Antoni Gabrel
Antoni Gabrel (ur. 11 kwietnia 1935 w Skindzierzu[1], zm. 2 listopada 2016 w Łodzi[2]) – polski duchowny, misjonarz, salezjanin, poeta i pisarz.
| Data i miejsce urodzenia |
11 kwietnia 1935 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 listopada 2016 |
| Wyznanie | |
| Prezbiterat |
3 czerwca 1962 |
Życiorys
edytujBył absolwentem filozofii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1962. W latach 1965–1972 był duszpasterzem akademickiego ośrodka „Węzeł” w Łodzi, następnie zaś w latach 1972–1979 proboszczem łódzkiej parafii św. Teresy i dyrektorem wspólnoty zakonnej[2].
W latach 1980–1990 był misjonarzem w Hondurasie[2], początkowo jako rektor Niższego Seminarium Duchownego „San José” w Tegucigalpie (1980–1987), wiceproboszcz parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Tegucigalpie oraz proboszcz parafii w Yuscarán (1987–1990). Ponadto prowadził zajęcia w filii prywatnego uniwersytetu, prowadził posługę wśród uchodźców z Nikaragui, dzieci z domów dziecka i partyzantów z Contras. Był także asystentem młodzieżowego ruchu katolickiego „ESCOGE”, kapelanem więzienia i szkół katolickich[1].
Po powrocie do Polski był organizatorem[2] i dyrektorem (1991–1995) domu zakonnego oraz Zespołu Szkół Salezjańskich w Łodzi[1], zaś od 1995 był dyrektorem domu zakonnego i Salezjańskiej Policealnej Szkoły Biznesu i Administracji w Poddębicach[1]. W 2000 został kapłanem w parafii Matki Bożej Miłosierdzia na osiedlu Północ w Suwałkach i redaktorem gazety parafialnej „Nasz Zwiastun”. W latach 2011–2015 pełnił posługę kapłańską w Warszawie i Żyrardowie. Od 2015 przebywał w Łodzi, gdzie zmarł i został pochowany na cmentarzu na Dołach w kwaterze salezjańskiej[2].
Był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Misji[1] oraz wiceprezesem „Fundacji Przedsiębiorczości”[1].
Publikacje
edytujGabrel był autorem tomików poezji oraz utworów prozatorskich, w tym m.in.[2]:
- „Sny rzek leniwych” (1998),
- „Wołanie zahoryzontów” (1999),
- „Przez zielony las” (1999),
- „Mąka młynarza ze Zgierza” (2001),
- „Na jaćwieskiej przyzbie” (2002),
- „Igraszki podpsalmów suwalskich” (2003),
- „Bumerang miłości” (2005),
- „Radość i nadzieja” (2006),
- „Bliżej Pana” (2008),
- „Dotyk kaktusa (2011),
- „Piknik pod aureolą” (2012),
- „Mądrość piaskownicy” (2014),
- „Listonosz idzie” (2016),
- „Deptak przyjaźni” (2016).
Wyróżnienia
edytuj- Odznaka „Za zasługi dla Miasta Łodzi” (1993)[3][1],
- Nagroda ODISS za kierowanie ośrodkiem duszpasterstwa akademickiego „Węzeł” oraz za działalność społeczną i propagowanie katolickiej nauki społecznej[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Grzegorz Polak, Kto jest kim w Kościele: ekumeniczne „who is who” chrześcijaństwa w Polsce. Stan na dzień 15 lutego 1999 r., Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, ISBN 978-83-911554-0-0 [dostęp 2024-07-03] (pol.).
- ↑ a b c d e f k, Zmarł salezjanin ks. Antoni Gabrel [online], DwuTygodnik Suwalski, 7 listopada 2016 [dostęp 2024-07-03] (pol.).
- ↑ Odznaki „Za Zasługi dla Miasta Łodzi” [online], bip.uml.lodz.pl [dostęp 2024-07-03] (pol.).