Beatrycze Sycylijska

Beatrycze Sycylijska, wł. Beatrice d’Angiò, fr. Béatrice Sicilienne lub Béatrice d’Anjou (ur. 1252, zm. 1275) – tytularna cesarzowa łacińska, jako żona Filipa I, syna Baldwina II z Konstantynopola (z kapetyńskiej gałęzi rodu de Courtenay) i Marii de Brienne, córki Jana de Brienne, króla Jerozolimy.

Beatrycze Sycylijska
Ilustracja
Herb Andegawenów
Neapolitańskich
tytularna Cesarzowa Łacińska
Okres

od 1273
do 1275

Poprzednik

Marie de Brienne

Następca

Marie de Bourbon

Dane biograficzne
Dynastia

Andegawenowie

Data urodzenia

1252

Data śmierci

1275

Ojciec

Karol I Andegaweński

Matka

Beatrycze Prowansalska

Mąż

Filip I de Courtenay

Dzieci

Katarzyna de Courtenay

Rodzina

edytuj

Członkini bocznej linii dynastii Kapetyngów, trzecie dziecko (drugie, które osiągnęło wiek dojrzały[1]) króla Neapolu i Sycylii Karola I Andegaweńskiego i Beatrycze, córki hrabiego ProwansjiRajmunda Berengara IV. Przez ojca była spokrewniona z dwoma najpotężniejszymi europejskimi monarchami i związana z królewskimi rodzinami połowy kontynentu. Była wnuczką króla Francji Ludwika VIII Lwa i Blanki Kastylijskiej (córki króla Alfonsa VIII Szlachetnego) i siostrą Eleonory Prowansalskiej, żony Henryka III, króla Anglii.

Życiorys

edytuj

Zgodnie z traktatem z Viterbo z dnia 27 maja 1267 roku, zawartym między Karolem I Andegaweńskim a Baldwinem II de Courtenay, władcą Cesarstwa Łacińskiego z siedzibą w Konstantynopolu, jej ojciec Karol przejął panowanie nad Korfu (a także nad kilkoma miastami w Albanii), przejął również kontrolę nad Księstwem Achai i wyspami Morza Egejskiego[1], z wyjątkiem Lesbos, Chios, Samos, Amorgos, które przetrzymywała Republika Wenecji.

Również zgodnie z traktatem zostało zaaranżowane małżeństwo Beatrycze z synem Baldwina Filipem de Courtenay, spadkobiercą Cesarstwa Łacińskiego. Gdyby małżeństwo okazało się bezdzietnie, prawa zięcia zostałyby przekazane teściowi[1][2]. Beatrycze w czasie podpisywania umowy miała około piętnastu lat. Minęło kilka lat zanim ślub rzeczywiście się odbył, a miało miejsce w Foggi[3][4] 15 października 1273 roku. Beatrycze miała wówczas 21 lat, jej mąż 30. Niebawem zmarł Baldwin i tytuł cesarza imperium bez ziemi, odziedziczył Filip. Beatrycze wraz z mężem przejęli cesarskie godności, jednak dokumenty lub kroniki, które potwierdzałyby cesarskie tytulatury, nie zachowały się. Po raz pierwszy tytulatura Beatrycze pojawiła się w dokumentach 16 listopada 1275 roku, zaś po raz ostatni w dniu 13 grudnia tego samego roku.

Beatrycze zmarła w tym samym roku[5].

Życie prywatne

edytuj

Jedynym dzieckiem małżeństwa była Katarzyna de Courtenay (1274–1307/1308).

Przypisy

edytuj
  1. a b c Fine John Van Antwerp Jr. 1994, s. 170.
  2. Berger, É.: Layettes du trésor des chartes, Bd. 4 (1902), Nr. 5284, S. 220–224; Del Giudice, G.: Codice diplomatico del regno di Carlo I. e II. d’Angiò, Bd. 2/1 (1869), Nr. IV, s. 30–44.
  3. Allgemeine Encyklopädie der Wissenschaften und Künste. Erste Section A–G. Hermann Brockhaus, Leipzig 1867, s. 263 (Pełny tekst w Google-Buchsuche).
  4. Minieri Riccio, C.: Genealogia di Carlo I. di Angiò: prima generazione, (1857), s. 115.
  5. Minieri Riccio, C.: Genealogia di Carlo I. di Angiò: prima generazione, (1857), s. 116.

Bibliografia

edytuj
  • Fine, John Van Antwerp Jr. (1991) [1987]. The Late Medieval Balkans. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08149-7.
  • Mineri Riccio, Camillo. Genealogia di Carlo I. di Angiò. Neapol: Vincenzo Priggiobba, 1857. s. 34. (wł.)

Linki zewnętrzne

edytuj