Bojowe środki zapalające
Bojowe środki zapalające – rozdaj bojowych środków chemicznych[1]; środki stosowane na polu walki oraz na zapleczu przeciwnika, służące do rażenia wojsk, wywoływania pożarów oraz do niszczenia sprzętu bojowego i dóbr materialnych nieprzyjaciela.
Historia bojowych środków zapalających edytuj
- „Ogień grecki”
- „Brandery” – małe, bezzałogowe okręty do wywoływania pożarów – XV-XIX wiek
- „Kule ogniste” – rozpalone żelazne pociski – XVI-XIX wiek
- I wojna światowa – miotacze ognia i bomby zapalające.
Podział bojowych środków zapalających:
- Ciała stałe niewymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
- termit (mieszanina złożona ze sproszkowanego glinu i tlenku żelaza o temperaturze spalania około 3000 °C. Zastosowanie: bomby lotnicze, pociski artyleryjskie, ręczne granaty zapalające).
- Ciała stałe wymagające do spalania tlenu atmosferycznego:
- elektron (stop metali, temp. spalania ok. 800 °C. Korpus bomb termitowych),
- fosfor biały (temp. spalania ok. 1200 °C).
- Ciała ciekłe i półciekłe:
- napalm (produkty pochodzenia naftowego oraz sole kwasów organicznych; temp. spalania 800-1000 °C; bardzo dobra przylepność; czasami wydziela toksyczny dym podrażniający oczy i układ oddechowy; miotacze ognia, bomby lotnicze, pociski artyleryjskie),
- pirożel (podobny skład i właściwości co napalm – temp. spalania ok. 1600 °C).
Przypisy edytuj
- ↑ Krupa (red.) 2007 ↓, s. 97.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
- Dwight Jon Zimmerman: The Book of Weapons: Tools of War Through the Ages. New York: Tess Press. ISBN 978-1-60376-117-8.