Argiszti II

król Urartu

Argiszti II – król Urartu w latach 714–685 p.n.e., syn Rusy I.

Argiszti II
Ilustracja
Urartu w latach 713–680 p.n.e.
król Urartu
Okres

od 714 roku p.n.e.
do 685 roku p.n.e.

Poprzednik

Rusa I

Następca

Rusa II

Dane biograficzne
Data urodzenia

II połowa VIII wieku

Data śmierci

685 rok p.n.e.

Ojciec

Rusa I

Dzieci

Rusa II

Argiszti II objął panowanie w Urartu w 714 roku p.n.e. – po samobójstwie Rusy I wskutek zburzenia przez Sargona II miasta Musasir, ośrodka kultu naczelnego bóstwa Urartu – Chaldiego. Wojna asyryjsko-urartyjska zakończyła się pokojem, którego warunkiem był swobodny dostęp Asyryjczyków do kopalni żelaza, lasów i szlaków handlowych na obszarach, które dotychczas znajdowały się pod ścisłą kontrolą Urartu. Prawdopodobnie Urartu płaciło też Asyrii daninę. Niektórzy historycy uważają, że państwo Argisztiego II znajdowało się w gospodarczej zależności od Asyrii[1].

Z upływem czasu stosunki między dwoma państwami pogarszały się: wywiad asyryjski, którego doniesienia zachowały się w postaci tabliczek glinianych w archiwach asyryjskich, informował króla asyryjskiego o starciach na obszarach przygranicznych. Argiszti II nie decydował się na okazywanie otwartej wrogości wobec Asyrii i skupił swoją działalność na umocnieniu obszarów centralnych i Zakaukazia. Zachowały się tabliczki z informacją o budowie kanału i założeniu winnicy w centrum państwa oraz wyprawie wojennej na wschód. Część badaczy uważa, że Argiszti II dotarł do Morza Kaspijskiego[2], inni, że poprzestał na terenach na wschód od Urmii[3]. Wykopaliska archeologiczne z początku XXI wieku nie wykazały śladów obecności Urartyjczyków w prowincji Azerbejdżan Wschodni w Iranie[4].

Po śmierci Sargona II w 705 roku p.n.e. na tronie Asyrii zasiadł jego syn – Sennacheryb, który przez długi okres dowodził wywiadem asyryjskim w Urartu. Stosunki między dwoma państwami stały się mniej napięte, jednak Urartu nie podejmowało prób przywrócenia swojej potęgi na Bliskim Wschodzie.

Przypisy

edytuj
  1. А.А. Мартиросян, Город Тейшебаини, Ереван 1961.
  2. Н.В. Арутюнян, Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
  3. W.C. Benedict, Two urartian inscriptions from Azerbaijan, „Journal of Cuneiform Studies” 19 (1965) nr 2.
  4. M. Tabeshian, Latest Findings Reject Urartu King's Direct Presence in Iran, Payvand.com.

Bibliografia

edytuj
  • Zimansky P.E., Ecology and Empire. The Structure of the Urartian State, Chicago 1985. ISBN 0-918986-41-9.
  • Арутюнян Н.В., Биайнили – Урарту. Военно-политическая история и вопросы топонимики, Санкт-Петербург 2006. ISBN 5-8465-0133-8.
  • Меликишвили Г.А., Урартские клинообразные надписи, Москва 1960.
  • Пиотровский Б.Б., Ванское царство (Урарту), Москва 1959.