1 Dywizja Lotnictwa Bombowego

1 Dywizja Lotnictwa Bombowego (1 DLB) – związek taktyczny lotnictwa bombowego ludowego Wojska Polskiego.

1 Dywizja Lotnictwa Bombowego
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

31 października 1944

Rozformowanie

1946

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Michał Martynow

Organizacja
Dyslokacja

Sochaczew

Rodzaj sił zbrojnych

Lotnictwo

Rodzaj wojsk

lotnictwo bombowe

Pe-2

Formowanie i zmiany organizacyjne

edytuj

Dywizję sformowano na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa WP z 31 października 1944 jako związek taktyczny 1 Mieszanego Korpusu Lotniczego. Utworzono ją w Mirgorodzie, Kirowogradzie i Kazaniu z przekazanych z Armii Czerwonej trzech pułków lotniczych oraz dowództwa 184 Dywizji Lotnictwa Bombowego. Wiosną dywizja została przebazowana do kraju na lotniska w Sochaczewie i Sannikach[1].

Od chwili sformowania do momentu zakończenia wojny dywizja prowadziła szkolenie bojowe. W walkach nie wzięła udziału[2].

W 1946 dywizję rozformowano pozostawiając 3 pułk lotnictwa bombowego, który przemianowano na 7 pułk bombowców nurkujących[a]

Skład dywizji w 1944

edytuj

Stan etatowy dywizji: 1036 żołnierzy. Uzbrojenie: 105 samolotów, w tym: 96 bombowców Pe-2, 1 myśliwiec Jak-1, 1 myśliwiec Jak-7, 7 samolotów łącznikowych Po-2.

Dowództwo dywizji w 1944

edytuj
  • dowódca dywizji - ppłk Michał Martynow
  • szef sztabu - ppłk Mikołaj Kulin
  1. Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 019/Org. z 22 stycznia z 1946 roku

Przypisy

edytuj
  1. Koliński 1987 ↓, s. 113.
  2. Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. s. 77-79.

Bibliografia

edytuj
  • Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
  • Izydor Koliński, Regularne jednostki Wojska Polskiego (lotnictwo), Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych, Warszawa 1978.
  • Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0196-7.