Bielec (dopływ Gwdy)

Bielec
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
	Struga
	Źródło
Miejsce	na SW od wsi Biała
Współrzędne	53°50′04″N 16°48′51″E/53,834444 16,814167
	Ujście
Recypient	jez. Wierzchowo (rz. Gwda)
Miejsce	w osadzie Orawka
Współrzędne	53°52′15″N 16°41′19″E/53,870833 16,688611
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego źródło ujście
	Położenie na mapie Polski źródło ujście

Bielec – struga w północno-zachodniej Polsce, dopływ jeziora Wierzchowo (zlewnia rzeki Gwdy).

Ma źródło ok. 1,5 km na południowy zachód od wsi Biała^[1]. Stąd płynie w kierunku północno-zachodnim i koło wsi Kazimierz zakręca na zachód płynąc przez nią. Następnie przepływa przez wieś Drężno i uchodzi od wschodniego brzegu do jeziora Studnica. Następnie przy zachodnim brzegu, koło osady Orawka wypływa ze Studnicy i po odcinku ok. 150 m lądu uchodzi do jeziora Wierzchowo.

Historia nazewnicza

Do 1945 r. i do standaryzacji w 2006 r. nazwa Bielec dotyczyła innego cieku w jej obecnej zlewni. Na obszarze na północny wschód od wsi Drężno zaznacza się krótki strumień, który miał niemiecką nazwę Biller Bach^[2]. To dla niego w 1955 r. ustalono urzędowo polską nazwę Bielec^[3]. Odcinek strugi od obecnej wsi Biała do Kazimierza miał niemiecką nazwę Groß Wittfelder Fliess^[2]. Także w 1955 r. dla tego odcinka ustalono urzędowo polską nazwę Bielska Struga^[3]. Do 1945 r. oba cieki miały łączyć się ze źródłowym odcinkiem rzeki Gwdy, od obszaru źródliskowego na północ od wsi Kazimierz i uchodzić do jeziora Studnica.

Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych wydając publikację w 2006 r. zestandaryzowała ten obszar hydrologiczny, zastępując odcinek poprzednio nazwanej Bielskiej Strugi i odcinek dawnej Gwdy, tylko nazwą Bielec^[4]. Takie zmiany zostały też naniesione na Mapę Podziału Hydrograficznego Polski przez Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW^[1].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Arkusz N-33-82-B. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2013-06-28].
↑ ^a ^b Arkusz 2166 Kasimirshof. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1924.
↑ ^a ^b Zarządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 4 kwietnia 1950 r. (M.P. z 1950 r. nr 52, poz. 588, s. 418, 420)
↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 12, ISBN 83-239-9607-5 .

[MPHP-1] Arkusz N-33-82-B. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2013-06-28].

[2166Kasimirshof-2] Arkusz 2166 Kasimirshof. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1924.

[MP1950.52.588-3] Zarządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 4 kwietnia 1950 r. (M.P. z 1950 r. nr 52, poz. 588, s. 418, 420)

[4] Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 12, ISBN 83-239-9607-5 .

[1]

[2]

[3]

[4]