Łotewski koń gorącokrwisty
Łotewski koń gorącokrwisty – rasa konia gorącokrwistego pochodzącego z dawnej Rosji, współcześnie z Łotwy[1]. Rasa zarejestrowana oficjalnie w 1952 roku[2]. Istnieją trzy typy tej rasy.
 21-letni wałach | |
| Typ | |
|---|---|
| Pochodzenie |
Łotwa[1] |
| Ważne regiony hodowli | |
| Wymiary | |
| Wysokość w kłębie | |
| Umaszczenie | |
| Wzorce rasy | |
| Equus ferus caballus | |
Typy edytuj
Istnieją trzy podstawowe typy łotewskiego konia gorącokrwistego[2]:
- ciężki koń pociągowy[2],
- który najbardziej przypomina oryginalnego konia łotewskiego[2]. Ma on ogromną moc i siłę pociągową[2];
- łotewski kłusak[2],
- szczególnie dobrze nadaje się do lekkiej pracy ciągnącej[2], służyć też może jako dobry koń jeździecki[2];
- łotewski koń jeździecki[2],
- najnowocześniejszy typ ze wszystkich trzech[2], który rozwinął się dzięki wprowadzeniu koni pełnej krwi angielskiej oraz czystej krwi arabskiej[2]. Reprezentuje znacznie szlachetniejszego, lżejszego konia jeździeckiego[2]. Ten
Koń jeździecki stał się najpopularniejszym z wymienionych trzech typów[2], podczas gdy ciężkiego konia pociągowego ciężko znaleźć[2].
Rys historyczny edytuj
Dawnej w krajach bałtyckich występowały niewielkie mocne robocze konie o nazwie klepper[1]. Miały one wiele cech koni fińskich, rosyjskich i innych koni z importu[1]. Dzisiejszy gorącokrwisty koń łotewski prawdopodobnie pochodzi od bardzo starych końskich ras[1]. Jest bardzo możliwe, że przodkami łotewskiego konia gorącokrwistego był Döle Gudbrandsdal, koń północnoszwedzki oraz inne ciężkie rasy koni europejskich[2], które pochodziły od pradawnego konia leśnego z północnej Europy[2]. W XVII wieku ówczesny koń łotewski został skrzyżowany z koniem pełnej krwi angielskiej oraz z arabem[2]. Najsilniejszy wpływ na rasę miały jednak oldenburgi, konie hanowerskie i holsztainery[2]. Pierwsze próby doskonalenia rasy podjęto w drugiej połowie XIX wieku[1], jednak nie przyniosły one pożądanych efektów[1] i próby krzyżowania zarzucono[1]. Po zakończeniu I wojny światowej ponownie zaczęto prace nad rasą[1]. Jeszcze w pierwszej połowie XX wieku[2] sprowadzono z Holandii 65 ogierów i 42 klacze konia oldenburskiego tworząc podstawę dla rozwoju rasy[2]. Krzyżowano też z kłusakami orłowskimi i końmi hanowerskimi oraz groningerami[1]. Po roku 1939 ponownie dołożono starań w celu udoskonalenia rasy[1]. Rasę zarejestrowano w roku 1952[2].
Pokrój edytuj
Gorącokrwisty koń łotewski jest ogólnie koniem dobrze umięśnionym. Ma dobrą wytrzymałość i poprawną budowę ciała. Koń posiada mocną[1], muskularną[2], długą[1] i szeroką[2] szyję[1] z długimi opadającymi ramionami[1]. Na niej umieszczona jest dość duża, ładna[2] i wysoka[2] głowa o prostym profilu[1] z małymi ruchomymi uszami[2] i wyrazistymi oczami[2]. Łopatki tych koni są skośne, długie i masywne[1]. Klatka piersiowa szeroka i głęboka[2]. Kłąb jest płaski i szeroki[1], dość wysoki[2]. Tułów beczkowaty, za nim mocny i szeroki, lekko ścięty (sporadycznie nazbyt krótki) zad[1]. Łotewski koń gorącokrwisty ma w miarę długi, prosty[2] i miękki grzbiet[1].
Muskularne[2], kościste kończyny[1] z dobrymi[1], twardymi[2] stawami[1] u tych koni są bardzo dobrej jakości[1]. Na ich końcu znajdują się duże, twarde kopyta[1].
Jego wysokość w kłębie wynosi od 1,55 do 1,64 m[2]. Standardowo 1,62 m[1].
Umaszczenie edytuj
Konie zwykle występują w umaszczeniu kasztanowatym[2], choć czasami pojawia się także maść kara[1][2] i gniada[1].
Użytkowość edytuj
Zwierzęta te współcześnie poprzez ostrą selekcję na dzielność stały się końmi mocnymi i wszechstronnie użytkowanymi[1][2]. Doskonale nadają się do uprzęży jak i do ujeżdżania[2]. Konie mają też zdolności do skoków przez przeszkody[1][2].
Ośrodki hodowli edytuj
Konie hoduje się na terenie Łotwy i Litwy[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Martin Haller: Rasy koni. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2001. ISBN 83-7073-121-X.
- Tamsin Pickeral: PFERDE & PONYS. Londyn: Parragon, 2003. ISBN 0-7525-9601-2. (niem.).