Alfred Cole
Alfred Cole (ur. 21 kwietnia 1964 w Spring Valley) - amerykański bokser, były mistrz świata federacji IBF w wadze junior ciężkiej.
| |
| Pseudonim |
Ice |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
54 |
| Zwycięstwa |
35 |
| Przez nokauty |
16 |
| Porażki |
16 |
| Remisy |
3 |
Profesjonalna kariera edytuj
Na zawodowych ringach zadebiutował 25 marca 1989 pokonując Lorenzo Thomasa przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie. Swoją pierwszą porażkę poniósł 13 grudnia 1990 roku przegrywając z Leonem Taylorem przez niejednogłośną decyzję. Trzy miesiące później 8 marca 1991 doszło do pojedynku rewanżowego w którym Cole pokonał Taylora jednogłośnie na punkty zdobywając pas USBA wagi junior ciężkiej. 9 maja 1991 w pierwszej obronie zdobytego pasa pokonał na punkty przyszłego mistrza WBA Nate Millera, był to pierwszy pojedynek pomiędzy tymi pięściarzami.
Mistrzostwo świata edytuj
Po stoczeniu trzech zwycięskich pojedynków 30 lipca 1992 pokonał Jamesa Warringa zdobywając mistrzostwo federacji IBF[1]. W swojej pierwszej obronie 28 lutego 1993 wygrał na punkty z przyszłym mistrzem IBF Uliahem Grantem. W kolejnej udanej obronie pokonał byłego mistrza świata Glenna McCrory, dodatkowo pretendent był dwukrotnie liczony w szóstej rundzie. Po tym pojedynku McCrory zakończył karierę[2]. Swój pas skutecznie obronił jeszcze pokonując Vincenta Boulware (TKO5), ponownie Nate Millera (UD12) oraz znów z Uliahem Grantem (UD12) po której zrezygnował z pasa mistrzowskiego i zmienił kategorię wagową na wyższą.
Waga ciężka edytuj
W wadze ciężkiej zadebiutował 12 stycznia 1996 roku przegrywając jednak wysoko na punkty z Timem Witherspoonem, dziesięć miesięcy później znokautował w pierwszej rundzie Matthew Charlestona. 20 czerwca 1997 przegrał przez RTD w dziesiątej rundzie z niepokonanym wówczas Michaelem Grantem[3]. Po dwóch dotkliwych porażkach miał krótki okres sukcesów pokonując Carlosa Monroe oraz nokautując w trzeciej rundzie Derricka Roddy oraz 8 grudnia 1997 remisując z niepokonanym Kirkiem Johnsonem któremu jednak uległ w rewanżu trzy miesiące później od której kariera Alfreda Cole'a zaczęła podupadać również przez porażki z Corrie Sandersem oraz Jameel McCline. 22 czerwca 2002 pojawił się okres dobrej passy wygrywając z niepokonanym Vincentem Maddalone, remisując z Jeremy Williamsem oraz pokonując Davida Izona jednakże późniejsze porażki punktowe z Lance Whitakerem[4], Hasimem Rahmanem oraz porażka 3 marca 2005 przez techniczny nokaut z Sułtanem Ibragimowem[5] sprawiły, że postanowił zakończyć karierę. Na ring powrócił 5 września 2008 wygrywając niejednogłośnie na punkty z Joey Abellem, jednakże rok później 4 września 2009 po porażce punktowej z Timurem Ibragimowem[6] postanowił definitywnie zakończyć karierę. Po dwóch latach zmienił zdanie i powrócił na ring 3 września 2011 gdzie jego przeciwnikiem był Danny Williams któremu uległ przez niejednogłośną decyzją[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Alfred Cole vs. James Warring. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Alfred Cole vs. Glenn McCrory. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Michael Grant vs. Alfred Cole. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Lance Whitaker vs. Alfred Cole. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Sultan Ibragimov vs. Alfred Cole. boxrec.com. (ang.).
- ↑ Timur Ibragimov outpoints Al Cole. uzdaily.com. (ang.).
- ↑ Ziemlewicz przegrywa w Szwecji. ringpolska.pl. (pol.).