Bayraktar Mini
Bayraktar Mini – turecki, bezzałogowy aparat latający (unmanned aerial vehicle - UAV) produkcji firmy Baykar Makina.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Baykar Makina |
| Konstruktor |
Selçuk Bayraktar |
| Typ | |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
2005 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
2 m |
| Długość |
1,2 m |
| Masa | |
| Własna |
4,5 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
70 km/h |
| Pułap praktyczny |
600 m |
| Zasięg |
15 km |
| Długotrwałość lotu |
120 min |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Turcja Katar | |
Historia edytuj
27 lipca 2005 roku, tureckie Dowództwo Wojsk Lądowych rozpoczęło formalnie projekt pod nazwą Rozwój Narodowych Zdolności w Celu Realizacji Zadań C4ISR (C4ISR - Rozpoznanie, Nadzór, Wykrywanie Celów, Identyfikacja i Rozpoznanie). W ramach projektu rozpoczęto poszukiwania bezzałogowego aparatu rodzimej konstrukcji i produkcji, mogących realizować zdefiniowane w ramach programu zadania. Selçuk Bayraktar, założyciel firmy Baykar Defense, zaprojektował miniaturowy, taktyczny aparat bezzałogowy, służący do bliskiego rozpoznania. Konstrukcja jest na tyle niewielka i lekka, że może być transportowana i kontrolowana przez pojedynczego żołnierza. Pomiędzy 24 października 2005 roku a końcem listopada tego samego roku, gotowy prototyp został poddany próbom w powietrzu. Zakończyły się one sukcesem, który zaowocował podpisaniem 4 października 2006 roku umowy na dostawy 19 zestawów Bayraktar Mini dla tureckiego wojska. Pojedynczy zestaw składa się z 4 aparatów latających, dwóch przenośnych stacji kontroli lotu, dwóch naziemnych terminali transmisji danych, czterech wymiennych głowic z kamerami światła dziennego i dwóch głowic z kamerami termowizyjnymi. W grudniu 2007 roku aparat został przyjęty do służby operacyjnej a rok później, w sierpniu 2008 roku, zakończono jego dostawy. Bayraktar Mini startuje z ręki, napędzany jest bezszczotkowym silnikiem elektrycznym z dwułopatowym śmigłem pchającym. Aparat zbudowany został w układzie górnopłata z usterzeniem motylkowym. Wyposażenie rozpoznawcze obejmuje wymienną głowicę z kamerą światła dziennego lub termowizyjną.
Bibliografia edytuj
- Marcin Strembski, Bayraktar TB2, „Lotnictwo”, nr 11, 2020, s. 16-29, ISSN 1732-5323..
- Strona producenta