Uzbrojenie ochronne
Uzbrojenie ochronne (broń ochronna) – wyposażenie służące do ochrony różnych części ciała przed działaniem broni (uderzeniami, ciosami, cięciami, pchnięciami, postrzeleniami itp.). Może służyć do bezpośredniej ochrony (pancerze, zbroje, hełmy, kamizelki) lub do osłony pośredniej (tarcze, schrony, pancerze wozów bojowych). Najstarszym uzbrojeniem ochronnym były skórzane pancerze.
W starożytności i średniowieczu stosowano wiele typów pancerzy, hełmów i tarcz. W XV wieku zaczęto stosować pełne zbroje płytowe, które w szczątkowej postaci (kirys) były używane do początku XX wieku. Podczas I wojny światowej używano tzw. pancerzy okopowych. Cały czas, od starożytności po czasy współczesne, w użyciu są różne odmiany hełmów bojowych. Innymi współcześnie stosowanymi przedstawicielami uzbrojenia ochronnego są kamizelki kuloodporne oraz tarcze policyjne.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WiS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.