Brigitte Holzapfel
Brigitte Elisabeth Holzapfel, po mężu Klocke, później Kurschilgen (ur. 10 kwietnia 1958 w Krefeld[1]) – niemiecka lekkoatletka, Skoczkini wzwyż i wieloboistka, medalistka mistrzostw Europy w 1978. W czasie swojej kariery reprezentowała Republikę Federalną Niemiec.
| Data i miejsce urodzenia |
10 kwietnia 1958 | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
183 cm | |||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
Zwyciężyła w pięcioboju oraz zdobyła brązowy medal w skoku wzwyż na mistrzostwach Europy juniorów w 1975 w Atenach[2][3].
Później skoncentrowała się na startowaniu w skoku wzwyż. Zajęła 10. miejsce w tej konkurencji na halowych mistrzostwach Europy w 1976 w Monachium[4] oraz 11. miejsce na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu[1].
Zdobyła srebrny medal na halowych mistrzostwach Europy w 1977 w San Sebastián, przegrywając jedynie z reprezentantką Włoch Sarą Simeoni, a wyprzedzając Edit Sámuel z Węgier[5]. Zajęła 2. miejsce w finale pucharu Europy w 1977 w Helsinkach[6].
Ponownie zdobyła srebrny medal na halowych mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie, ulegając Sarze Simeoni, a wyprzedzając reprezentantkę Polski Urszulę Kielan[7]. Na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze Holzapfel wywalczyła brązowy medal, za Sarą Simeoni i Rosemarie Ackermann z Niemieckiej Republiki Demokratycznej[8].
Nie wzięła udziału w igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie wskutek ich bojkotu przez RFN[1]. Odpadła w kwalifikacjach na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[9]. Zajęła 6. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1984 w Göteborgu[10]. Wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles, ale nie zakwalifikowała się do finału[1].
Holzapfel była mistrzynią RFN w skoku wzwyż w 1976 i 1978, wicemistrzynią w 1979 i 1981 oraz brązową medalistką w 1982, 1984 i 1985[11], a w hali mistrzynią w tej konkurencji w 1977, 1978 i 1983 oraz wicemistrzynią w latach 1975, 1976 i 1984–1986[12].
Dwukrotnie poprawiała rekord RFN w skoku wzwyż doprowadzając go do wyniku 1,95 m, uzyskanego 12 sierpnia 1978 w Kolonii[13].
Jej młodsza siostra Beate Holzapfel także z powodzeniem uprawiała lekkoatletykę (bieg na 400 metrów przez płotki i skok wzwyż), a córka Lisa Kurschilgen skok w dal[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Brigitte Holzapfel [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-06] (ang.).
- ↑ European Junior Championships (Women). GBRAthletics. [dostęp 2019-11-22]. (ang.).
- ↑ European Junior Championships 1975 [online], wjah.co.uk [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-31] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 446 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 450 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Cup A Final and Super League (Women) [online], GBRAthletics [dostęp 2019-11-22] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 454–455 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtatletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 560 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtatletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 567 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 481 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Leichtathletik – Deutsche Meisterschaften (Hochsprung – Damen) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-22] (niem.).
- ↑ Deutsche Hallen – Leichtathletik – Meisterschaften (Hochsprung – Damen) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-22] (niem.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 280. ISBN 978-83-62033-30-0.