70 mm armata batalionowa Typ 92

Armata batalionowa Typ 92 (w terminologii angielskiej 70-mm Battalion Gun Type 92) – japońska armata piechoty[1] kalibru 70 milimetrów używana w okresie II wojny światowej. Każdy batalion piechoty wyposażony był w dwie armaty tego typu z czego wywodzi się jej japońska nazwa: „daitai-hō” – armata batalionowa. Jedna z najbardziej udanych broni tego typu, używana na poziomie batalionu do bezpośredniego wsparcia piechoty oraz ognia nękającego.

70 mm armata batalionowa Typ 92
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Japonia

Rodzaj

armata piechoty

Historia
Produkcja seryjna

1932–1945

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

70 mm

Nabój

pocisk kruszący o masie 3,795 kg

Długość lufy

622 mm

Donośność

2700 m

Prędkość pocz. pocisku

198 m/s

Masa

212 kg

Kąt ostrzału

–10 do +50°

Szybkostrzelność

10 strz./min

Obsługa

10 żołnierzy

Pomimo raczej archaicznego wyglądu była to nowoczesna i udana broń. Wyposażone w stalowe, niepneumatyczne koła, działo było przystosowane do trakcji konnej lub mulej, choć podobnie jak w przypadku większości artylerii japońskiej miało ono bardzo dużo różnego typu uchwytów czy otworów i często było przetaczane lub przenoszone ręcznie.

Maksymalny zasięg armaty wynosił niewiele ponad 2700 metrów, a zasięg praktyczny około 1400 metrów. Typ 92 wyposażony był w bardzo prosty układ celowniczy i haubice te były zazwyczaj używane do prowadzenia ognia bezpośredniego. Połączenie typowego dla haubic dużego maksymalnego podniesienia lufy (+50°) i używanie amunicji składanej pozwoliło na osiągnięcie bardzo małej odległości minimalnej, na którą można było strzelać z tej broni. Często była ona używana jako moździerz do strzelania na odległość około 100 metrów.

Armaty piechoty Typ 92 używane były często do prowadzenia ognia nękającego w nocy. Obsługujący każdą armatę dziesięcioosobowy oddział żołnierzy oddawał kilka strzałów w kierunku pozycji amerykańskich i szybko ręcznie przenosił armatę na nowe stanowisko w celu oddania następnych strzałów. W czasie wojny na Pacyfiku jedna armata tego typu potrafiła postawić na nogi i nie pozwalać zasnąć dużym zgrupowaniom wojsk amerykańskich. Ponieważ armata była zazwyczaj przenoszona ręcznie, obsługiwał ją oddział składający się z 10 żołnierzy.

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. W źródłach angielskojęzycznych nazywana zazwyczaj haubicą, Chris Chant: Artillery, ISBN 1-904687-41-5.

Linki zewnętrzne

edytuj