Lancetogłów meksykański
Lancetogłów meksykański, Meksykański wąż królewski (Lampropeltis mexicana) – gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych. Występuje na całej Wyżynie Meksykańskiej[3] w Meksyku[3] oraz południowych Stanach Zjednoczonych[3].
| Lampropeltis mexicana[1] | |||
| (Garman, 1884) | |||
 Lampropeltis mexicana mexicana | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Lancetogłów meksykański | ||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Opis edytuj
Wymiary i pokrój ciała edytuj
Dorosły: od 60 do 120 cm (osobniki typowe to około 90 cm)
Młode po wykluciu:od 20 do 25 cm[potrzebny przypis]
Ciało wysmukłe w stosunku do długości. Głowa wyraźnie zaznaczona.
Uzębienie edytuj
typu aglypha.
Ubarwienie edytuj
Tło w kolorze od jasno-szarego do bardzo ciemno-szarego (u niektórych podgatunków nawet czarne) z brązowymi lub brązowo-czerwonymi pręgami (niedomkniętymi po stronie brzusznej) rozszerzającymi się na grzbiecie niekiedy z niewielką plamą koloru tła. W zależności od podgatunku pręgi po stronie grzbietowej mogą być szerokości od pięciu do około piętnastu łusek. Pręgi ograniczone czarną linią – szerokości jednej łuski. (U podgatunku L. mexicana thayeri może występować czarna odmiana barwna, gdzie u młodocianych osobników pręgi są widoczne jako ciemniejsze przebarwienia z czasem zanikające.) Podbrzusze jaśniejsze prawie różowo-żółte z nieregularnymi plamami koloru czarnego. Na głowie u większości osobników występuje wyraźny wzór odwróconej trzylistnej koniczyny wyznaczającej odwróconą literę Y. lub odwróconego serca/tarczy.
Tryb życia edytuj
Wąż naziemny zamieszkujący suche, niepustynne tereny Wyżyny Meksykańskiej, zalesione lasami sosnowymi lub dębowymi. Podłoże w dużym stopniu kamieniste.
Pomimo okrągłej źrenicy oka sugerującej przystosowanie do dziennego trybu życia wąż aktywny głównie nocą.
Żywienie edytuj
Małe gryzonie, jaszczurki, węże w tym nawet grzechotniki.
Hodowla edytuj
Minimalne wymiary zbiornika edytuj
Dla pary 0,85x0,50x0,40[4] długości osobnika – wymiar ten odnosi się także do jednego osobnika.
Temperatura edytuj
w dzień 28 °C w nocy 20 °C[4] należy także zapewnić stałą "wyspę cieplną" o temperaturze 34-38 °C.
Wilgotność w zbiorniku edytuj
47%-60%
Kryjówki edytuj
Minimum dwie kryjówki. Jedna w strefie najzimniejszej druga w strefie ciepłej. Duża ilość dodatkowych kryjówek takich jak porzucone na podłożu liście czy konary dobrze wpływa na poczucie bezpieczeństwa węża.
Dodatkowo w okresie linienia należy zapewnić wilgotną kryjówkę wyścieloną mchem lub torfem.
Podłoże edytuj
Wszelkiego rodzaju podłoża naturalne stosowane w terrarystyce – rozdrobniona kora z drzew iglastych, trociny drzew liściastych, drewienka drzew liściastych. Należy zwrócić uwagę, że węże na legowisko wybierają podłoża w miarę miękkie takie jak mech czy trociny z topoli osiki.
Woda edytuj
Miska z codziennie zmienianą wodą.
Ze względu na warunki w jakich żyją na wolności nie jest wymagany basen do kąpieli. Zdrowe osobniki bardzo rzadko wchodzą całe do wody.
Karmienie edytuj
Na ogół bez problemu przyjmują żywe jak i martwe gryzonie takie jak myszy, myszy np: masto (łac. Praomys natalensis)[5].
Powyższa dieta zapewnia wszystkie składniki odżywcze i nie wymaga wzbogacania suplementami takimi jak wapń czy witaminy.
Zimowanie edytuj
Węże te nie zimują.
Przypisy edytuj
- ↑ Lampropeltis mexicana, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Lampropeltis mexicana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Lampropeltis mexicana (GARMAN, 1884). The Reptile Database. [dostęp 2010-09-13]. (ang.).
- ↑ a b Minister środowiska: Dz.U. 2005 nr 5 poz. 32. Internetowy System Aktów Prawnych. [dostęp 2010-02-07]. (pol.).
- ↑ Mysz masto. myszy.net – informacje o chowie myszy. [dostęp 2010-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 sierpnia 2009)]. (pol.).