Urszula Oettingen
Urszula Marta Oettingen (ur. 6 grudnia 1957 w Tarnowie) – polska historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych.
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1957 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
historyk, nauczyciel akademicki |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
W 1976 ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. W latach 1976–1980 odbyła studia z zakresu historii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Rozprawę doktorską pt. Cmentarze I wojny światowej w województwie kieleckim, której promotorem był Janusz Bogdanowski, obroniła w 1989 na macierzystej uczelni. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskała w 2013 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie w oparciu o rozprawę zatytułowaną Towarzystwo Ochotniczej Straży Ogniowej w Kielcach 1873–1918. Studium działalności w latach niewoli narodowej.
Od 1981 do 1990 pracowała w Biurze Dokumentacji Zabytków Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach, natomiast w latach 1990–1995 była starszym inspektorem w kieleckim oddziale Państwowej Służby Ochrony Zabytków. Od 1988 do 1995 współpracowała z Austriackim Czerwonym Krzyżem przy renowacji cmentarzy z okresu I wojny światowej na ziemiach polskich. W 1994 podjęła pracę na stanowisku adiunkta w Instytucie Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach, przekształconej następnie w Akademię Świętokrzyską i Uniwersytet Jana Kochanowskiego.
Jej zainteresowania badawcze dotyczą czasów I wojny światowej i Legionów Polskich, a także społeczeństwa polskiego w wiekach XIX i XX oraz miejsc pamięci narodowej. Autorka publikacji w m.in. „Spotkaniach z Zabytkami”, „Studiach Historycznych” i „Między Wisłą a Pilicą”.
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
Została odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2001)[1] oraz odznaczeniem Austriackiego Czerwonego Krzyża. Uhonorowano ją Nagrodą Miasta Kielce (2002). W 2019 została laureatką nagrody honorowej „Świadek Historii” przyznanej przez Instytut Pamięci Narodowej[2]. W 2021 otrzymała odznaczenie za zasługi dla Polskiego Czarnego Krzyża[3].
Wybrane publikacje edytuj
- Cmentarze I wojny światowej w województwie kieleckim, Warszawa 1988.
- Grób Herwina. Przyczynek do losów miejsc pochówków żołnierzy I Brygady Legionów Polskich, Kielce 2001.
- Czarkowy – na drodze do niepodległości. Bój 16–24 września 1914 r., cz. 1, Kielce 2002.
- Towarzystwo Ochotniczej Straży Ogniowej w Kielcach 1873–1918. Studium działalności w latach niewoli narodowej, Kielce 2010.
- Cmentarze Kielc (współautor Jerzy Szczepański), Kielce 2012.
- Ochotnicza Straż Pożarna w Kielcach 1919–1939, Kielce 2012.
Przypisy edytuj
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 15, poz. 242
- ↑ W Krakowie wręczono nagrody honorowe „Świadek Historii”. Instytut Pamięci Narodowej, 23 czerwca 2021. [dostęp 2021-10-26].
- ↑ Łukasz Uliasz: Zebranie Polskiego Czarnego Krzyża w Warszawie dnia 12 lipca 2021 r.. polskiczarnykrzyz.pl, 13 lipca 2021. [dostęp 2022-09-03].
Bibliografia edytuj
- Zbigniew Judycki, Józef Siwek: Kto jest kim w Kielcach. Informator biograficzny. T. 2. Kielce: CAN – Andrzej Cedro, 2004, s. 82–83.
- Dr hab. Urszula Marta Oettingen, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2014-09-05].