Baszta alkierzowa
Baszta alkierzowa - narożnik budynku wysunięty z jego obrysu, nie wyższy niż korona murów, wyposażony w strzelnice umożliwiające prowadzenie ognia wzdłuż ścian budynków (czasem też w machikuły). Baszty alkierzowe były głównym elementem obronnym dworów obronnych od XV wieku. Z czasem zatraciły swoje funkcje obronne i przekształciły się w alkierze powszechnie stosowane w architekturze dworów i pałaców na ziemiach polskich[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 513.