Ʃ

litera alfabetu łacińskiego

Esz (Ʃ, ʃ) jest literą alfabetu łacińskiego. Majuskuła esz przypomina literę grecką sigma (Σ σ ς), natomiast minuskuła przypomina literę "długie s" (ſ) i symbol całki (∫).

Ʃ
Ilustracja
Informacje podstawowe
Majuskuła

Ʃ

Minuskuła

ʃ

Podstawowe pismo

łacinka

Podstawowy alfabet

MAF

Pochodzenie
Twórca

Isaac Pitman

Oparty na grafemie

Σ, ſ

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Użycie w alfabecie łacińskim

edytuj

W zmodyfikowanym alfabecie łacińskim litera esz pochodząca od sigmy zaczęła się pojawiać w sugerowanym przez Jana Kochanowskiego zapisie, dla języka średniopolskiego[1] do oznaczenia dźwięku ś od wieku XVI do XVIII.

Następnie została wprowadzona przez Isaaca Pitmana w roku 1847 do jego alfabetu fonetycznego do oznaczania spółgłoski szczelinowej zadziąsłowej bezdźwięcznej.

Obecnie jest używana w IPA oraz w alfabetach kilku języków afrykańskich. Oznacza w IPA spółgłoskę szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną [ɕ].

Kodowanie

edytuj
ZnakƩʃ
Nazwa w UnikodzieLatin capital letter eshLatin small letter esh
Kodowaniedziesiętnieszesnastkowodziesiętnieszesnastkowo
Unicode425U+01A9643U+0283
UTF-8198 169c6 a9202 131ca 83
Odwołania znakowe SGMLƩƩʃʃ

Przypisy

edytuj