Pafawag 3W
3W, 4W, 11W — wagony węglarki eksploatowane do lat 80. przez Polskie Koleje Państwowe[1].
| węglarka | |
| Producent |
a1) Pafawag(3W, 4W) |
|---|---|
| Lata budowy |
a1) 1946—1950 |
| Wymiary | |
| Długość całkowita |
9300/9340 mm |
| Wysokość całkowita |
2939 mm |
| Wysokość ścian |
1555 mm |
| Masa własna |
9600/8270/9980 kg |
| Podwozie | |
| Rozstaw osi |
5000 mm |
| Średnica kół |
1000 mm |
| Nadwozie i załadunek | |
| Powierzchnia ładunkowa |
21,8 m² |
| Pojemność ładunkowa |
33,8 m³ |
| Granica obciążenia |
24 t |
| Szerokość drzwi |
lub brak - przelotowy przewód gł. |
| Konstrukcja | |
| Minimalny promień łuku |
75 m |
| Prędkość maksymalna |
80 km/h |
| Uwagi | |
| [1] | |
Projekt wagonu opracowano w 1945 roku, z zachowaniem zasadniczych gabarytów wagonu CIIa, lecz przy wydłużeniu pojazdu o 200 mm i zmiany budowy ostoi ze szkieletem na konstrukcję spawaną. Zwiększono także o 500 mm rozstaw osi i zwiększono ładowność[1].
Wagony wyposażone były w urządzenie cięgłowe o wytrzymałości 65 t, tulejowe zderzaki o długości 650 mm, hamulec pneumatyczny z zaworem West Lu VI i cylindrem 9", resory 9-piórowe o długości 1200 mm[1]. Wagony przystosowano do komunikacji przestawczej na tor szeroki[1].
Z uwagi na trudności w dostawie urządzeń hamulcowych, większość węglarek dostarczano tylko z przewodem głównym (typ 4W)[1].
Produkcję wznowiono w 1954 roku jako typ 11W z niewielkimi zmianami (zderzaki, układ hamulcowy). Na eksport (głównie ZSRR, Węgry, Bułgaria) wykonano 3,5 tysiąca wagonów[1].
W latach 60. i 70. część wagonów została zmodernizowana w zakresie urządzeń cięgłowych i zderzakowych, układu biegowego oraz hamulca. Wagony otrzymały także oszalowanie pudła z blachy stalowej[1].
Wagony 3W, 4W i 11W wycofano pod koniec lat 80.[1]. Wyprodukowano łącznie około 69 tysięcy wagonów tego typu[1].