Čierťiaž (1204 m)
Čierťiaž (1204 m n.p.m.) – szczyt w Rudawach Weporskich w środkowej Słowacji.
Państwo | |
---|---|
Pasmo |
Rudawy Weporskie (grupa Čierťiaža) |
Wysokość |
1 204 m n.p.m. |
Położenie na mapie Słowacji ![]() | |
![]() |
PołożenieEdytuj
Čierťiaž wznosi się w Wewnętrznych Karpatach Zachodnich, w północno-zachodniej części Rudaw Weporskich, jako najwyższy w grupie Čierťiaža. Szczyt leży w wysokim, dość równym grzbiecie tej grupy, biegnącym tu z południa na północ, ok. 4 km na północ od szczytu zwanego Vepor (1277 m n.p.m.) i jednocześnie ok. 2 km na północ od szczytu Kolby (1162 m n.p.m.). Jest szczytem zwornikowym. W kierunku północno-wschodnim odchodzi od niego długi grzbiet, który przez Holý vrch (1096 m n.p.m.) schodzi ku dolinie Hronu w Predajnej, natomiast w kierunku zachodnim i północno-zachodnim Čierťiaž opada szeregiem krótszych, rozgałęziających się grzbietów ku dolinie Hronu między Brusnem i Nemecką oraz ku dolinie jego lewobrzeżnego dopływu, Brusnianki[1].
CharakterystykaEdytuj
Masyw Čierťiaža zbudowany jest w większości ze skał metamorficznych, głównie gnejsów, migmatytów i łupków łyszczykowych[2]. Jego wierzchowina jest spłaszczona, rozciągnięta w linii północ-południe. Zbocza północno-zachodnie i południowo-zachodnie góry opadają stromo ku głęboko wciętym dolinkom lokalnych, drobnych cieków wodnych, natomiast zbocza wschodnie obniżają się łagodniej ku wysoko położonej górnej części doliny potoku Predajnianske Čelno[1]. Cały masyw jest zalesiony.
TurystykaEdytuj
Zalesiony szczyt, pozbawiony widoków, nie jest sam w sobie celem wycieczek turystycznych. Przez jego masyw, omijając wierzchowinę szczytową góry od wschodu, biegną niebieskie znaki szlaku turystycznego z Predajnej do chaty pod Hrbom[3].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Poľana. Turistická mapa 1 : 50 000, 3 vydanie, VKÚ Harmanec 2002, ISBN 80-8042-262-1
- ↑ Wg Geoportalu ŠGÚDŠ ŠGÚDŠ Geoportal
- ↑ Jozef Böhmer i in.: Slovenské rudohorie. Veporské vrchy. Turistický sprievodca ČSSR č. 20, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1987, s. 93-95, 211