Caroline Brunet
Caroline Brunet (ur. 20 marca 1969 w Quebecu[a][1][2]) – kanadyjska kajakarka, trzykrotna medalistka olimpijska i dziesięciokrotna mistrzyni świata.
Data i miejsce urodzenia |
20 marca 1969 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
175 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Kariera sportowa
edytujOdpadła w półfinale wyścigu kajaków jedynek (K-1) i w repasażach wyścigu kajaków czwórek (K-4) na dystansie 500 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu[2]. Zajęła 7. miejsce w wyścigu jedynek i 6. miejsce w wyścigu czwórek na 500 metrów na mistrzostwach świata w 1989 w Płowdiwie[3], a na mistrzostwach świata w 1990 w Poznaniu zajęła w konkurencji jedynek 7. miejsce na 500 metrów i 8. miejsce na 5000 metrów[4]. Startując w wyścigu jedynek na 500 metrów zajęła 4. miejsce na mistrzostwach świata w 1991 w Paryżu[5]. Na igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie zajęła na dystansie 500 metrów 7. miejsce w konkurencji jedynek i 6. miejsce w konkurencji czwórek[2].
Zdobyła brązowy medal w wyścigu jedynek na 500 metrów, przegrywając jedynie z Birgit Schmidt z Niemiec i Anną Olsson ze Szwecji, a także zajęła 4. miejsce w wyścigu czwórek na 500 metrów na mistrzostwach świata w 1993 w Kopenhadze[6]. Na mistrzostwach świata w 1994 w Meksyku wywalczyła dwa brązowe medale: w wyścigu jedynek na 200 metrów (za Ritą Kőbán z Węgier i Anną Olsson) i w wyścigu czwórek na 200 metrów (z Alison Herst, Klarą MacAskill i Corriną Kennedy), a także zajęła 4. miejsce w wyścigu jedynek na 500 metrów[7]. Zdobyła trzy medale na mistrzostwach świata w 1995 w Duisburgu: złoty w konkurencji czwórek na 200 metrów (razem z Herst, Kennedy i Marie-Josée Gibeau) oraz srebrne w wyścigach jedynek na 200 metrów (za Kőbán, a przed Olsson) i na 500 metrów (za Kőbán, a przed Susanne Gunnarsson ze Szwecji)[8].
Na igrzyskach olimpijskich w 1996 w Atlancie zdobyła srebrny medal w wyścigu jedynek na 500 metrów, przegrywając z Kőbán, a wyprzedzając Josefę Idem z Włoch[2]. Zdobyła trzy złote medale w konkurencji jedynek na mistrzostwach świata w 1997 w Dartmouth, wygrywając wyścigi na 200 metrów (przed Idem i Jacqui Mengler z Australii), 500 metrów i 1000 metrów (oba przed Idem i Ursulą Profenter z Austrii[9]. Ponownie zwyciężyła w konkurencji jedynek na 200 metrów (przed Idem i Évą Dónusz z Węgier) i na 500 metrów (przed Katrin Borchert reprezentującą Australię i Idem), a na 1000 metrów zdobyła srebrny medal (za Idem, a przed Borchert) na mistrzostwach świata w 1998 w Segedynie[10].
Zdobyła cztery medale na mistrzostwach świata w 1999 w Mediolanie: złote w wyścigach jedynek na 200 metrów, 500 metrów (oba razy przez Idem i Kőbán) i 19000 metrów (przed Idem i Katalin Kovács) oraz srebrny w wyścigu dwójek (K-2) na 500 metrów (w parze z Karen Furneaux)[11]. W tym roku uzyskała nagrodę dla najlepszego sportowca Kanady – Lou Marsh Trophy. Na igrzyskach olimpijskich w 2000 w Sydney była chorążym reprezentacji Kanady. Ponownie zdobyła srebrny medal w wyścigu jedynek na 500 metrów, za Idem, a przed Borchert, a także zajęła 5. miejsce w wyścigu dwójek na 500 metrów (razem z Furneaux)[2]. Wywalczyła dwa srebrne medale w konkurencji jedynek na mistrzostwach świata w 2002 w Sewilli: na 200 metrów (za Teresą Portelą z Hiszpanii, a przed Polką Elżbietą Urbańczyk) i na 500 metrów (za Idem, a przed Kovács), a w wyścigu jedynek na 1000 metrów zajęła 5. miejsce[12]. Na kolejnych mistrzostwach świata w 2003 w Gainesville zdobyła trzy medale: złoty w konkurencji jedynek na 200 metrów (przed Portelą i Tímeą Paksy z Węgier), srebrny w wyścigu jedynek na 500 metrów (za Kovács, a przed Anetą Pastuszką z Polski i brązowy w wyścigu dwójek na 1000 metrów (w parze z Mylanie Barré)[13], a na swych piątych igrzyskach olimpijskich w 2004 w Atenach zdobyła brązowy medal w wyścigu jedynek na 500 metrów (za Natasą Janics z Węgier i Idem) oraz zajęła 7. miejsce w wyścigu dwójek na 500 metrów (razem z Barré)[2].
W 2009 została wybrana do Galerii Sławy Sportu Kanady[1].
Uwagi
edytuj- ↑ Portal olympedia.org podaje, że Brunet urodziła się w Montrealu.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Membre du Panthéon Caroline Brunet Intronisé en 2009 [online], sportshall.ca [dostęp 2022-06-09] (fr.).
- ↑ a b c d e f Caroline Brunet [online], olympedia.org [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1989 WCh Plovdiv, BUL [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1990 WCh Poznan, POL [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1991 WCh Paris, FRA [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1993 WCh Copenhagen, DEN [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1994 WCh Mexico City, MEX [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1995 WCh Duisburg, GER [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1997 WCh Dartmouth, CAN [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1998 WCh Szeged, HUN [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 1999 WCh Milan, ITA [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 2002 WCh Seville, ESP [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).
- ↑ 2003 WCh Gainesville, USA [online], canoeresults.eu [dostęp 2022-06-09] (ang.).