14 Brygada Strzelców (URL)

(Przekierowano z 14 Brygada Strzelców)

14 Brygada Strzelcówoddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

14 Brygada Strzelców
Historia
Państwo

 Ukraińska Republika Ludowa

Sformowanie

1920

Rozformowanie

1920

Dowódcy
Pierwszy

sot. Jakiw Szepel

Działania zbrojne
wojna ukraińsko-radziecka
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Rodzaj wojsk

Piechota

Podległość

5 Chersońska DS

Formowanie i zmiany organizacyjne

edytuj

W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem dowódcy 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców nr 74 z 6 października 1920 nakazano formowanie brygady na terenie powiatu latyczowskiego. W tym czasie obszar ten znajdował się pod jurysdykcją bolszewików, a organizatorzy oddziału utworzyli oddział partyzancki składający się z ochotników. 17 listopada dotarł on do Felsztyna i tu połączył się z macierzystą dywizją[2].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3]. 21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie[2][4]. W sierpniu 1921, w następstwie połączenia 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców i 1 Dywizji Karabinów Maszynowych, brygada została rozwiązana, a jej stan osobowy skierowano do zreorganizowanej 13 Brygady Strzelców, w której zebrano wszystkich dawnych żołnierzy 5 Chersońskiej DS[5].

Struktura organizacyjna

edytuj
Organizacja brygady w listopadzie 1920[6]
  • dowództwo
  • oddział partyzancki

Żołnierze oddziału

edytuj
Dowództwo jednostki[5]
Stopień, imię i nazwisko
Okres pełnienia służby
Uwagi
Dowódca brygady
sot. Jakiw Szepel 6 X – koniec wojny
Szef sztabu
sot. Pawło Hryhorowycz-Barskyj 6 X – koniec wojny

Przypisy

edytuj
  1. Szajdak 2005 ↓, s. 108.
  2. a b Rukkas 2020 ↓, s. 281.
  3. Legieć 2002 ↓, s. 177.
  4. Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
  5. a b Rukkas 2020 ↓, s. 282.
  6. Rukkas 2020 ↓, s. 280.

Bibliografia

edytuj