Andriej Nikołajewicz Korf (ros. Андрей Николаевич Корф; ur. 10 lipca?/22 lipca 1831, zm. 24 stycznia?/5 lutego 1893 w Chabarowce) – baron, rosyjski generał kawalerii, pierwszy generał-gubernator przyamurski[1].

Andriej Korf
Андрей Николаевич Корф
Ilustracja
generał kawalerii generał kawalerii
Data urodzenia

22 lipca 1831

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1893
Chabarowka

Przebieg służby
Lata służby

1849–1893

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Odznaczenia
Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Kawaler II klasy Królewskiego Orderu Korony (Prusy) Komandor Orderu Danebroga (Dania) Komandor Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Wielki Order Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch)

Życiorys

edytuj

Potomek inflanckiego rodu Korfów(inne języki)[2] wychowywał się w Korpusie Paziów, zaczynając służbę 26 maja 1849 w stopniu chorążego. Przez kolejne lata awansował w wojskowej hierarchii; od 6 grudnia 1852 r. podporucznik, od 30 sierpnia 1855 r. sztabskapitan, od 30 sierpnia 1857 kapitan. Brał udział w wojnie kaukaskiej. Za rany tam odniesione w bitwie pod Biedieno został odznaczony orderem św. Jerzego IV stopnia. W 1867 r. został podniesiony do rangi generała-majora, zaś w 1878 do rangi generała lejtnanta. 30 sierpnia 1869 r. został mianowany dowódcą Litewskiego Pułku Lejbgwardii, jednocześnie dowodząc jego 1. brygadą 3 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty. W kolejnych latach generał Korf dowodził 34 Dywizją Piechoty, 13 Dywizją Piechoty, by 14 lipca 1884 r. otrzymać nominację na generał-gubernatora przyamurskiego. Na okres jego działalności przypada gwałtowny wzrost ludności generał-gubernatorstwa, postęp procesu kolonizacji Kraju Ussuryjskiego, rozwój szkolnictwa i działalności misyjnej wśród narodów Dalekiego Wschodu, początek eksploatacji złóż węgla na Sachalinie, ukrócenie rabunkowej gospodarki połowowej na Wyspach Komandorskich, a także nawiązanie kontaktów morskich z Chinami, Japonią i Koreą. Brutalność gen. Korfa wobec zesłanych więźniów politycznych doprowadziła do tragedii karijskiej w 1889 r.

Baron Korf zmarł nagle w stolicy generał-gubernatorstwa – Chabarowce 24 stycznia 1893 r. Jego grób znajdujący się w Soborze Zaśnięcia Matki Bożej został zniszczony w latach radzieckich.

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Корф, Андрей Николаевич. [w:] Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона [on-line]. ru.wikisource.org. [dostęp 2015-10-04]. (ros.).
  2. Корф, графский и баронский род. [w:] Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона [on-line]. ru.wikisource.org. [dostęp 2015-10-04]. (ros.).