Bernard Bezubik
Bernard Bezubik (ur. 17 listopada 1919 w Ostaszach, zm. 25 stycznia 2006 w Warszawie) – polski parazytolog, profesor doktor habilitowany nauk weterynaryjnych.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor zwyczajny doktor habilitowany nauk przyrodniczych | |
| Specjalność: parazytologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1956 – parazytologia |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujW 1939 ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące im. marsz. Józefa Piłsudskiego w Białymstoku. Podczas II wojny światowej działał w konspiracji, był żołnierzem Armii Krajowej, W 1944 aresztowany i do 1947 internowany w obozie NKWD n 179 w Diagilewie k. Riazania. Po powrocie do kraju rozpoczął studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, od III roku studiów pracował jako młodszy asystent w kierowanej przez prof. Zdzisława Raabego Katedrze Zoologii i Parazytologii Wydziału Weterynaryjnego. W 1952 ukończył studia i uzyskał dyplom lekarza weterynarii, a następnie przeprowadził się do Warszawy. Rozpoczął pracę w kierowanej przez prof. Witolda Stefańskiego Katedrze Parazytologii Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, prowadził badania nad parazytofauną dzikich kaczek. Wyniki badań stanowił podstawę pracy doktorskiej, którą obronił na SGGW w 1956. Następnie powrócił do Lublina, gdzie przez sześć lat był adiunktem w Katedrze Parazytologii i Chorób Inwazyjnych Wyższej Szkoły Rolniczej, prowadził badania nad helmintofauną polskich ptaków łownych. W 1960 otrzymał roczne stypendium Fundacji Rockefellera, odbył staż w Beltaville Parasitology Institute w Beltsville, gdzie badał fizjologiczne oddziaływania pasożyt-żywiciel. Na podstawie wyników prowadzonych badań habilitował się w 1963 na Wydziale Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pracował od powrotu ze Stanów Zjednoczonych w 1961. Również w 1961 zorganizował na Wydziale Biologii Zakład Parazytologii i objął jego kierownictwo. W 1969 Rada Państwa nadała Bernardowi Bezubikowi tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1978 profesora zwyczajnego. Od 1969 był członkiem Komitetu Parazytologii Polskiej Akademii Nauk, początkowo pełnił funkcję sekretarza, w latach 1977-1981 był wiceprzewodniczącym. W 1978 pełnił funkcję Sekretarza Generalnego IV Światowego Kongresu Parazytologów (ICOPA IV) w Warszawie. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Parazytologii PAN, w latach 1991-1999 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego[1]. W 1990 przeszedł na emeryturę[2].
Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim (kw. 5E, rząd 2, grób 31).
Dorobek naukowy
edytujDorobek naukowy prof. Bernarda Bezubika obejmuje 130 pozycji, w tym 81 prac oryginalnych. Najbardziej znane są jego prace dotyczące zagadnień odporności organizmu podczas chorób pasożytniczych m.in. patogenezy i immunogenezy w nematodozach żołądkowo−jelitowych owiec[3], co zainicjowało powstanie nowego kierunku badań - immunoparazytologii. Aktywnie współpracował z ośrodkami zagranicznymi m.in. z Uniwersytetem w Glasgow (Szkocja), Stanowym Uniwersytetem Iowa w Ames (USA), Uniwersytetami w Zurychu i Bernie (Szwajcaria)[4].
Członkostwo
edytuj- Polskie Towarzystwo Parazytologicznego,
- American Society of Parasitologists,
- Helminthological Society of Washington (członek honorowy),
- World Association for the Advancement of Veterinary Parasitology,
- Deutsche Geselshaft für Parasitologie (członek korespondent).
Nagrody i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Instytut Parazytologii, Rejestr Instytutów Naukowych Polska Akademia Nauk
- ↑ Nauki ścisłe i przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim, Monumenta Universitatis Varsoviensis 1816–2016 (MUV) Warszawa 2012 s. 179-180 ISBN 978-83-235-1791-7
- ↑ Bezubik, Bernard (1919-2006), WorldCat Identities
- ↑ Edward Siński, Profesor zw. dr hab. Bernard Bezubik(1919−2006), Wiadomoœci Parazytologiczne 2006, 52(2), 145–146