Bourgeois Fjordfiord w północno-wschodniej części Zatoki Małgorzaty między wyspami Pourquoi Pas Island i Blaiklock Island a zachodnim wybrzeżem Ziemi Grahama na Półwyspie Antarktycznym, oddzielający Loubet Coast od Fallières Coast.

Bourgeois Fjord
{{{alt grafiki}}}
Bourgeois Fjord (2004)
Terytorium

 Antarktyda

Miejscowości

brak

Wydarzenia historyczne

Odkrycia i badania Antarktyki

Rodzaj obiektu

fiord

Położenie na mapie Antarktyki
Mapa konturowa Antarktyki, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Bourgeois Fjord”
Ziemia67°39′S 67°02′W/-67,650000 -67,033333

Nazwa edytuj

Nazwany przez Jeana-Baptiste Charcota (1867–1936) na cześć francuskiego wojskowego Roberta Bourgeois (1857–1945)[1].

Geografia edytuj

Stosunkowo wąski fiord[2] o długości ok. 48 km i szerokości od 4,5 do 8 km, leżący w północno-wschodniej części Zatoki Małgorzaty[3], między wyspami Pourquoi Pas Island i Blaiklock Island a zachodnim wybrzeżem Ziemi Grahama na Półwyspie Antarktycznym[3], oddziela Loubet Coast od Fallières Coast[1]. Łączy lodowce odprowadzające lód z pokrywy lodowej Półwyspu Antarktycznego (ang. Antarctic Peninsula Ice Sheet, APIS) z Zatoką Małgorzaty[2].

Bourgeois Fjord obejmuje główny fiord na północ od 67°37′S, który oddzielony jest stosunkowo płytkim progiem o głębokości 300 m od węższego fiordu zewnętrznego otwierającego się na zachód do Zatoki Małgorzaty[2].

Główny fiord zajmuje powierzchnię 90 km², a jego głębokość sięga 665 m[2]. Spływają do niego lodowce: Lliboutry Glacier, Perutz Glacier i Bader Glacier[2].

Fiord zewnętrzny to stosunkowo wąski kanał pomiędzy wyspami Pourquoi Pas Island i Ridge Island[2]. Jego głębokość waha się między 450 a 680 m, a dno charakteryzuje się licznymi wzniesieniami[2].

Historia edytuj

Odkryty i zmapowany przez francuską ekspedycję antarktyczną (1908–1910) pod kierownictwem Jeana-Baptiste Charcota (1867–1936)[3]. W 1936 roku ponownie zbadany przez Brytyjską Ekspedycję do Ziemi Grahama (ang. British Graham Land Expedition, (BGLE)) pod dowództwem Johna Rymilla (1905–1968)[1]. Następnie przebadany w latach 1948–1949 przez Falkland Islands Dependencies Survey (FIDS)[1].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj