Wikipedia

Allan Wells

szkocki lekkoatleta

Allan Wipper Wells (ur. 3 maja 1952 w Edynburgu[1]) – szkocki lekkoatleta, sprinter, mistrz i wicemistrz olimpijski.

Allan Wells
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1952
Edynburg

Wzrost

183 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Igrzyska olimpijskie
złoto Moskwa 1980 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
srebro Moskwa 1980 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
Reprezentacja  Szkocja
złoto Edmonton 1978 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
złoto Edmonton 1978 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m))
złoto Brisbane 1982 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
złoto Brisbane 1982 lekkoatletyka
(bieg na 200 m)
srebro Edmonton 1978 lekkoatletyka
(bieg na 100 m)
brąz Brisbane 1982 lekkoatletyka
(sztafeta 4 × 100 m)

Przebieg kariery edytuj

Na igrzyskach Wspólnoty Narodów reprezentował Szkocję, a na innych imprezach międzynarodowych Wielką Brytanię.

Pierwotnie specjalizował się w skoku w dal i trójskoku, ale od połowy lat 70. skoncentrował się na sprincie. Dopiero jednak w 1976 zszedł poniżej bariery 11 sekund w biegu na 100 metrów[1].

Pierwsze sukcesy międzynarodowe przyszły w 1978, kiedy to Wells pobił rekord Wielkiej Brytanii na 100 metrów wynikiem 10,15 s[2]. Na igrzyskach Wspólnoty Narodów w Edmonton wygrał bieg na 200 metrów (poprawiając w przedbiegach rekord W. Brytanii na 20,61 s[3]) oraz był członkiem zwycięskiej sztafety 4 × 100 metrów, a na 100 metrów zdobył srebrny medal, przegrywając jedynie z Donem Quarrie z Jamajki[4]. Zajął 6. miejsca w finale biegu na 100 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów na mistrzostwach Europy w Pradze[5]. W 1979 zwyciężył na 200 metrów w finale Pucharu Europy w Turynie przed rekordzistą świata Pietro Menneą, a na 100 metrów zajął 3. miejsce[6].

Na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie Wells startował w trzech konkurencjach, za każdym razem dochodząc do finału. Na 100 m ustanowił w ćwierćfinale kolejny rekord W. Brytanii 10,11 s[2]. W finale zwyciężył w czasie 10,25 s przed faworytem Kubańczykiem Silvio Leonardem (ten sam czas). W biegu na 200 metrów zdobył srebrny medal (za Pietro Menneą, a przed Donem Quarrie), a w sztafecie 4 × 100 metrów zajął 4. miejsce[1].

Wells wygrał bieg na 100 m podczas Pucharu Europy w Zagrzebiu w 1981, a na 200 m był drugi[6]. W zawodach Pucharu Świata w 1981 w Rzymie zajął takie same miejsca[7]. Zwyciężył na 100 metrów i na 200 metrów na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 w Brisbane (na 200 m wspólnie z Anglikiem Michaelem McFarlane), a w sztafecie 4 × 100 metrów zajął wraz z kolegami 3. miejsce[4]. Po raz kolejny odniósł zwycięstwo w finale Pucharu Europy w 1983 w Londynie, tym razem na 200 m (na 100 m był drugi)[6]. Na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach był czwarty w finale zarówno na 100 m, jak i na 200 m[8].

Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles. Na 100 m odpadł w półfinale, a sztafeta 4 × 100 metrów z jego udziałem zajęła 7. miejsce w finale[1]. Startował na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie, gdzie był piąty w finałach 100 m i 200 m[9].

Był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 100 metrów w 1980, wicemistrzem na tym dystansie w 1976 i 1983 oraz brązowym medalistą w 1987[10], a także halowym mistrzem w biegu na 60 metrów w 1977[11]. Był również mistrzem UK Championships w biegach na 100 metrów i na 200 metrów w 1978 oraz wicemistrzem w biegu na 100 metrów i brązowym medalistą w biegu na 200 metrów w 1977[12].

Wielokrotnie poprawiał rekordy Wielkiej Brytanii w biegu na 100 metrów (do wspomnianego wyżej czasu 10,11 s uzyskanego 24 lipca 1980 w Moskwie) i w biegu na 200 metrów (do wyniku 20,21 s osiągniętego 28 lipca 1980 w Moskwie), a także trzykrotnie w sztafecie 4 × 100 metrów (do czasu 38,62 s uzyskanego 21 sierpnia 1980 w Moskwie)[2][3][13].

Rekordy życiowe edytuj

źródło[14]:

  • 100 m – 10,11 s. (1980)
  • 200 m – 20,21 s. (1980)
  • skok w dal – 7,32 m (1972)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Allan Wells [online], olympedia.org [dostęp 2020-10-01] (ang.).
  2. ↑ a b c Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 14. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  3. ↑ a b Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 22–23. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  4. ↑ a b Allan Wipper Wells [online], thecgf.com [dostęp 2020-10-01] (ang.).
  5. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 553, 557 [dostęp 2020-10-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  6. ↑ a b c European Cup A Final and Super League (Men). GBRAthletics. [dostęp 2020-10-01]. (ang.).
  7. ↑ IAAF World Cup in Athletics. GBRAthletics. [dostęp 2020-10-01]. (ang.).
  8. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 87–88, 97 [dostęp 2020-10-01] (ang.).
  9. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 569 [dostęp 2020-10-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  10. ↑ AAA Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-10-01] (ang.).
  11. ↑ AAA Indoor Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-10-01] (ang.).
  12. ↑ UK Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2020-10-01] (ang.).
  13. ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 189. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
  14. ↑ Olympedia – Allan Wells [online], www.olympedia.org [dostęp 2021-11-28].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Allan_Wells&oldid=71824955”