Wikipedia

Kazimierz Biernat

Kazimierz Biernat (ur. 10 maja 1894 w Mordarce, zm. 7 grudnia 1937 w Sanoku) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Biernat
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1894
Mordarka

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 1937
Sanok

Przebieg służby
Lata służby

1914–1932

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

32 pułk piechoty Obrony Krajowej
16 pułk piechoty Obrony Krajowej „Kraków”,
1 pułk strzelców Polskich,
5 Dywizja Strzelców Polskich,
1 Syberyjski pułk piechoty,
82 Syberyjski pułk piechoty,
84 pułk piechoty,
2 pułk strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca kompanii,
dowódca batalionu,
komendant szkoły,
kwatermistrz,
dowódca odwodu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
wojna polsko-bolszewicka (bitwa o Borkowo)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

 
Nagrobek Kazimierza Biernata

Kazimierz Biernat urodził się 10 maja 1894 w Mordarce[1], w rodzinie Walentego i Rozalii z domu Mamak[1]. We wsi rodzinnej ukończył szkołę powszechną, a następnie uczył się w gimnazjum w Nowym Sączu, które ukończył w 1913 uzyskując maturę.

Po wybuchu I wojny światowej służył w pułku piechoty Obrony Krajowej Nr 32. Następnie ukończył szkołę oficerską, został mianowany chorążym rezerwy ze starszeństwem z 1 sierpnia 1915 i otrzymał przydział do 16 pułku piechoty Obrony Krajowej „Kraków”. W jego szeregach 27 sierpnia 1915 wyruszył na front wschodni, gdzie 4 czerwca 1916 został wzięty do niewoli, z której odzyskał wolność 22 lipca 1918. Wówczas przyłączył się do 1 pułku strzelców polskich, w którym wpierw został dowódcą plutonu w 3 kompanii, a następnie 11 grudnia 1918, awansowany do stopnia podporucznika, został dowódcą 2 kompanii. Jego pułk wchodził w skład sformowanej na terenie Rosji 5 Dywizji Strzelców Polskich. Wraz z nią walczył w trakcie wojny domowej w Rosji w 1918, w rejonie Ufy (Sardyk, Belebej, Znamienka). 19 kwietnia 1919 awansowano go do stopnia porucznika. Podczas odwrotu jego kompania odznaczyła się w bitwie na stacji kolejowej Tutalska Tajga 23 grudnia 1919, lecz mimo tego ewakuacja wojsk polskich nie powiodła się. W styczniu 1920 5 Dywizja Strzelców Polskich została otoczona i skapitulowała koło stacji kolejowej Klukwiennaja (120 km na wschód od Krasnojarska). Większość polskich żołnierzy została wzięta do niewoli i następnie skierowana do katorżniczej pracy, a część z nich, która się nie poddała (wśród nich Biernat), uciekała w kierunku wschodnim i 21 lutego 1920 dotarła do Harbinu w Mandżurii. Tam został utworzony Samodzielny Batalion Strzelców Polskich, a Biernat został dowódcą 4 kompanii. Grupa ocalałych żołnierzy pułku wraz z większością oficerów i częścią rodzin wojskowych wyruszyła 15 kwietnia 1920 angielskim okrętem z portu Dairen do Polski, przybywając 1 lipca 1920 do Gdańska.

Powracający żołnierze zostali włączeni do Wojska Polskiego i już 10 lipca skierowani na tereny plebiscytowe Warmii i Mazur. W trwającej wtedy wojnie polsko-bolszewickiej 1920, Biernat został mianowany dowódcą 10 kompanii działającego pod ówczesną nazwą 1 Syberyjskiego pułku piechoty (później 22 sierpnia 1921 otrzymał nazwę 82 Syberyjskiego Pułku Strzelców im. Tadeusza Kościuszki) i 8 sierpnia 1920 wysłany na front pod Warszawę. Tam w dniach 14–15 sierpnia uczestniczył w bitwie o Borkowo, a podczas ataku wykazał się męstwem; 19 sierpnia pod Czarnostowem brał udział w ataku na bagnety, zdobyciu okopów bolszewików i przerwaniu frontu. 24 sierpnia został wzięty do niewoli. Mimo tego po raz drugi w życiu uwolnił się z sowieckiej opresji jenieckiej. Po zakończonej wojnie i odparciu bolszewików, w kwietniu 1921 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. Został mianowany oficerem 3 Syberyjskiego pułku piechoty (wkrótce zmienił nazwę na 84 pułk piechoty i garnizonował w Pińsku), w którym służył od 30 września 1922 do 7 stycznia 1930[3][4]. W tym czasie pełnił funkcje dowódcy kompanii i dowódcy szkoły podoficerskiej. W maju 1927 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza[5], a w sierpniu tego roku przesunięty na stanowisko dowódcy II batalionu[6][7]. 1 stycznia 1928 został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[9]. W styczniu 1930 został przeniesiony do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[10]. Niekorzystne skutki zdrowotne udziału w działaniach wojennych zmusiły go do leczenia szpitalnego i sanatoryjnego. W związku z postępującymi chorobami 31 maja 1932 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 jako major piechoty przeniesiony w stan spoczynku był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer pozostający w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[11].

Zmarł 7 grudnia 1937 w Sanoku wskutek gruźlicy[1]. Opinie lekarskie wskazywały, że 95% utraty jego zdrowia wynikały z doświadczeń i przeżyć wojennych[12]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Jana Matejki w Sanoku. Później w tym samym miejscu została pochowana jego córka, Jolanta Kazimiera Ratułowska (ur. 1928 w Pińsku, zm. 2011)[13], zaś obok, w osobnym grobie spoczęła jego żona, Irena Biernat, córka Jana i Józefy Grybienko[1] (ur. 17 kwietnia 1901 w Siewierzu, zm. 28 marca 1967 w Sanoku)[14], którą poślubił 10 czerwca 1923 w Hancewiczach[13]. Przed 1939 Irena Biernat należała do Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa” 2 psp, a po wybuchu wojny wraz z dwiema córkami oraz w grupie innych małżonek polskich oficerów z sanockiego pułku trafiła do Kulczyc, następnie do Drohobycza, po czym powróciła do Sanoka[15][16][17].

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Księga zgonów (1932–1939). Parafia Wojskowa Rzymskokatolicka w Sanoku. s. 8 (poz. 7).
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 358.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 145.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 25 sierpnia 1927 roku, s. 261.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 182.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 210.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 383.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1043.
  12. ↑ Andrzej Romaniak, Kazimierz Biernat – bohater dwóch wojen, Tygodnik Sanocki nr 44 (677) z 2004, s. 7.
  13. ↑ a b Księga urodzeń (wojskowi) 1932-1939. Sanok.
  14. ↑ Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 85 (poz. 33).
  15. ↑ Alojzy Bełza, Edward Zając. 100 lat temu urodził się Alojzy Bełza – ps. „Alfred Burzyński”, „Alik” (IV). Nie było czasu na żale i rozważania. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, nr 21 (225) z 20 października 2000. 
  16. ↑ Alojzy Bełza, Edward Zając. 100 lat temu urodził się Alojzy Bełza – ps. „Alfred Burzyński”, „Alik” (IV). Na wzgórzach wyrosła tyraliera piechoty niemieckiej. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, nr 22 (226) z 3 listopada 2000. 
  17. ↑ Alojzy Bełza, Edward Zając. 100 lat temu urodził się Alojzy Bełza – ps. „Alfred Burzyński”, „Alik” (IV). Są duże aresztowania. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, nr 23 (227) z 17 listopada 2000. 
  18. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2797 z 26 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 414.
  19. ↑ Andrzej Romaniak, Kazimierz Biernat – bohater dwóch wojen, Tygodnik Sanocki nr 44 (677) z 2004, s. 7. Odznaczony za czyny bojowe w wojnie polsko-bolszewickiej 1920; we wniosku o odznaczenie określono go jako jednego z najbardziej nieustraszonych oficerów 5 Dywizji Syberyjskiej.
  20. ↑ Franciszek Dindorf-Ankowicz: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. T. 82 Syberyjski Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 46.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  22. ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Biernat&oldid=71619167”