Bożena Króliczewska

Bożena Barbara Króliczewska – polska doktor habilitowany nauk weterynaryjnych, profesor na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu[2], specjalistka od fizjologii przewodu pokarmowego oraz fizjologii zwierząt[1].

Bożena Barbara Króliczewska
Państwo działania

 Polska

doktor habilitowany nauk weterynaryjnych
Specjalność: fizjologia przewodu pokarmowego, fizjologia zwierząt
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Doktorat

15 maja 2000 – zootechnika
Wydział Biologii i Hodowli Zwierząt Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu[1]

Habilitacja

21 stycznia 2014 – nauki weterynaryjne
Wydział Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu[1]

Uczelnia

Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu

Okres zatrudn.

od 2000

Kariera naukowa

edytuj

W 1994 roku na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie uzyskała tytuł magistra biotechnologii. W 2000 roku Wydział Biologii i Hodowli Zwierząt Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu nadał jej stopień doktora nauk rolniczych w zakresie zootechniki na podstawie rozprawy pt. Badania nad wykorzystaniem wybranych organicznych i nieorganicznych związków cynku, selenu oraz wapnia w ograniczeniu biodostępności kadmu przy eksperymentalnej intoksykacji kur tym pierwiastkiem[3][1], której promotorem był Roman Kołacz[4]. W tym samym roku została zatrudniona na tejże uczelni, a w 2014 roku uzyskała na jej Wydziale Medycyny Weterynaryjnej stopień doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych na podstawie pracy pt. Fizjologiczne i produkcyjne aspekty zastosowania korzenia tarczycy bajkalskiej (Scutellaria baicalensis Georgi) w żywieniu wybranych gatunków zwierząt[3][1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Dr hab. Bożena Barbara Króliczewska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2024-05-17].
  2. dr hab. Bożena Króliczewska [online], Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu [dostęp 2024-05-09].
  3. a b Dr hab. Bożena Barbara Króliczewska, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW / OPI PIB [dostęp 2024-05-17].
  4. Badania nad wykorzystaniem wybranych organicznych i nieorganicznych związków cynku, selenu oraz wapnia w ograniczeniu biodostępności kadmu przy eksperymentalnej intoksykacji kur tym pierwiastkiem w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2024-05-14].