Červená studňa (zbiornik wodny)

Červená studňa – niewielki, sztuczny zbiornik wodny w Górach Szczawnickich na Słowacji. Jest drugim najwyżej położonym takim zbiornikiem w dawnym bańskoszczawnickim rewirze górniczym.

Červená studňa
ilustracja
Państwo

 Słowacja

Kraj

 bańskobystrzycki

Data budowy

1759

Wysokość lustra wody

~787 m n.p.m.

Powierzchnia

0,005 km²

Głębokość

1,5 m

Funkcja

tajch

Położenie na mapie kraju bańskobystrzyckiego
Mapa konturowa kraju bańskobystrzyckiego, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Červená studňa”
Położenie na mapie Słowacji
Mapa konturowa Słowacji, blisko centrum po lewej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Červená studňa”
48,468600°N 18,883417°E/48,468600 18,883417

Położenie

edytuj

Znajduje się w granicach miasta Bańska Szczawnica, niespełna 1,5 km na północny zachód od jego historycznego centrum. Leży wysoko, ok. 50 m na południowy wschód od siodła przełęczy Červená studňa[1], której grzbietem przebiega wododział między dorzeczami Hronu i Ipoli[2]. Formalnie znajduje się w dorzeczu Ipoli, ściślej – w dorzeczu jej dopływu Štiavnicy, jednak dzięki systemowi kanałów, doprowadzających kiedyś do niego wodę, o łącznej długości ok. 2 km, zbierał także wodę ze stoków sąsiednich wzgórz Paradajs i Šobov, opadających ku dorzeczu Hronu.

Historia

edytuj

Červená studňa należy do grupy ok. 60 podobnych dzieł wodnych, zwanych z języka niemieckiego tajchami, jakie głównie w XVIII w. powstawały w Górach Szczawnickich w związku z rozwojem tamtejszego górnictwa i hutnictwa srebra i złota.

Po raz pierwszy pisemnie wspominany był w 1765 r. jako zbudowany w roku 1759[2]. Wiadomo jednak, że powstał na miejscu mniejszego i starszego zbiornika, pochodzącego jeszcze z pierwszej połowy XVII w. Wybudowano go według projektu miejscowego inżyniera Jozefa Karola Hella[1], będącego konstruktorem wielu urządzeń wykorzystywanych w przemyśle wydobywczym w rejonie bańskoszczawnickim. Poprzez upust denny wodę ze zbiornika kierowano specjalnie wybudowanym kanałem długości ok. 3 km, poprowadzonym poniżej zbiornika Ottergrund, do zbudowanego jeszcze przed 1765 r. zbiornika Klinger, skąd szła bądź do kopalń Andrzej i Zygmunt, bądź też do szybu Amália i dalej, do kopalni Maximilian[2].

W szybie Amália woda napędzała maszynę wodnotłokową, przeznaczoną do odwadniania kopalni. Maszyna działała z pełną mocą tylko wtedy, gdy było wystarczająco dużo wody w zbiorniku, zwłaszcza jesienią i wiosną. W tym czasie jednak również w kopalniach gromadziło się najwięcej wody, a ponieważ szyb Amália był połączony chodnikami także z innymi szybami w Szczawnickich Baniach, system ten odgrywał istotną rolę w ich odwadnianiu. Na szybie Zygmunt woda również zasilała maszynę wodnotłokową, napędzającą system odwadniania – maszyna ta, także konstrukcji J. K. Hella, była jedynym takim urządzeniem w bańskoszczawnickim rewirze górniczym, usytuowanym na powierzchni. Możliwe było również kierowanie części wody do zbiorników Malá i Veľká Vodárenská, zasilających w wodę miasto[2].

Charakterystyka techniczna

edytuj

Zapora, tworząca zbiornik, jest zaporą ziemną. Korona zapory znajduje się na wysokości 787 m n.p.m. Wysokość zapory wynosi ok. 10 m, a jej długość 117 m. Szerokość korony 4–5 m. Nachylenie stoku zapory od strony wody wynosi 40,5°, a od strony przeciwnej 36°. Powierzchnia zbiornika wynosi ok. 0,5 ha. Objętość wody w zbiorniku szacowano pierwotnie na ok. 55 700 m3, a głębokość maksymalna wynosiła 8 m. Obecnie stan zapory jest niezadowalający, zastawki upustu niesprawne[2] i z tego powodu w zbiorniku utrzymywany jest niski poziom wody. Misa jeziorna częściowo zarasta. Zanikające jeziorko ma głębokość maksymalną 1,5 m.

Turystyka

edytuj

Obok zbiornika przebiega Ścieżka dydaktyczna „Paradajs” (słow. Náučný chodník Paradajs). której jeden z paneli informacyjnych poświęcony jest bańskobystrzyckim „tajchom”.

W zimie zbiornik zwykle zamarza, a jego tafla jest wykorzystywana przez łyżwiarzy.

Przypisy

edytuj
  1. a b Albert Kelemen a kolektív: Štiavnické vrchy. Turistický sprievodca ČSSR, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1986, s. 186
  2. a b c d e Červená studňa [w:] „Bajkom k tajchom” [1]