Tlenek technetu(VII)

Tlenek technetu(VII)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	heptatlenek ditechnetu
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	tlenek technetu(VII)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	Tc2O7
Masa molowa	305,81 g/mol
Wygląd	żółte, higroskopijne kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	12165-21-8
PubChem	22227441
SMILES
	[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[O-2].[Tc+7].[Tc+7]
InChI
	InChI=1S/7O.2Tc/q7-2;2+7
	InChIKey
	IOWOAQVVLHHFTL-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Rozpuszczalność w wodzie
	rozpuszczalny, z rozkładem do HTcO; 4
	w innych rozpuszczalnikach
	dioksan
Temperatura topnienia	119,5 °C
Temperatura wrzenia	311 °C
Budowa
Układ krystalograficzny	rombowy
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Inne kationy	Mn; 2O; 7, Re; 2O; 7
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tlenek technetu(VII), Tc
2O
7 – nieorganiczny związek chemiczny, połączenie tlenu i technetu na VII stopniu utlenienia.

Otrzymywanie edytuj

Można go otrzymać poprzez spalanie metalicznego technetu w suchym tlenie^[1]^[2]^[3] w temp. 400–600 °C, jednak aby uniknąć zanieczyszczenia produktu trudnym do usunięcia czerwonym Tc
2O
5 lub czarnym TcO
3, proces należy prowadzić w kontrolowanych warunkach^[2]^[3].

Właściwości edytuj

Jest bardzo higroskopijny^[2]. W porównaniu do swojego analogu z 6 okresu, tlenku renu(VII), jest bardziej lotny i ma silniejsze właściwości utleniające. Wyższa lotność umożliwia oczyszczenie Tc
2O
7 od Re
2O
7. Przez ogrzewanie Tc
2O
7 z metalicznym technetem w temperaturze 200–300 °C można otrzymać tlenki technetu na niższym stopniu utlenienia. Z wodą tworzy mocny kwas nadtechnetowy, HTcO
4^[1].

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d B.K.B.K. Sharma B.K.B.K., Nuclear and Radiation Chemistry, Krishna Prakashan Media, ISBN 978-81-85842-63-9 [dostęp 2019-10-09] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Ditechnetium heptaoxide, [w:] KlausK. Schwochau KlausK., Technetium. Chemistry and radiopharmaceutical applications, Weinheim, Germany: Wiley-VCH Verlag GmbH, 2000, s. 110–112, DOI: 10.1002/9783527613366.ch10, ISBN 978-3-527-61336-6 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d A.Y.A.Y. Herrell A.Y.A.Y. i inni, Technetium(VII) Oxide, [w:] Alan G.A.G. MacDiarmid (red.), Inorganic Syntheses vol. 17, Hoboken, NJ, USA s = 155–158: McGraw-Hill, 1977, DOI: 10.1002/9780470132487.ch41, ISBN 978-0-470-13248-7 .

[Sharma-1] B.K.B.K. Sharma B.K.B.K., Nuclear and Radiation Chemistry, Krishna Prakashan Media, ISBN 978-81-85842-63-9 [dostęp 2019-10-09] .

[Schwochau-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Ditechnetium heptaoxide, [w:] KlausK. Schwochau KlausK., Technetium. Chemistry and radiopharmaceutical applications, Weinheim, Germany: Wiley-VCH Verlag GmbH, 2000, s. 110–112, DOI: 10.1002/9783527613366.ch10, ISBN 978-3-527-61336-6 (ang.).

[Herrell-3] A.Y.A.Y. Herrell A.Y.A.Y. i inni, Technetium(VII) Oxide, [w:] Alan G.A.G. MacDiarmid (red.), Inorganic Syntheses vol. 17, Hoboken, NJ, USA s = 155–158: McGraw-Hill, 1977, DOI: 10.1002/9780470132487.ch41, ISBN 978-0-470-13248-7 .

[1]

[2]

[3]