Wikipedia

1 in 12 Club

1 in 12 Club – nazwa kolektywu, jak i budynku, w którym rezydują jego członkowie. Znajduje się w Bradford. Przestrzeń zarządzana jest przez członków na zasadach anarchistycznych. Działalność grupy to kampanie społeczne i polityczne – organizowanie wydarzeń pierwszomajowych[1] – oraz wykorzystanie budynku jako centrum społeczne[2] i miejsce dla sztuk performatywnych. W latach 80. był jednym z głównych miejsc brytyjskiej sceny crust i anarcho-punkowej[3], a w latach 90. gościł dużą część krajowej sceny straight edge metalcore[4].

1 in 12 Club
Ilustracja
Mural widniejący na ścianie skłotu
Państwo

 Wielka Brytania

Miejscowość

Bradford

Adres

21-23 Albion St
Bradford

Typ budynku

kamienica

Położenie na mapie West Yorkshire
Mapa konturowa West Yorkshire, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „1 in 12 Club”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „1 in 12 Club”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „1 in 12 Club”
Ziemia53°47′40,39″N 1°45′29,39″W/53,794553 -1,758164
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Na 1 in 12 Club składają się dwa odrębne elementy: po pierwsze jest to grupa ludzi, którzy wspólnie działają na rzecz określonych ideałów politycznych i zmian społecznych, po drugie jest to budynek, w którym mieści się centrum społeczne. Grupa powstała w 1981, a obecny budynek został zajęty w 1988[5].

Opis edytuj

Kolektyw został założony przez członków anarchistycznie zorientowanej organizacji Claimants Union z Bradford w 1981. Bezpośrednim ich celem było stworzenie i podtrzymanie sceny społecznej, dostępnej i przystępnej zarówno dla osób o niskich zarobkach, jak i bezrobotnych. Oczekiwano i liczono, że to z kolei zachęci ich do anarchistycznych wartości samozarządzania, współpracy i wzajemnej pomocy. Pod koniec lat 70. i na początku 80. w całej Wielkiej Brytanii dochodziło do masowej utraty miejsc pracy, a Bradford nie było wyjątkiem – GEC i International Harvester zamykały zakłady w mieście. W tej sytuacji wyłonił się szczególnie silny i aktywny Claimants Union, który prowadził energiczną kampanię na rzecz poprawy sytuacji osób bezrobotnych i nisko opłacanych w Bradford. W 1981 rządowe dochodzenie w sprawie oszustw dotyczących zasiłków wykazało, że 1 na 12 wnioskodawców aktywnie „oszukiwał państwo”[6]. Kolektyw przyjął tę statystykę jako swoją nazwę.

Od samego początku 1 in 12 Club utożsamia się z anarchistycznymi zasadami samorządności, wzajemnej pomocy i współpracy. W związku z tym logo kolektywu zawsze było umieszczane na czerwono-czarnej fladze, historycznych kolorach międzynarodowego ruchu anarchistycznego.

Jeden z członków powiedział w 2003: „Chodzi o to, by mieć przestrzeń społeczną, która jest dostępna dla ludzi z klasy robotniczej. Chcemy również przestrzeni, przestrzeni dziennikarskiej, jeśli chcesz, gdzie możemy przedstawić nasze pomysły. Chodzi o odzyskanie tego, co jest nasze. Nie mamy prawa do odzyskania Filipin, mamy prawo do odzyskania Bradford, bo jest nasze. To zawsze było naprawdę silne uczucie, że Bradford jest nasze – nic więcej. Z tego płynie cała reszta – wszystko, co kolektyw zrobił”[7].

Działania edytuj

Pierwotnym celem kolektywu było rozwijanie i szerzenie powyższych wartości poprzez koncerty, książki, płyty i akcje bezpośrednie. Członkowie i członkinie starają się działać na całe Bradford i nie tylko.

W 2005 w ramach 1 in 12 Club funkcjonował infoshop, kawiarnia, plac zabaw dla dzieci, bar, a także duże przestrzenie do spotkań i występów[5].

Wraz z innymi grupami, takimi jak Bristol's Easton Cowboys, 1 in 12 Club prowadzi antykapitalistyczny klub piłkarski[8]. Kolektyw posiada też bibliotekę, którą w 1996 uroczyście otworzył anarchista Albert Meltzer. Z baru finansowana jest pozostała działalność centrum społecznego[9].

Centrum jest uczestnikiem UK Social Centre Network[10] i byłym gospodarzem corocznego festiwalu punk/hardcore Means to an End[11].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Sally Bolton, May Day events around the UK [online], The Guardian, 1 maja 2002 [dostęp 2021-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-23] (ang.).
  2. ↑ UK Social Centres Network [online], UK Social Centres Network [dostęp 2021-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-23] (ang.).
  3. ↑ Ian Glasper, Trapped in a Scene: UK Hardcore 1985–1989: Frontline Reports from the Hardcore Punk Underground, Cherry Red Books, 2010, ISBN 978-1-901447-61-3.
  4. ↑ Ian Glasper, Armed with Anger: How UK Punk Survived the Nineties, Cherry Red Books, 2012, ISBN 978-1-901447-72-9.
  5. ↑ a b Anita N. Lacey, Networked Communities: Social Centers and Activist Spaces in Contemporary Britain, „Space and Culture”, 8 (3), 2005, s. 286-301, DOI: 10.1177/1206331205277350 (pol.).
  6. ↑ Social Security Fraud (Rayner Review), hansard.parliament.uk, 1981 [dostęp 2021-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-26] (ang.).
  7. ↑ Tony Harcup, `The Unspoken - Said': The Journalism of Alternative Media, „Journalism”, 4 (3), 2003, s. 356–376, DOI: 10.1177/14648849030043006, ISSN 1464-8849 [dostęp 2021-10-06] (ang.).
  8. ↑ Peter Bramham, Kevin Hylton, Dave Jackson (red.), Sports Development: Policy, Process and Practice, Routledge, 2007, ISBN 978-0-415-42182-9.
  9. ↑ Stacy Wakefield, Not for Rent: Conversations with Creative Activists in the, New York: Evil Twin Publications, 1995.
  10. ↑ Needle Collective, Autonomous Spaces in the UK [online] [dostęp 2021-10-08] (ang.).
  11. ↑ About Means to an End… Festival [online], a means to an end..., 14 grudnia 2011 [dostęp 2021-10-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-10-08] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=1_in_12_Club&oldid=72064117”