Wikipedia

Mieczysław Krygowski

Mieczysław Krygowski (ur. 2 lutego 1892 w Ruszelczycach, zm. 21 października 1965) – polski inżynier, żołnierz Legionów Polskich, porucznik rezerwy artylerii Wojska Polskiego.

Mieczysław Krygowski
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1892
Ruszelczyce

Data śmierci

21 października 1965

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Narodowość

polska

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Grób Mieczysława Krygowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys edytuj

Urodził się 2 lutego 1892 w Ruszelczycach[1]. Był synem Józefa, stolarza w Posadzie[1]. Miał braci Stanisława (ur. 1894), Jana Alojzego (ur. 1896)[2]. W 1912 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Ludwik Hellebrand, Jan Kosina, Józef Agaton Morawski, Jerzy Pajączkowski, Tadeusz Remer, Zygmunt Vetulani)[3][4]. Był jednym z pierwszych członków ruchu skautowego w Sanoku, został członkiem tajnego „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założonego w listopadzie 1909 przez działaczy Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 jako jawna Drużyna Skautowa im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego – Ex ossibus ultor[5] (innymi harcerzami byli wówczas m.in. Jan Bratro, Julian Krzyżanowski, Tadeusz Piech, Klemens Remer, Tadeusz Remer, Zygmunt Vetulani, Władysław Zaleski, Władysław Brzozowski)[6]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”: w 1912[7]. Do 1914 studiował na kierunku górniczym[8].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Został z nich zwolniony z zatwierdzeniem z 9 kwietnia 1915. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9][10]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 2 pułku artylerii polowej Legionów w garnizonie Kielce[11][12]. W 1934 jako porucznik inżynier rezerwy artylerii pospolitego ruszenia był w Oficerskiej Kadrze Okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[13].

Ukończył studia z tytułem inżyniera. Działał w sferze przemysłu naftowego, m.in. zajmował się metodami systemów wiercenia w poszukiwaniu ropy naftowej[14]. Od 1922 był członkiem Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie[15]. W 1928 został członkiem zarządu Sekcji Naukowej Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego[16]. W 1930 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego SPIPN[17].

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za działalność na polu społecznym i udekorowany tym odznaczeniem 5 stycznia 1936 w Drohobyczu[18].

W 1939 zamieszkiwał przy ul. Juliusza Słowackiego 10 w Borysławiu[19]. Pełnił funkcję naczelnika wydziału w Ministerstwie Górnictwa PRL[20]. Był autorem rozdziałów od 3 do 15 w publikacji pt. Kopalnictwo naftowe Cz. 1, Wiertnictwo, którą wydał Zbigniew Onyszkiewicz w 1955[21].

Zmarł 21 października 1965[22][23]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 218-2-26)[23]. W tym samym grobowcu została pochowana Wiktora Krygowska (1907-1977)[23].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 411.
  2. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 27, 28.
  3. ↑ XXXI. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1911/12. Sanok: Fundusz Naukowy, 1912, s. 45.
  4. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2015-03-16].
  5. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 474.
  6. ↑ Działalność sportowa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-07-27].
  7. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 147. ISBN 978-83-939031-1-5.
  8. ↑ Borys Łapiszczak: Okupacja niemiecka Sanoka 1939-1944. Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Galicja i Lodomeria, Kresy Wschodnie, I wojna światowa. Cz. XV. Sanok: Poligrafia, 2012, s. 131. ISBN 83-918650-9-6.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 848.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 773.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 718.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 640.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1040.
  14. ↑ Mieczysław Krygowski. Wybór metody wiercenia. „Przemysł Naftowy”, s. 413-419, Nr 15 z 10 sierpnia 1927. 
  15. ↑ Emil Bratro: Księga pamiątkowa wydana z okazji 50-letniego jubileuszu Towarzystwa. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877-1927. Lwów: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 92.
  16. ↑ Kronika bieżąca. Zwyczajne Walne Zebranie Sekcji naukowej organizacji przy Stowarzyszenie Polskich Inżynierów Przem. Naft.. „Przemysł Naftowy”. Z. 7, s. 192, 10 kwietnia 1928. 
  17. ↑ Historia. sitpnig.pl. [dostęp 2015-07-27].
  18. ↑ Dekoracja Krzyżem Zasługi. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 4 z 8 stycznia 1936. 
  19. ↑ Książka telefoniczna. 1939. s. 581. [dostęp 2015-07-27].
  20. ↑ Maria Myćka-Kril: Dorobek nauczycieli i uczniów Gimnazjum w Sanoku. W: Księga pamiątkowa Gimnazjum Męskiego w Sanoku 1888–1958. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 96.
  21. ↑ Kopalnictwo naftowe / Zbigniew Onyszkiewicz. Cz. 1, Wiertnictwo / [rozdz. 3-15 napisał Mieczysław Krygowski.]. opacwww.bs.katowice.pl. [dostęp 2015-07-27].
  22. ↑ Informacja o zmarłych: Mieczysław Krygowski. nekrologi-baza.pl. [dostęp 2015-07-27].
  23. ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: MIECZYSŁAW KRYGOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-01-25].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Krygowski&oldid=71960038”