Suchy Wierch Ornaczański
Suchy Wierch Ornaczański (1832 m) – jeden ze szczytów grzbietu górskiego Ornak w Tatrach Zachodnich, oddzielającego górną część Doliny Kościeliskiej (Dolinę Pyszniańską) od górnej części Doliny Chochołowskiej (Doliny Starorobociańskiej). Znajduje się w północnej grani Siwego Zwornika[1].
 Suchy Wierch Ornaczański ostatni na prawo. W głębi Kominiarski Wierch | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1832 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′20,1″N 19°50′03,5″E/49,222250 19,834306
| |
Długi grzbiet Ornaku ma cztery szczyty niewiele wznoszące się ponad główną grań. Są to, licząc od strony Iwaniackiej Przełęczy: Suchy Wierch Ornaczański, Ornak (1854 m), Zadni Ornak (1867 m) i Kotłowa Czuba (1840 m). Pomiędzy Suchym Wierchem Ornaczańskim a Ornakiem znajduje się płytko wcięta Wyżnia Ornaczańska Przełęcz (1825 m). W kierunku północnym stoki Suchego Wierchu opadają do głębokiej Iwaniackiej Przełęczy (1459 m) i dwóch opadających spod niej w przeciwne strony dolinek: Iwaniackiej i Iwanowskiej. Z zachodnich zboczy Suchego Wierchu opadają do Doliny Starorobociańskiej trzy żleby: Piekło, Banisty Żleb i Pośredni Żleb, z północnych i północno-wschodnich do Dolinki Iwanowskiej również trzy żleby: Piszczałki i Żleb pod Banie[1].
Suchy Wierch Ornaczański, najniższy z czterech wierzchołków Ornaku i najbardziej wysunięty na północ jest stosunkowo łagodny i całkowicie porośnięty niską murawą i kępami kosodrzewiny. Doskonałe widoki na bliski stąd Kominiarski Wierch[2]. Rudziejące w połowie lata pędy situ skuciny zabarwiają zbocza na czerwono. Oprócz situ murawę tworzy boimka dwurzędowa i bliźniczka psia trawka. W murawie licznie występuje dzwonek alpejski, widłak wroniec, sasanka alpejska i forma żyworodna wiechliny alpejskiej. Dawniej były to tereny pasterskie Hali Ornak[3].
Szlaki turystyczne edytuj
– zielony szlak biegnący z Iwaniackiej Przełęczy przez cały grzbiet Ornaku, Siwą Przełęcz i Siwe Turnie na przełęcz Liliowy Karb. Czas przejścia: 2:20 h, z powrotem 1:55 h[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
- ↑ Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000, Warszawa: ExpressMap Polska, 2005, ISBN 83-88112-35-X.