Wikipedia

Władysław Gąsiorowski

polski polityk

Władysław Gąsiorowski (ur. 1924 w Myczkowie, zm. 3 lipca 1989 w Sanoku) – polski żołnierz, działacz partyjny, pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem. Świadek zbrodnii Waffen-SS w Podgajach.

Władysław Gąsiorowski
Data i miejsce urodzenia

1924
Myczków

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1989
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Narodowość

polska

Pracodawca

Autosan

Partia

PPR, PZPR

Małżeństwo

Katarzyna

porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

1924
Myczków

Przebieg służby
Lata służby

1944-1948

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

14 Pułk Piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal „Za udział w walkach o Berlin” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaka Zasłużony dla SFA
Nagrobek Władysława Gąsiorowskiego

Życiorys edytuj

Urodził się 18[1] lub 24[2] października 1924 w Myczkowie[1][3]. Był synem Andrzeja i Paraskiewii[1]. Podczas II wojny światowej wstąpił do ludowego Wojska Polskiego[4][5]. W Przemyślu został żołnierzem 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty, przydzielonym do 14 Pułku Piechoty[4]. Od 24 grudnia 1944 odbył szlak na froncie wschodnim od końca grudnia 1944 przez Warszawę na północny zachód[4].

Na początku 1945 brał udział w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego. Uczestniczył w bitwie o Podgaje. Udając zmarłego przeżył również zbrodnię w Podgajach której 31 stycznia 1945 dopuścili się żołnierze Waffen-SS[6]. W marcu 1945 uczestniczył w bitwie o Kołobrzeg, następnie w kwietniu 1945 w forsowaniu Odry[4]. U kresu wojny w maju 1945 przebywał z wojskiem nad rzeką Łaba[4]. Wraz z nim w wojsku służyli wówczas jego znajomi z Sanoka, np. Franciszek Harłacz, Emil Buras, Kazimierz Budka[4].

Następnie został skierowany na obszar Podhala, gdzie uczestniczył w walkach przeciwko polskiej partyzantce niepodległościowej w rejonie miejscowości Nowy Targ, Chabówka, Piwniczna[4]. Po służbie w strażnicy Cicha Wojsk Ochrony Pogranicza, był w składzie grupy manewrowej, która udała się do miejscowości Jasiel na pomoc tamtejszym żołnierzom strażnicy[7]. Został zdemobilizowany w 1948[4].

Do stycznia 1957 pracował w Hucie Stalowa Wola[4]. Po wojnie był członkiem PPR, a później PZPR[5]. Był sekretarzem Komitetu Powiatowego PZPR w Stalowej Woli[5]. W 1957 powrócił do Sanoka, gdzie został zatrudniony w Fabryce „Sanowag”, późniejsza Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”[4]. W listopadzie 1961 został powołany do składu Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku na opróżnione miejsce[8]. Był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KP PZPR w Sanoku[5]. W SFA pracował na wydziale W-8[9][4]. W 1975 ukończył roczny Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu-Leninizmu dla aktywu robotniczego, organizowany w Ośrodku Propagandy Komitetu Zakładowego PZPR w SFA[9]. Jako robotnik służby utrzymania ruchu w Autosanie 8 maja 1981 został wybrany członkiem KZ PZPR[10]. W 1982 pracował w dziale energetycznym Autosanu[11]. W 1984 został powołany na członka Inspekcji Robotniczo-Chłopskiej w Sanoku[12]. Działał w ZBoWiD, ZŻWP, ORMO, TPPR[5]. Był oficerem ludowego Wojska Polskiego[5], pod koniec lat 80. był porucznikiem w stanie spoczynku[7].

Zamieszkiwał w Sanoku przy ul. Tadeusza Kościuszki 18/20[13]. W 1986 poparł sprzeciw redaktora Wiesława Koszeli, który sprzeciwił się ustanowieniu na fasadzie kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku tablicy upamiętniającej żołnierzy SZP-ZWZ-AK Obwodu Sanok i ich dowódców (Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Tadeusz Komorowski, Leopold Okulicki) oraz żołnierzy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, którzy do 1939 roku stacjonowali w Sanoku[14]; w swojej korespondencji do czasopisma opublikowanej w wydaniu tej gazety napisał m.in.: Gdzie są władze administracyjne, że pozwalają ks. S. na takie działanie? Może niedługo doczekamy się jeszcze tablic z nazwiskami Żubryda, Bandery, a później Wałęsy i Bujaka?[15][3].

Zmarł 3 lipca 1989 w Sanoku[1][5][3]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 5 lipca 1989[1][5]. Jego żoną była Katarzyna z domu Sołek (1924-1986), z którą ożenił się po wojnie podczas pobytu w Stalowej Woli[4][16].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 140 (poz. 65).
  2. ↑ Podane w treści inskrypcji nagrobnej.
  3. ↑ a b c Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 332. ISBN 83-60380-07-4.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Marian Struś. Życiorysy pracą pisane. Władysław Gąsiorowski. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 31 (196) z 1-10 listopada 1980. 
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m Władysław Gąsiorowski. Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 155 z 5 lipca 1989. 
  6. ↑ Polak i Galij-Skarbińska 2019 ↓, s. 62.
  7. ↑ a b Józef Ząbkiewicz. Z bieszczadzkich tradycji WOP. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 29 (464) z 10-20 października 1988. 
  8. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 183, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  9. ↑ a b Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 14 (33) z 15-31 lipca 1975. 
  10. ↑ Nowe władze zakładowej organizacji partyjnej. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 14 (214) z 10-20 maja 1981. 
  11. ↑ Władysław Gąsiorowski. Opinie. Aby rozum był przy młodości. „Nowiny”, s. 2, Nr 99 z 20 maja 1982. 
  12. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 291, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  13. ↑ Listy do redakcji. Opóźniony remont mieszkania. „Nowiny”, s. 3, Nr 139 z 22 maja 1974. 
  14. ↑ Wiesław Koszela. Dzielić i rządzić?!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 21 (384) z 20-21 lipca 1986. 
  15. ↑ Władysław Gąsiorowski. Opinie. * * *. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 23 (386) z 10-20 sierpnia 1986. 
  16. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 108 (poz. 29).
  17. ↑ Idea PPR określiła losy naszego kraju. Dalsze uroczystości na Rzeszowszczyźnie. W Sanoku. „Nowiny”, s. 2, Nr 17 z 18 stycznia 1972. 
  18. ↑ Stanisław Janczura. Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (32), s. 3, 1-15 lipca 1975. 

Bibliografia edytuj

  • Wojciech Polak, Sylwia Galij-Skarbińska: Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie 1939-2019. Kraków: 2019. ISBN 978-83-7553-275-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Gąsiorowski&oldid=73555598”