Beneluxtunneltunel biegnący pod Nową Mozą, na granicy Rotterdamu i Schiedamu. Składa się z dwóch głównych nitek przeznaczonych dla ruchu drogowego (pierwsza otwarta w 1967 roku, druga w roku 2002) oraz dwóch dodatkowych nitek (wybudowanych wraz z drugą główną tubą tunelu), jednej dla metra, drugiej dla pieszych i rowerzystów. Przez tunel przebiega autostrada A4, będąca w tym miejscu fragmentem obwodnicy Rotterdamu.

Beneluxtunnel
Ilustracja
Widok z lotu ptaka na północny koniec tunelu
Państwo

 Holandia

Miejscowość

Rotterdam, Schiedam

Data otwarcia

5 czerwca 1967

Budowa
Data budowy

1962–1967

Zarządzanie
Płatny

nie

Położenie na mapie Holandii Południowej
Mapa konturowa Holandii Południowej, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Beneluxtunnel”
Położenie na mapie Holandii
Mapa konturowa Holandii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Beneluxtunnel”
Ziemia51°53′56,8″N 4°22′18,3″E/51,899111 4,371750

Tunel wybudowano metodą zanurzeniową. Duży wkład w powstanie tunelu miał ówczesny burmistrz Vlaardingen, Jan Heusdens, który mocno zabiegał o inwestycję. Budowa rozpoczęła się w kwietniu 1962 roku. Tunel zbudowano z ośmiu prefabrykowanych segmentów o długości 93 m każdy. Uroczyste otwarcie z udziałem królowej Juliany nastąpiło 5 czerwca 1967 roku[1]. Do 1980 roku za przejazd tunelem pobierane były opłaty, a punkt poboru opłat znajdował się 1,2 km przed wjazdem od strony południowej. Tunel tworzyły wówczas dwie połączone tuby zawierające po dwa pasy ruchu w każdą stronę. Długość zamkniętej części tunelu wynosiła 795 m, a długość całkowita 1,3 km[2].

Z powodu znacznego wzrostu ruchu ulicznego przepustowość tunelu stała się z czasem niewystarczająca. W związku z tym podjęto decyzję o budowie drugiej nitki tunelu. Budowa rozpoczęła się w 1997 roku, a otwarcie nastąpiło 2 listopada 2002 roku[3]. Nowa nitka jest nieco dłuższa od poprzedniej (zamknięta część ma 900 m długości) i powstała także metodą zanurzeniową, z sześciu prefabrykowanych segmentów o długości 140 m każdy. W ramach inwestycji równolegle powstały także dwa mniejsze tunele, jeden dla rotterdamskiego metra, drugi dla pieszych i rowerzystów[4].

Dwie główne nitki przeznaczone dla ruchu drogowego podzielone są na dwie tuby, z których każda zawiera po dwa pasy ruchu (łącznie tunel zawiera więc osiem pasów ruchu). Dwie tuby zachodniej, starszej nitki oznaczone są literami A i B. Przed otwarciem nowej nitki ruch przebiegał tam w obie strony, obecnie jeździ się tamtędy wyłącznie z północy na południe. Nowa nitka podzielona jest na trzy tuby, dwie (oznaczone literami D i E) zawierające po dwa pasy ruchu każda, którymi ruch przebiega z południa na północ i trzecią (oznaczoną jako C) służącą za tunel serwisowy oraz ewakuacyjny. Tunel ze ścieżką rowerową oznaczony jest literą F, a dwie tuby tunelu dla metra (jego długość wynosi 1267 m) oznaczono literami G oraz H[4].

Przypisy edytuj

  1. PERNIS-OPENING-BENELUXTUNNEL. www.geheugenvannederland.nl. [dostęp 2014-03-31]. (niderl.).
  2. red. Kees Stiksma: Tunnels in the Netherlands : underground transport connections. Ministerie van Infrastructuur en Milieu, 1987, s. 40–45. (ang.).
  3. Dossier A4. www.autosnelwegen.nl. [dostęp 2014-03-31]. (niderl.).
  4. a b Rotterdam, Tweede Beneluxtunnel. www.cob.nl. [dostęp 2014-03-31]. (niderl.).