Atton z Pistoi (ur. ok. 1070 w Val de Peza lub w Badajoz[1]; zm. 22 maja lub 21 czerwca 1153[2][3]) – święty Kościoła katolickiego, biskup[4][5][2].

Atton z Pistoi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1070
Val de Peza lub Badajoz

Data śmierci

22 maja lub 21 czerwca 1153

Czczony przez

Kościół katolicki

Wspomnienie

22 maja

Życiorys

edytuj

Gdy poczuł powołanie do życia zakonnego był już kapłanem i wstąpił do walembrozjanów[4]. Między rokiem 1125[6] a czerwcem 1130 (najprawdopodobniej w 1127[7]) został opatem Vallombrosa i generałem zakonu walembrozjanów[4][8]. Założył kilka klasztorów, a pomiędzy 2 września[9] a 21 grudnia 1133[10] roku został powołany na stolicę biskupią w Pistoi po Hildebrandzie[5][11][4].

W swojej działalności, prócz obrony dóbr kościelnych, walki z symonią, przeciwstawiał się konkubinatowi księży i występował w sporach w roli mediatora[4]. 17 lutego 1144 uzyskał od papieża Celestyna II potwierdzenie granic i stanu posiadania swojej diecezji[12] Z tej samej daty pochodzi także list Celestyna II do duchownych i mieszkańców miasta Prato, upominający ich, że winni być posłuszni Attonowi z Pistoi jako swojemu biskupowi[13]. Przed 1145 rokiem Atton w porozumieniu z arcybiskupem Diego z Composteli sprowadził relikwie świętego Jakuba, które umieścił w specjalnej kaplicy (oratorium) w katedrze św. Zenona w Pistoi[4][14]. 22 listopada 1145 papież Eugeniusz III udzielił odpustów pielgrzymom odwiedzającym oratorium św. Jakuba[15]. Po raz ostatni Atton udokumentowany jest w akcie donacyjnym dla szpitala św. Jakuba w Pistoi z dnia 24 kwietnia 1153[16].

Atton zmarł w opinii świętości w dniu 22 maja 1153[17]. Kult Attona z Pistoi zatwierdził papież Klemens VIII 24 stycznia 1605 roku[2]. Wpisany w Martyrologium Rzymskim jako święty i wspominany 22 maja[2].

Attonowi z Pistoi przypisuje się autorstwo dzieła „Żywot św. Bernarda z Parmy”, zaś w zachowanych pismach pozostaje Vita Ioannis Gualberti - poświęcone św. Janowi Gwalbertowi[4][18].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Ughelli, kol. 294. Placido Lugano, L'Italia Benedictina, Rzym 1929, s. 371, określa go jako Hiszpana, nie precyzując miejsca urodzenia.
  2. a b c d Benvenuto Matteucci: Sant' Attone (Atto) di Pistoia. [dostęp 2012-09-20]. (wł.).
  3. Ughelli, kol. 299; Cappelletti, s. 96. Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 1: A-C. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 297, podają, że zmarł w 1143.
  4. a b c d e f g Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 1: A-C. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 297. ISBN 83-7097-271-3.
  5. a b Atto(N). [dostęp 2012-09-20].
  6. Kehr, s. 90 nr 11.
  7. Placido Lugano, L'Italia Benedictina, Rzym 1929, s. 371
  8. Placido Lugano, L'Italia Benedictina, Rzym 1929, s. 371; Kehr, s. 90-91 nr 12-13).
  9. Tego dnia był jeszcze opatem Vallombrosa: Kehr, s. 91 nr 13.
  10. Kehr, s. 119 nr 6; Ughelli, kol. 294-296; Cappelletti, s. 93-96.
  11. Kehr, s. 119 nr 6; Ughelli, kol. 294-296.
  12. Kehr, s. 121 nr 16.
  13. Kehr, s. 121 nr 15.
  14. Ughelli, kol. 296-299; Kehr, s. 128.
  15. Ughelli, kol. 298-299; Kehr, s. 128 nr 1-2.
  16. Luigi Bargiacchi, Storia degli istituti di beneficenza, d'istruzione ed educazione in Pistoia e suo circondario dalle respettive origini a tutto l'anno 1880, Florencja 1883, s. 47-49; por. Ughelli, kol. 294 przyp. 1.
  17. Ughelli, kol. 299. Jego następca jest udokumentowany od 14 lutego 1154 (Kehr, s. 122 nr 19; Ughelli, kol. 299).
  18. Bibliotheca hagiographica latina, Bruxellis, 1898-1901; 4398

Bibliografia

edytuj
  • Ferdinando Ughelli, Italia Sacra, vol. III, Wenecja 1718
  • Paul Fridolin Kehr, Italia Pontificia, vol. III, Berlin 1908
  • Giuseppe Cappelletti, Le chiese d'Italia dalla loro origine sino ai nostri giorni, vol. XVII, Wenecja 1862
  • Giovanni Breschi: Storia di S. Atto, vescovo di Pistoia.. Pistoia, presso Malachia Toni, 1855.. [dostęp 2012-09-20]. (wł.).