Alergia insulinowa

Alergia insulinowa – stan humoralnej nadwrażliwości na hormon insulinę objawiający się występowaniem nieswoistych objawów uczulenia (głównie na skórze, rzadko na innych narządach) po jej wstrzyknięciu. Sama w sobie insulina rzadko jest przyczyną uczulenia. Zazwyczaj za jego wystąpienie odpowiedzialne są:

białkowe zanieczyszczenia w nieoczyszczonej lub słabo oczyszczonej insulinie
substancje dodawane do hormonu, mające przedłużyć jego działanie
środki odkażające

Pewne znaczenie w powstawaniu alergii mogą mieć także gatunkowe różnice w składzie chemicznym insuliny.

Alergia insulinowa wczesna

Pojawia się w postaci nacieku na skórze (czasem o charakterze martwicznym) około 2 (rzadziej 3–4) godzin po wstrzyknięciu insuliny, znikają po 1–2 dniach. Mają one charakter pośredni między odczynem wczesnym a późnym (tzw. odczyn wczesny opóźniony). Odczyn uogólniony uwidacznia się w postaci pokrzywki, czasem swędzącego obrzęku, obrzęku stawów, gorączki.

Najgorszą postacią odczyny uogólnionego jest wstrząs anafilaktyczny, któremu towarzyszą nieraz obrzęk głośni, skurcz oskrzeli i spadek ciśnienia tętniczego.

W przypadku wystąpienia alergii insulinowej podczas stosowania insuliny należy zbadać czy odczyn wywołany jest przez sam hormon czy substancje do niego dodane.

Alergia insulinowa późna

Jest to miejscowy odczyn skóry pojawiający się po 18–24 godzinach od podania insuliny, w miejscu jej wstrzyknięcia. Ten typ alergii insulinowej objawia się twardym, ciemnoczerwonym, swędzącym i piekącym nacieczeniem o średnicy ok. 3–5 centymetrów. Osiąga ono maksymalne nasilenie po 36–48 godzinach i zazwyczaj znika po kilku dniach bez leczenia.

Alergia typu późnego jest wyrazem nadwrażliwości typu komórkowego na insulinę. Alergii tej nie towarzyszy zwiększone zapotrzebowanie organizmu na hormon i nie stanowi ona takiego zagrożenia dla zdrowia pacjenta jak alergia wczesna.

Bibliografia

Artur Czyżyk, January Ławecki: Encyklopedia chorego na cukrzycę. Warszawa: PWN, 1992, s. 13–14. ISBN 83-01-10943-2.