Paweł Akimow
Paweł Mironowicz Akimow (ros. Павел Миронович Акимов, Pawieł Mironowicz Akimow; ur. 15 grudnia?/27 grudnia 1897 w Moskwie, zm. 14 grudnia 1972 w Warszawie) – polsko–rosyjski wojskowy, żołnierz Armii Czerwonej i Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari oraz piłkarz występujący na pozycji bramkarza, pierwszy obcokrajowiec w historii polskiej ekstraklasy.
 kapral
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920, 1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 27 grudnia 1897 w Moskwie, gdzie wychowywał się i ukończył gimnazjum humanistyczne[1][2].
Wojna polsko-bolszewicka edytuj
W 1920 roku został powołany do Armii Czerwonej, gdzie służył w randze szeregowca[2][3]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został wzięty do niewoli pod Radzyminem przez żołnierzy Wojska Polskiego i osadzony w obozie jenieckim pod Toruniem[1][2]. Po zakończeniu wojny zdecydował się pozostać w Polsce i ubiegać się o polskie obywatelstwo[1][2].
Dwudziestolecie międzywojenne edytuj
W latach 20. i 30. XX wieku mieszkał i pracował w Warszawie, gdzie grał w piłkę nożną w Legii Warszawa na pozycji bramkarza[1][3]. W 1937 roku poślubił Polkę i uzyskał polski paszport, o który ubiegał się od 1921 roku[2][3].
II wojna światowa edytuj
Po wybuchu II wojny światowej trakcie kampanii wrześniowej przedostał się przez Bałkany i Włochy do Francji, gdzie został żołnierzem polskiej 10 Brygady Kawalerii pod dowództwem płk. dypl. Stanisława Maczka[2][3]. Następnie w Wielkiej Brytanii wstąpił do 1 Dywizji Pancernej, gdzie dosłużył się stopnia kaprala[4]. W 1944 roku był uczestnikiem walk zbrojnych we Francji, Belgii i Holandii[2][3]. Brał udział w operacji Overlord, bitwie pod Arnhem i wyzwoleniu Bredy[2][3][5]. Podczas jednej z bitew, trafiony odłamkiem, pomimo poważnych ran szarpanych brzucha, wyciągnął rannego kolegę spod ostrzału przeciwnika, za co otrzymał Order Virtuti Militari[3][4].
Okres powojenny edytuj
W połowie 1948 roku powrócił do Polski, gdzie pozostawała jego żona[1][2]. Pracował do momentu przejścia na emeryturę w klubie Skra Warszawa[2][3]. Zmarł 14 grudnia 1972 roku w Warszawie[6].
Kariera piłkarska edytuj
| Pełne imię i nazwisko |
Paweł Mironowicz Akimow | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
172 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
W latach 1921-1922, podczas pobytu w obozie jenieckim pod Toruniem i krótko po tym, grał w piłkę nożną w zespołach Internowani Toruń oraz Czarni Toruń. W 1923 roku rozpoczął występy w Legii Warszawa. Brał wówczas udział w lokalnych rozgrywkach piłkarskich oraz meczach towarzyskich[7]. W 1925 roku z powodu trudności finansowych i organizacyjnych przeniósł się do WTC Warszawa, gdzie zaoferowano mu wyższe pobory[1][7]. Po kilku miesiącach powrócił do Legii Warszawa, gdyż działacze klubu zagrozili mu nieprzedłużeniem wizy na pobyt w Polsce, co oznaczałoby dla niego emigrację do innego kraju, gdyż w ZSRR groziły mu represje polityczne[7].
W 1926 roku Akimow zdobył z Legią Puchar Polskiego Towarzystwa Eugenicznego, który uznawany jest za pierwsze trofeum w historii klubu[7][8]. Zawody rozgrywano w eksperymentalnym formacie piętnastominutowych spotkań i drużyn liczących po 6 graczy[7][8].
15 maja 1927 zadebiutował w nowo utworzonej lidze polskiej w meczu przeciwko Warcie Poznań, zakończonym zwycięstwem 3:1[9]. Tym samym został pierwszym zagranicznym zawodnikiem w historii Ekstraklasy[7][9]. We wrześniu 1934 roku w meczu przeciwko Garbarnii Kraków (0:3), z powodu absencji Józefa Nawrota, decyzją trenera Gustava Wiesera wystąpił na pozycji napastnika[10]. Ogółem w latach 1927–1936 rozegrał w polskiej ekstraklasie 23 spotkania[2], przez znaczną część tego okresu występując w zespole rezerw[11]. Po zakończeniu kariery zawodniczej został sędzią piłkarskim.
Odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Legionisto wystąp! Przegląd kadr stulecia: Paweł Akimow. legia.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Piłkarskie charaktery cz. 1. sport1.pl. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h Legia cudzoziemska (odc. 6). koledzyzwojska.pl. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ a b Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Miitari. stankiewicze.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ Historia 1941-1950. legia.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ Wszyscy ludzie Legii. legionisci.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ a b c d e f Historia 1918-1930. legia.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ a b Historia: Pierwsze trofeum Legii z 1926 roku. legionisci.com. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ a b Pierwszy Luksemburczyk w Ekstraklasie. Skąd jeszcze trafiali do nas piłkarze?. polsatsport.pl. [dostęp 2020-03-07]. (pol.).
- ↑ Garbarnia Kraków 3:0 (0:0) Legia Warszawa. legia.net. [dostęp 2020-02-18]. (pol.).
- ↑ Historia 1931-1940. legia.com. [dostęp 2020-03-07]. (pol.).
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 379.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Gowarzewski, Mistrzostwa Polski. Ludzie, fakty 1918-1939, Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017, ISBN 978-83-8823-261-9.
Linki zewnętrzne edytuj
- Paweł Akimow w bazie Legia.net
- Paweł Akimow w bazie WorldFootball.net (ang.)