Borys Sawczuk

radziecki lekkoatleta, sprinter

Borys Ołeksijewycz Sawczuk (ukr. Борис Олексійович Савчук, ur. 19 sierpnia 1943 w miejscowości Aleksandrowo w obwodzie dniepropetrowskim, zm. w 1996[1]) – ukraiński lekkoatleta, sprinter, startujący w barwach Związku Radzieckiego, dwukrotny wicemistrz Europy.

Borys Sawczuk
Борис Савчук
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1943
Aleksandrowo

Data śmierci

1996

Wzrost

187 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Mistrzostwa Europy
srebro Budapeszt 1966 sztafeta 4 × 100 m
srebro Ateny 1969 sztafeta 4 × 400 m
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Praga 1967 sztafeta 4 × 2 okrążenia
złoto Madryt 1968 sztafeta 1+2+3+4 okrążenia
złoto Wiedeń 1970 sztafeta 4 × 400 m
srebro Praga 1967 sztafeta 1+2+3+4 okrążenia
srebro Sofia 1971 bieg na 400 m
srebro Sofia 1971 sztafeta 4 × 400 m
brąz Madryt 1968 sztafeta 4 × 2 okrążenia
Uniwersjada
srebro Turyn 1970 sztafeta 4 × 400 m

Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio. Odpadł w eliminacjach biegu na 200 metrów, a radziecka sztafeta 4 × 100 metrów w składzie: Edwin Ozolin, Boris Zubow, Gusman Kosanow i Sawczuk zajęła w finale 5. miejsce[1].

Zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie (sztafeta radziecka biegła w składzie: Edwin Ozolin, Amin Tujakow, Sawczuk i Nikołaj Iwanow). Sawczuk startował również w biegu na 400 metrów (odpadł w półfinale) i w sztafecie 4 × 400 metrów (odpadła w eliminacjach)[2]. Na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 2 okrążenia (która wystąpiła w składzie: Iwanow, Wasyl Anisimow, Aleksandr Bratczikow i Sawczuk) oraz srebrny medal w sztafecie 1+2+3+4 okrążenia (w składzie: Sawczuk, Anisimow, Bratczikow i Walerij Frołow[3]. Zwyciężył w sztafecie 1+2+3+4 okrążenia w składzie: Aleksandr Lebiediew, Sawczuk, Igor Potapczenko i Siergiej Kriuczok oraz zdobył brązowy medal w sztafecie 4 × 2 okrążenia w składzie: Sawczuk, Anisimow, Siergiej Abalichin i Bratczikow na europejskich igrzyskach halowych w 1968 w Madrycie[4].

Zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Jewgienij Borisienko, Sawczuk, Jurij Zorin i Bratczikow) na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach, a w biegu na 400 metrów zajął w finale 7. miejsce[5]. Na pierwszych halowych mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu zwyciężył w sztafecie 4 × 400 metrów w składzie: Borisienko, Zorin, Sawczuk i Bratczikow, a w biegu na 400 metrów odpadł w eliminacjach. Zdobył srebrne medale w biegu na 400 metrów i w sztafecie 4 × 400 metrów w składzie: Bratczikow, Siemion Koczer, Sawczuk i Borisienko na halowych mistrzostwach Europy w 1971 w Sofii[6].

Sawczuk zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów na letniej uniwersjadzie w 1970 w Turynie.

Był mistrzem ZSRR w biegu na 200 metrów w 1970 oraz w biegu na 400 metrów w 1967, 1968 i 1970[7], a także halowym mistrzem ZSRR w biegu na 300 metrów w 1966[8].

Sawczuk poprawiał rekord ZSRR w sztafecie 4 × 100 metrów do wyniku 39,2 s (2 października 1965 w Paryżu) i w sztafecie 4 × 400 metrów do wyniku 3:03,0 (20 września 1969 w Atenach)[9].

Przypisy edytuj

  1. a b Borys Savchuk [online], olympedia.org [dostęp 2024-02-15] (ang.).
  2. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, 523 i 527 [dostęp 2018-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  3. Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 17.
  4. Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 19.
  5. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, 530 i 534 [dostęp 2018-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  6. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 414, 416, 419, 421 [dostęp 2021-04-18] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  7. Soviet Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2018-11-09] (ang.).
  8. Soviet Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2018-11-09] (ang.).
  9. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 194 i 207. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).