Wikipedia

Certyfikat sprzedaży w przemyśle muzycznym

system nagród za sprzedaż nagrań muzycznych
(Przekierowano z Certyfikaty sprzedaży w przemyśle muzycznym)

Certyfikat sprzedaży w przemyśle muzycznym – powszechnie stosowany na świecie system nagród za sprzedaż nagrań muzycznych.

Złota płyta przyznana przez British Phonographic Industry Ericowi Claptonowi za sprzedaż 100 tys. egzemplarzy albumu August (1986)

Większość instytucji na świecie przyznaje wyróżnienia w systemie będącym wariacją regulaminu Recording Industry Association of America. Podstawową formą certyfikatu jest tzw. złota płyta, będąca zazwyczaj wykonaną z winylu płytą gramofonową pokrytą farbą metalizującą[1]. Inne wyróżnienia tj. platynowe oraz mniej powszechne diamentowe płyty przyznawane są za wielokrotną sprzedaż tego samego fonogramu.

Kryteria przyznawania wyróżnień są zależne od populacji kraju lub regionu w którym album został wydany. Nagrania otrzymują certyfikat indywidualnie w każdym kraju po spełnieniu wymogów. Progi dla innych wydawnictw muzycznych niż album długogrający, np. singli lub wideogramów, mogą być nawet kilkukrotnie niższe. Certyfikaty sprzedaży nie są jednoznacznie zinstytucjonalizowane i mogą być przyznawane przez zainteresowane strony, np. wytwórnie muzyczne bez formalnego regulaminu.

Historia

edytuj

Pierwsza złota płyta została przyznana w 1942 roku muzykowi jazzowemu Glennowi Millerowi za sprzedaż miliona egzemplarzy singla „Chattanooga Choo Choo(inne języki)”. Wyróżnienie przyznała wytwórnia RCA Victor, nakładem której utwór trafił do sprzedaży[2]. W 1957 roku ta sama wytwórnia wręczyła pierwszą złotą płytę za sprzedaż albumu długogrającego. Nagrodę, również za milion sprzedanych kopii nagrań, otrzymał Harry Belafonte za produkcję Calypso (1956)[3].

W 1958 roku organizacja Recording Industry Association of America (RIAA) utworzyła pierwszy formalny system przyznawania złotych płyt w Stanach Zjednoczonych. Początkowo nagradzano wydawnictwa dla których wartość wszystkich sprzedanych egzemplarzy przekroczyła milion dolarów. W 1958 roku pierwszą nagrodę RIAA otrzymał piosenkarz Perry Como za singel „Catch a Falling Star”. Tego samego roku złotą płytę otrzymał pierwszy album – ścieżka dźwiękowa do filmowej adaptacji musicalu Oklahoma![4][5]. W 1975 roku RIAA wprowadziła dodatkowo wymóg sprzedania określonej liczby egzemplarzy, którą ustalono na 500 tys.

W 1976 roku RIAA wprowadziła nagrodę w formie platynowej płyty za sprzedaż miliona egzemplarzy albumu lub singla. Pierwszą platynową płytę otrzymał piosenkarz Johnnie Taylor(inne języki) za singel „Disco Lady(inne języki)”, natomiast pierwszym wyróżnionym albumem była kompilacja zespołu rockowego Eagles pt. Their Greatest Hits 1971–1975 (1976). Wraz z rozwojem przemysłu muzycznego i wdrożeniem płyty kompaktowej w 1984 roku RIAA ustanowiła tzw. multiplatynową płytę. Natomiast w 1999 roku RIAA utworzyła nagrodę w formie diamentowej płyty za sprzedaż 10 mln egzemplarzy[5].

W 1968 roku pierwszą złotą płytę w Polsce otrzymał Czesław Niemen za album Dziwny jest ten świat (1967)[6]. Nagrodę muzykowi przyznała wytwórnia Polskie Nagrania „Muza”, która była wydawcą płyty, za sprzedaż 160 tys. egzemplarzy[7]. Od 1995 roku złote płyty w Polsce przyznawane są powszechnie przez stowarzyszenie – Związek Producentów Audio-Video (ZPAV). Pierwsze nagrody przyznane przez stowarzyszenie, 26 maja tego samego roku otrzymały piosenkarki Edyta Górniak, Edyta Bartosiewicz i Majka Jeżowska oraz zespół Hey[8]. Natomiast pierwsze platynowe płyty ZPAV przyznał tego samego dnia zespołom Maanam i Hey[9]. Pierwszym polskim singlem certyfikowanym diamentem był utwór „Naucz mnie” Sarsy.

Kryteria

edytuj

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ a b Certyfikat „Milion”.
  2. ↑ Certyfikat „Billion”.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Sophia Hernandez: Top Ten Vinyl Record Myths – Record Pressing. recordpressing.com. [dostęp 2016-08-28]. (ang.).
  2. ↑ Richard Grudens: Chattanooga Choo Choo: The Life and Times of the World Famous Glenn Miller Orchestra. Celebrity Profiles Publilshing, 2004, s. 11. ISBN 978-1-57579-277-4.
  3. ↑ Jared Mccallister: BLACK HISTORY MONTH 2016: Harry Belafonte’s ‘Calypso’ set gold standard for music in 1956. nydailynews.com. [dostęp 2016-08-28]. (ang.).
  4. ↑ Shannon L. Venable: Gold: A Cultural Encyclopedia. ABC-CLIO, 2011, s. 116. ISBN 978-0-313-38430-1.
  5. ↑ a b Thom Holmes: The Routledge Guide to Music Technology. Routledge, 2013, s. 257. ISBN 978-1-135-47780-6.
  6. ↑ Robert Sankowski: 45 lat Złotej Płyty w Polsce: Czesław Niemen „Dziwny jest ten świat”. muzyka.onet.pl. [dostęp 2016-08-28]. (pol.).
  7. ↑ Mirosław Maciorowski: Tydzień 17.12-23.12 w historii. wyborcza.pl. [dostęp 2016-08-28]. (ang.).
  8. ↑ ZPAV: złote płyty 1995. bestsellery.zpav.pl. [dostęp 2016-08-28]. (pol.).
  9. ↑ ZPAV: platynowe płyty 1995. bestsellery.zpav.pl. [dostęp 2016-08-28]. (pol.).
  10. ↑ a b c d e f International Certification Award levels. ifpi.org. [dostęp 2015-02-23]. (ang.).
    Certification Award Levels. ifpi.org. [dostęp 2015-02-23]. (ang.).
  11. ↑ CIRCLE CERTIFICATION 써클인증 (kor.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Certyfikat_sprzedaży_w_przemyśle_muzycznym&oldid=75071820”