Białowodzkie Koryto
Białowodzkie Koryto (słow. Bielovodské koryto[1]) – najniższa część południowo-wschodniej depresji w masywie Młynarza w słowackich Tatrach Wysokich. Opada od wysokości około 1500 m do dna Doliny Białej Wody. Wylot Białowodzkiego Koryta znajduje się na wysokości około 1300 m na wprost Polany pod Wysoką. Dolną część koryta jeszcze do lat 70. XX wieku porastał bujny las, ale obfite opady deszczu spowodowały powstanie błotno-kamiennej lawiny, w wyniku której obsunął się wraz z ziemią cały pas lasu. Powstało szerokie koryto z olbrzymimi głazami[2].
Na wysokości około 1500 m Białowodzkie Koryto rozgałęzia się na dwa żleby. Patrząc od dołu są to:
- prawy – Białowodzki Żleb opadający z Pośredniej Białowodzkiej Przełączki
- lewy – Żleb między Kopy dochodzący aż pod szczyt Wielkiego Młynarza[2].
Autorem nazwy jest Władysław Cywiński[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Tatry. Młynarz, t. 6, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1998, ISBN 83-7104-011-3.