Sergiusz (Pietrow, biskup czarnomorski)

Sergiusz, imię świeckie Stiefan Aleksiejewicz Pietrow (ur. 18 stycznia^?/30 stycznia 1864 w stanicy Aksajskiej, zm. 24 stycznia 1935 w monasterze Privina Glava na Fruškiej gorze) – rosyjski biskup prawosławny.

Sergiusz

Stiefan Pietrow
Biskup czarnomorski i noworosyjski
Kraj działania	Jugosławia
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1864 stanica Aksajska
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 1935 monaster Privina Glava
Biskup czarnomorski i noworosyjski
Okres sprawowania	1913–1918(?)
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji
Śluby zakonne	1892
Diakonat	1892
Prezbiterat	7 listopada 1892
Chirotonia biskupia	12 lutego 1899

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	12 lutego 1899
Miejscowość	Tomsk
Konsekrator	Makary (Niewski)
Współkonsekratorzy	Metody (Gierasimow), Innocenty (Sołodczin)
Współkonsekrowani biskupi Makary (Pawłow) 18 marca 1901 Nikodem (Krotkow) 11 listopada 1907

Życiorys

Ukończył Dońskie Seminarium Duchowne w 1886. Chociaż od dzieciństwa pragnął zostać kapłanem, podczas nauki w szkole przeżył okres wątpliwości i duchowych rozterek. Zamieszkał w Tomsku, gdzie jego wuj, biskup Włodzimierz, był ordynariuszem miejscowej eparchii. W Tomsku spotkał duchownych służących w misji duchownej na Ałtaju i zapragnął się do nich przyłączyć. Nie był jednak pewien powołania mniszego i dlatego wyjechał z Tomska do Moskwy, gdzie ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym w 1890. Jeszcze w tym samym roku, po wysłuchaniu kilku wykładów na kursach dla misjonarzy przy Kazańskiej Akademii Duchownej, dołączył do misji ałtajskiej. W 1892 został postrzyżony na mnicha, zaś 7 listopada tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie. Mianowano go asystentem przełożonego misji prawosławnej w Kirgizji.

12 lutego 1899 w prywatnej cerkwi biskupów tomskich przyjął chirotonię biskupią z rąk biskupa tomskiego i barnaułskiego Makarego. Został wówczas biskupem bijskim, wikariuszem eparchii tomskiej. Po dwóch latach Święty Synod wyznaczył go na ordynariusza eparchii omskiej. W 1903 został z kolei biskupem pomocniczym eparchii wileńskiej i litewskiej z tytułem biskupa kowieńskiego. W 1907 przeniesiono go do eparchii chersońskiej jako jej wikariusz, biskup nowomyrhorodzki. W 1913 stanął na czele eparchii suchumskiej. Jeszcze w tym samym roku został biskupem czarnomorskim i noworosyjskim.

Podczas wojny domowej w Rosji emigrował do Konstantynopola, a stamtąd do Jugosławii. Przyłączył się do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji, jednak nie objął żadnej katedry biskupiej, lecz zamieszkał w monasterze Privina Glava na Fruškiej gorze. Tam też zmarł i został pochowany.