Twierdzenie Schreiera

Twierdzenie Schreieratwierdzenie teorii grup mówiące, że dowolne dwa ciągi podnormalne grupy mają równoważne zagęszczenia, tzn. zagęszczenia o izomorficznych ilorazach, niekoniecznie w tej samej kolejności.

Twierdzenie zostało odkryte przez Ottona Schreiera w 1928 roku w wyniku próby uproszczenia dowodu twierdzenia Jordana-Höldera (dowolne dwa ciągi kompozycyjne danej grupy są równoważne, o ile tylko grupa ma ciąg kompozycyjny); sześć lat później Hans Zassenhaus opublikował lemat nazwany jego nazwiskiem w celu ulepszenia dowodu twierdzenia Schreiera – stąd pochodzi rzadsza, zamiennie stosowana nazwa twierdzenia: twierdzenie Schreiera-Zassenhausa. W przypadku uogólnień niekiedy spotyka się też nazwę twierdzenie Jordana-Höldera-Schreiera.

Innym zastosowaniem twierdzenia Schreiera jest możliwość wykazania, że w grupie z (co najmniej jednym) ciągiem kompozycyjnym dowolny ciąg podnormalny można zagęścić do ciągu kompozycyjnego: wystarczy zacząć od ciągów podnormalnego i kompozycyjnego konstruując ich równoważne zagęszczenia zgodnie z twierdzeniem – zagęszczenie ciągu normalnego stanie się ciągiem kompozycyjnym po zastąpieniu wszystkich powtarzających się podgrup w zagęszczeniu pojedynczym egzemplarzem każdej z tych podgrup (zob. lemat do twierdzenia Jordana-Höldera).

Sam autor zasygnalizował w przypisach, że twierdzenie zachodzi również dla grup z operatorami, jednak twierdzenie uogólnia się też na moduły, a nawet kraty modularne (dla których zachodzi lemat Zassenhausa pociągający twierdzenie Schreiera).

Twierdzenie edytuj

Zobacz też: ciąg podnormalny.

Niech

 

oraz

 

oznaczają dwa ciągi podnormalne grupy   (  oznacza podgrupę trywialną).

Wówczas istnieją równoważne ciągi   grupy   będące odpowiednio zagęszczeniami ciągów  

Dowód edytuj

Między każdymi dwiema grupami   a     skonstruowany zostanie z ciągu   taki ciąg, który będzie zaczynać się od   i kończyć na   Istnieją dwa naturalne sposoby osiągnięcia tego celu: pierwszym jest pomnożenie każdego z wyrazów ciągu   przez   (dzięki temu otrzymany ciąg będzie się zaczynał od  ) oraz przecięcie iloczynów z   (dzięki temu zmieniony ciąg będzie się kończył na  ); drugim sposobem jest przecięcie każdego z wyrazów   z   (dzięki czemu otrzymany ciąg będzie się kończył na  ) i pomnożenie przecięć przez   (dzięki czemu otrzymany ciąg będzie się zaczynał od  ) – jednak zgodnie z prawem modularności Dedekinda oba te ciągi między   a   są identyczne.

Niech   i podobnie   (   ). Ponieważ   to   (jako iloczyn półprosty; zob. iloczyn kompleksowy). W ten sposób   jest podgrupą w   i podobnie   jest podgrupą w   Dlatego

 

oraz

 

Zgodnie z lematem Zassenhausa (przy oznaczeniach  ) otrzymuje się, dla każdego    

 

oraz

 

Zatem   oraz   Stąd   jest ciągiem między   a   a   jest ciągiem między   oraz   Zapisując kolejno wyrazy   otrzymuje się ciąg   grupy   o   ilorazach; podobnie zapisując kolejno wyrazy   otrzymuje się ciąg   grupy   o   ilorazach. Ciąg   jest zagęszczeniem   a   jest zagęszczeniem   Ostatecznie, wobec istnienia izomorfizmów   ciągi   i   są równoważne.

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj