Beau Jack
Sidney Walker znany jako Beau Jack (ur. 1 kwietnia 1921 w Waynesboro[1] w stanie Georgia, zm. 9 lutego 2000 w Miami) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.
| Pełne imię i nazwisko |
Sidney Walker |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
168 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
lekka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
121 |
| Zwycięstwa |
91 |
| Przez nokauty |
44 |
| Porażki |
24 |
| Remisy |
5 |
Życiorys edytuj
Urodził się w Waynesboro, lecz wychował w Auguście w stanie Georgia. Po śmierci matki wychowywała go babka, która nazwala go Beau Jack. Jako młody chłopiec pracował jako pucybut, a w wieku 15 lat zaczął dorabiać sobie jako uczestnik tzw. „battles royal” czyli walk na gołe pięści między kilkoma czarnymi mieszkańcami, które wygrywał ten, który jako ostatni utrzymał się na nogach[2].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1939, początkowo w Massachusetts, a od sierpnia 1941 w Nowym Jorku. 13 listopada 1942 W Madison Square Garden w Nowym Jorku niespodziewanie pokonał Alvina Stolza w walce eliminacyjnej o prawo walki o wakujący tytuł zawodowego mistrza świata wagi lekkiej w wersji NYSAC. 18 grudnia tego roku, również w Madison Square Garden, Beau Jack zdobył ten tytuł po pokonaniu przez nokaut w 3. rundzie Tippy'ego Larkina.
W 1943 najpierw wygrał w towarzyskich walkach z byłymi mistrzami świata Fritzie Zivicem (dwukrotnie) i z Henrym Armstrongiem, a 21 czerwca stoczył walkę w obronie tytułu z Bobem Montgomerym, pierwszą z czterech walk między tymi pięściarzami. Przegrał jednogłośnie na punkty i stracił pas mistrza świata. 11 listopada tego roku odzyskał tytuł po pokonaniu na punkty Montgomery'ego.
28 stycznia 1944 w Nowym Jorku Beau Jack zremisował w towarzyskiej walce z Sammym Angottem, a 3 marca tego roku, także w Madison Square Garden przegrał z Montgomerym, tracąc tytuł mistrza świata. Następnie pokonał Ala „Bummy” Davisa i Juana Zuritę, a 4 sierpnia 1944 zmierzył się w swym czwartym pojedynku z Bobem Montgomerym. Tytuł mistrza świata nie był stawką tej walki. Bilety mogli kupić tylko posiadacze obligacji wojennych wypuszczonych przez rząd USA. Jack i Montgomery, którzy służyli wówczas w armii, odmówili wynagrodzenia za tę walkę. Beau Jack wygrał na punkty po 10. rundach. W tym roku został wybrany bokserem roku przez magazyn The Ring.
W 1946 ponownie pokonał Angotta, a 12 lipca 1948 otrzymał kolejną szansę walki o tytuł mistrza świata wagi lekkiej z Ikem Williamsem. Przegrał ją przez techniczny nokaut w 6. rundzie. Później nie walczył już o tytuł. W 1949 przegrał z Kidem Gavilanem, w 1950 pokonał przez techniczny nokaut w 5. rundzie Lewa Jenkinsa, a w 1952 ponownie przegrał z Williamsem. W latach 1952–1954 nie walczył, a w 1955 stoczył 4 walki, z których 2 wygrał z mało znanymi pięściarzami, a dwie pozostałe stoczył z Williamsem, jedną remisując i jedną przegrywając przed czasem. Po tej walce zakończył karierę.
Po zaprzestaniu walk bokserskich Beau Jack prowadził bar i farmę, a po wyczerpaniu się oszczędności powrócił do wykonywania zawodu pucybuta. Był orędownikiem wprowadzenia systemu emerytalnego dla byłych bokserów zawodowych[2].
Został wybrany w 1991 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Przypisy edytuj
Linki zewnętrzne edytuj
- Jim Amato, Beau Jack: A True All Time Great [online], East Side Boxong [dostęp 2013-01-04] (ang.).
- Beau Jack (Sidney Walker, 1921–2000) [online], The New Georgia Encyclopedia [dostęp 2013-01-04] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-19] (ang.).
- Beau Jack [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-01-04] (ang.).
- Beau Jack (Sidney Walker) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-01-04] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Beau Jacka [online], boxrec.com [dostęp 2019-07-09] (ang.).
- Beau Jack w bazie IMDb (ang.)