczał na tajne kółka samokształceniowe, działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. W latach 1903–1906 był parokrotnie więziony, w 1906 zesłany do guberni ołonieckiej. Udało mu się uciec, przez Warszawę trafił do Paryża, gdzie podjął studia medyczne. W Paryżu na zebraniach partyjnych i spotkaniach towarzyskich zetknął się m.in. z Włodzimierzem Leninem, Gieorgijem Plechanowem i Esterą Golde-Stróżecką. W 1914 nostryfikował dyplom lekarski na Uniwersytecie Kijowskim.
Podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, brał udział w rewolucji październikowej. W okresie międzywojennym praktykował w Warszawie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej jako lekarz wojskowy. W latach 1939–1941 był naczelnym lekarzem Zarządu Uzdrowisk Ukrainy we Lwowie, od 1941 do 1944 przebywał w Warszawie, po upadku powstania warszawskiego w Skierniewicach, a od lutego 1945 w Łodzi.
Po wojnie został profesorem na Uniwersytecie Łódzkim[1]. Do 1963 był kierownikiem II Kliniki Chorób Wewnętrznych w Łodzi (jego następcą został Włodzimierz Musiał)[2].
Od 1907 należał do PPS-Lewicy, potem do KPP i od 1945 roku do PPR. Przed wojną wspólnie z Piotrem Wojciechowskim wydawał „Dziennik Popularny”. Współpracował m.in. z Teodorem Duraczem i Leonem Purmanem.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Pessą Kejlin, z którą miał syna Juliana (1912–1914). Drugą żoną, poślubioną w Paryżu, była Zofia Popow, z rosyjskiej rodziny inteligenckiej. Mieli syna Mikołaja (ur. 1915).
Zmarł 19 sierpnia 1967 we Wrocławiu. Pochowany został na cmentarzu w Polanicy Zdroju (sektor 2-C-1)[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1950)[4]
- Złoty Krzyż Zasługi (8 maja 1946)[5]
Wybrane prace edytuj
- O raku pierwotnym płuca. Warszawskie Czasopismo Lekarskie (1931).
- O zespole objawowym zapalenia tętnicy głównej zstępującej. Ther. Nova (1932).
Przypisy edytuj
- ↑ Rektorzy państwowych wyższych uczelni w Łodzi: 1945–2005. Łódzkie Tow. Naukowe, 2005, s. 125, ISBN 83-87749-81-8.
- ↑ Jan Bezucha: Pamięci prof. dr Włodzimierza Musiała. W: Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 100.
- ↑ Cmentarz komunalny w Polanicy Zdroju - wyszukiwarka osób pochowanych - [online], polanicazdroj.grobonet.com [dostęp 2023-05-31].
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021 „za zasługi w pracy zawodowej”.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 93, poz. 175 „w uznaniu zasług położonych dla dobra demokratycznej Polski w dziele zabezpieczenia porzuconego przez okupanta mienia, odbudowy i uruchomienia miejskich zakładów pracy, jak również stworzenia życia gospodarczego i społecznego na terenie m. Łodzi”.
Bibliografia edytuj
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.